คนเสเพล นิยาย บท 25

"ปล่อยนะดินนายจะบ้าเหรอ!" ทอรุ้งรีบเข้ามาช่วยชนกันต์เมื่อถูกดินกระชากคอเสื้อ

"กูถามว่ามึงไปไหนมา!" คำนี้ใบหน้าของดินหันมาพูดกับทอรุ้ง แต่มือยังคงไม่ปล่อยจากคอเสื้อ

"ไปไหนมันก็เรื่องของกู มึงเกี่ยวอะไรด้วย" ในขณะที่พูดกับดิน ทอรุ้งก็พยายามแกะมือของเขาออกเพื่อช่วยชนกันต์

"ดูเป็นห่วงมันจังเลยนะ"

"เป็นห่วงสิ ก็เหมือนกับแฟนของนายไง คงเป็นห่วงนายมากเหมือนกัน" ทอรุ้งมองเลยผ่านไปที่หว่าหวา เพราะตอนนี้เห็นเธอคนนั้นยืนเช็ดน้ำตา

"หึ!!" ดินปล่อยมือออกจากคอเสื้อของชนกันต์ แล้วก้าวถอยหลังไป พร้อมกับโอบไหล่หว่าหวาไว้ "ไม่ต้องร้องไห้นะครับ เข้าบ้านกัน"

"นายกลับบ้านไปเถอะ เราง่วงนอนแล้ว" ทอรุ้งทำเป็นไม่สนใจภาพที่เห็นตรงหน้า เธอหันไปบอกชนกันต์ที่เอาแต่ยืนอยู่เฉยๆ ไม่ตอบโต้ดินเลยแม้แต่นิดเดียว

"แน่ใจนะว่าจะนอนหลับ" ชนกันต์มองตามหลังทอรุ้งเข้าไป แล้วก็มองไปที่บ้านของดิน เรื่องนี้เพื่อนๆ รู้ดีว่าทอรุ้งชอบดินแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่ดูท่าทางของดินนี้สิเหมือนมีใจให้กับทอรุ้งเลย ข้อนี้มันน่าสงสัยสำหรับชนกันต์มาก

เสียงสะอื้นไห้ค่อยๆ ดังขึ้นเมื่อประตูห้องนอนปิดลง "เธอควรจะชินได้แล้วไม่ใช่เหรอ" ทอรุ้งได้แต่พูดกับตัวเอง เพราะเรื่องนี้เธอพูดให้ใครฟังไม่ได้ แม้แต่แพรไหมคนที่รู้เรื่องว่าเธอท้อง

สังเกตว่าแสงสว่างจากห้องนอนของบ้านข้างๆ ดับลง หญิงสาวต้องได้รีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมหัวไว้ เพราะไม่อยากจินตนาการไปเลย พวกเขาปิดไฟห้องแล้วต้องทำอะไรกันต่ออีกแน่ "งื้ออออ"

เช้าวันต่อมา..

"ทำไมวันนี้ลุกมารดน้ำผักแต่เช้า" เดือนออกมาก็เห็นลูกสาวกำลังรดน้ำผักอยู่

"พ่อจะออกรถอีกแล้วไม่ใช่เหรอคะ รุ้งไม่อยากให้แม่ห่วงเรื่องพวกนี้" จริงๆ แล้วไม่ใช่เลย เพราะอยากออกมาส่องดูต่างหาก แต่พอออกมาก็ไม่เห็นรถของหว่าหวาอยู่แล้ว

"ใช่แล้วจ้า คราวนี้จะไปส่งใกล้โรงพยาบาลพ่อของดินที่รักษาตัวอยู่ แม่ว่าจะแวะเข้าไปเยี่ยมสักหน่อย"

"จริงเหรอคะ" ทอรุ้งก็เลยฝากความคิดถึงไปหาน้าพรกับลุงศักดิ์ พอรดน้ำผักและต้นไม้เสร็จหญิงสาวก็เลยออกไปทำงาน

"ไม่เจอเย็นตาโฟร้านนั้นแล้วจริงเหรอ"

"ใช่เมื่อคืนนี้ไปมา ไม่รู้ว่าป้าย้ายไปอยู่ที่ไหนแล้ว"

"ไปเมื่อคืนนี้? ไปกับใคร"

"ไปกับกันต์"

"กันต์??"

"อืม.. เราไปเปิดร้านช่วยป้าก่อนนะ ฝากมอเตอร์ไซค์ไว้นี่แหละ" ทุกเช้าที่มาถึงทอรุ้งก็มาจอดอยู่หน้าร้านขายยาเพื่อคุยกับแพรไหม จนรอให้ป้าเจ้าของบ้านมาเปิดบ้าน

"กันต์เหรอ" ทีแรกแพรไหมให้น้ำหนักไปที่ดิน เรื่องที่เป็นพ่อของเด็กในท้องทอรุ้ง แต่พอได้ยินแบบนี้แล้ว..

เย็นวันเดียวกัน ที่บ้านของชนกันต์

"อ้าวหนู เอาเงินมาใช้หนี้เหรอ"

"เดือนนี้ขอใช้ดอกไปอีกก่อนนะคะ" นี่แหละคือเหตุผลที่แพรไหมพยายามหาเงิน เพราะครอบครัวของเธอคือหนึ่งในลูกหนี้ของเสี่ยชนะชัย

"ได้เลยจ้ายังไงก็ได้" เวลาคุยกับสาวๆ สวยๆ เสี่ยชนะชัยชอบถึงเนื้อถึงตัว จนแพรไหมต้องได้ระวังตัวเอาเวลาที่มาจ่ายดอกเบี้ย

"ไหมขอตัวก่อนนะคะ" ที่จริงวันนี้เธอไม่ได้คิดว่าจะมาจ่ายดอกเบี้ยเพียงอย่างเดียว เธอจะมาหาใครบางคนด้วย แต่ก็ไม่กล้าถามจากเสี่ย

พอจูงมอเตอร์ไซค์ออกมาที่หน้าบ้านของเสี่ยชนะชัย ก็เจอกับคนที่เธอต้องการจะพบ ขับรถสวนทางเข้ามา

"จอดก่อน!"

"เธอมาทำอะไรที่นี่" ชนกันต์เบรกรถได้ก็มองเข้าไปในบ้านของตัวเองแบบมีความคิดที่ไม่ดีเท่าไร

"หวังว่าแกคงจะไม่โกรธเรานะรุ้ง" ยังแอบนึกกลัวว่าเพื่อนจะโกรธเอา แต่จะให้เก็บไว้ก็อดที่จะเป็นห่วงเพื่อนไม่ได้ เพราะยังไงท้องก็ต้องโตขึ้นทุกวันอยู่แล้ว

ยิ่งมืดก็ยิ่งคิดถึง ..มือเรียวยื่นไปลูบคลำหมอนใบที่ดินใช้หนุนวันที่มานอนกับเธอ

เราจะทำยังไงกันดีลูก ถ้าคุณยายรู้ คงต้องเสียใจมากแน่ หรือเราจะหนีไปอยู่ที่ต่างประเทศเหมือนละครหลังข่าวดี แต่จะเอาเงินไหนล่ะ ..เพราะเท่าที่มีเงินอยู่ในตอนนี้ ไกลสุดคงจะไปได้แค่ปากซอยทางเข้าหมู่บ้าน

ทอรุ้งพยายามบังคับตัวเองให้หลับ แต่พอใกล้จะหลับ ก็ได้ยินเสียงคนเอะอะโวยวายอยู่ที่ข้างบ้าน

"กูไม่เห็นมึงเมาแล้วมีอาการแบบนี้สักที" เพราะตอนที่ดินอกหักจากหว่าหวา อย่างมากเมาแล้วก็หลับ แต่วันนี้เกือบมีเรื่องกับโต๊ะข้างๆ จนต้องได้หิ้วปีกเพื่อนกลับมาส่งที่บ้าน

"มึงพูดแบบนี้หรือจะเอากับกูวะ!!"

"ผมกลัวแล้วครับ ว่าแต่คุณพี่ช่วยยืนให้ตรงก่อนดีกว่าไหมครับ ค่อยไปหาเรื่องกับคนอื่น ถุยยย!"

"คงจะมีความสุขมากเลยสินะ ถึงได้กินเหล้าเมาขนาดนี้" ถึงแม้รู้แล้วว่ามันเป็นเสียงของใครแต่ก็อดไม่ได้ที่จะออกมายืนมอง

เช้าวันต่อมา..

เมื่อคืนนี้กอล์ฟแค่มาส่งแล้วก็กลับไป เพราะถ้าอยู่ต่อคงได้วางมวยกับดินแน่ ดูจะพูดกันไม่รู้เรื่องเลย

"โอ๊ยย..ปวดหัว" ดินตื่นขึ้นมาเหมือนใครเอาไม้หน้าสามมาตีท้ายทอย รู้สึกปวดหัวไปหมด แต่เขาก็จำเป็นต้องลุกให้ได้เพื่อไปมหาวิทยาลัย

ก๊อก!! ก๊อก!!!

"ใครวะ ตกลงมาเคาะเรียกหรือมาพังบ้านกูกันแน่" กำลังจะเข้าห้องน้ำ แต่ก็มีคนมาเคาะประตูบ้านเสียก่อน

"กูเอง!"

"ไอ้กันต์??"