ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 544

ยู่ยี่ฟังจนเวียนหัวไปหมด เห็นเพียงปากเล็กๆของเขาขยับ ราวกับหมาป่าตัวน้อยโอโอโอร้องไม่หยุด “นี่เราเอาแต่โอโออะไร？”

กิ่งทองเลียอมยิ้มในมือ เอียงคอ หนุนไปที่ตักของเธอ ใช้ความคิด แล้วพูดว่า“คุณอาหญิงบอกว่า เพลงนี้ชื่อสุขทวีคูณ ว้าว เยี่ยมมาก！”

ยู่ยี่หน้าตาดำขลับมากขึ้นไปอีก“……”

ตอนอุดมคติ

วันหนึ่ง มีเด็กมากมายมาที่คฤหาสน์ตระกูลหฤทัยไพรุณ อายุรุ่นราวคราวเดียวกับกิ่งทอง เด็กๆต่างเล่นกันอย่างสนุกสนาน

บ้างเล่นเป็นแม่ทัพ บ้างเล่นเป็นองครักษ์กิ่งทองเล่นจนหน้าเลอะเปรอะเปื้อนไปหมด

ตอนที่ยู่ยี่กับฉันทัชกลับมา ก็เห็นสภาพลูกชายเหมือนโจรก็ไม่ปาน

เมื่อเห็นฉันทัช เขาก็กระโจนเข้าหาอย่างตื่นเต้น มือเล็กๆที่สกปรกกอดไปที่ขากางเกงของฉันทัช

ยู่ยี่อยากจะดึงตัวเขาออก

ฉันทัชกลับอุ้มเขาขึ้นด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า ไม่ได้สนใจว่าลูกชายตัวเองจะเอาเศษดินที่ติดมือมาเช็ดบนกางเกงของเขา แต่กลับเช็ดดินที่เลอะบนใบหน้าเล็กๆนั้นของเขาออก“กำลังเล่นอะไรกัน？”

“แม่ทัพฮีโร่กับราชาโจรสลัด”ฝ่ามือของเขาดำสกปรก

ยู่ยี่เริ่มสนใจขึ้นมา ยิ่งมองลูกชายก็ยิ่งรู้สึกกล้าหาญ และรู้สึกองอาจดูดี จึงพูดว่า“ งั้นลูกชายของแม่ต้องเป็นท่านแม่ทัพ คนเก่งที่ไม่มีใครเทียบได้ ！”

กิ่งทองส่ายหัวกลับราวกับกลองป๋องแป๋ง ยืดอกตรง“ ผิด! ผมไม่ชอบเป็นแม่ทัพ ผมชอบราชาโจรสลัด ต้นไม้เหล่านี้ข้าเป็นคนปลูก ถนนเส้นนี้ข้าเป็นผู้บุกเบิก ถ้าอยากจะข้ามถนนเส้นนี้ ก็จงจ่ายค่าผ่านทางมา！กินเต็มที่ดื่มเต็มที่ ยังมีภรรยาอีกเป็นโขยง！โอ้ๆๆ ช่างยอดเยี่ยมจริงๆ！”

ยู่ยี่“……”

ฉันทัช“……”

ยู่ยี่น้ำตาแทบไหล ไม่รู้จริงๆว่าเด็กคนนี้ไปได้นิสัยนี้จากใครมา

ฉันทัชเองก็คลึงไปที่คิ้วอย่างจนใจ หรือตอนเด็กๆเขาก็ซนแบบนี้เหมือนกัน ？

ตอนโตขึ้น

กิ่งทองในวัยสี่ขวบไม่ได้ซนเหมือนตอนเด็กๆ บุคลิกของเขาจะออกแนวเก็บตัว ชอบทำตัวราวกับเป็นผู้ใหญ่อยู่ตลอด

ยู่ยี่ถอนหายใจกับฉันทัช“คิดถึงกิ่งทองในตอนที่ยังเป็นเด็กๆจัง ทั้งน่ารัก และน่าเอ็นดูมาก ตอนนี้เหมือนคุณย่อส่วนลงมาเลย ดูแก่แม้จะยังเด็ก！”

“คงเพราะโตเกินวัย ”ฉันทัชไม่ได้รู้สึกอะไร

“คุณคิดว่าเพราะโตเกินวัยเหรอ ? แต่เขาบอกว่าระหว่างพวกเรามีช่องว่างระหว่างกัน แค่ห้าขวบก็มีช่องว่างระหว่างวัยแล้ว ถ้าอายุสิบห้า ช่องว่างระหว่างวัยไม่ห่างกันเป็นแม่น้ำสองสายเลยเหรอ？”

ยู่ยี่ไร้เรี่ยวแรง“ ฉันบอกเขาว่าเมื่อก่อนเขาน่ารัก และน่าเอ็นดูมาก เขากลับตอบฉันว่าตอนนั้นทำตัวปัญญาอ่อนเกินไป！”

“คุณอ่ะคิดมาก……”ผ่านการตกตะกอนของเวลา ทุกท่วงท่าที่ฉันทัชทำเต็มไปด้วยเสน่ห์ของความเป็นชายที่บรรยายเป็นคำพูดไม่ถูก ปลายลิ้นร้อนแตะไปที่ติ่งหูของเธอ

เขากอดเธอ แล้วขึ้นไปยังชั้นบน……

ในอีกด้านหนึ่ง

เพื่อนๆต่างพูดคุยกันว่าคนเราเกิดมาได้ยังไง มีเพียงกิ่งทองที่สวมเสื้อคลุมตัวเล็ก เปิดหนังสือการ์ตูนดูอย่างเรียบเฉย ราวกับเจ้าชายน้อยในเทพนิยาย

หารือกันอยู่สักพัก ก็ไม่ได้บทสรุป

ดังนั้นทุกสายตาก็จึงหันมองไปที่กิ่งทองเขาเป็นเหมือนเทพบุตรในใจของเพื่อนๆทุกคน

กิ่งทองไม่ได้สนใจ แต่ก็ถูกเพื่อนๆตามมาถาม

พอดีกับได้เวลาเลิกเรียน เขาสะพายกระเป๋าแล้วออกจากห้องเรียนไป คนขับรถส่วนตัวได้จอดรออยู่แล้ว

กลับมาถึงที่ห้อง เขาโยนกระเป๋าที่สะพายอยู่ลงบนโซฟา

รับนมที่ย่าให้มา แล้วขึ้นไปชั้นบน ถือกล้องไปด้วย ประตูไม่ได้ล็อก เปิดออกแล้วเดินเข้าไป

ฉันทัชนอนทับยู่ยี่อยู่ และยังทำกิจกรรมร่วมกัน

เมื่อได้ยินเสียงก็หันมองไป จากนั้นก็ถึงกับชะงัก ไม่กล้าขยับเคลื่อนไหว

“เพื่อนๆต่างมีข้อสงสัยกัน ”ท่าทีที่ราวกับผู้ใหญ่ของเขา “เด็กเกิดมาได้ยังไง ”

ยู่ยี่ผลักร่างของชายหนุ่มที่ทับอยู่ออก แล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่าง

จากนั้น เธอก็จ้องฉันทัชตาเขียว ทำตัวราวกับหมาป่าหิวโหยจนประตูก็ไม่ปิด ตอนนี้เป็นไงล่ะน่าอึดอัดแค่ไหน ！

ฉันทัชคลึงไปที่ขมับเบาๆ เขาประมาทเกินไปจริงๆ ไม่คิดว่าลูกชายจะเลิกเรียนเร็วขนาดนี้

โชคดี ที่เสื้อผ้าของเขาไม่ทันได้ถอดออกจนหมด

กิ่งทองพูดต่อ“พวกเขาบอกว่าไปงมมาจากในน้ำ เชอะ คิดว่าเหมือนงมก้อนหินหรือไง ? พวกเขาเอาแต่กวนผม ดังนั้นผมจึงคิดว่าผมต้องช่วยพวกเขาแก้ปัญหาเรื่องนี้”

วันหนึ่งยี่สิบสี่ชั่วโมง หยกถูกอุ้มไว้ในอ้อมแขนของเขาสิบห้าชั่วโมง

ยู่ยี่อดไม่ได้ที่จะปวดหัว“ฉันทัช คุณอุ้มอยู่แบบนี้ตลอด กลางคืนเธอไม่นอนแน่ ต้องร้องหาคนอุ้มอีก”

ฉันทัชยิ้มอย่างละมุน“งั้นผมก็จะอุ้มเธอนอน เธอน่ารักมาก ผมไม่อยากวางเธอลงเลย ”

“คุณนี่มันหลงไม่ลืมหูลืมตาเลยนะ ！”

ฉันทัช“ลูกสาวคนเดียว ก็ต้องตามใจอยู่แล้ว”

ยู่ยี่เงียบ

เธอไม่อยากจะพูดอะไรทั้งนั้น

“รับขวัญเดือนของหยกเลือกวันที่เหมาะสม”ฉันทัชกล่าว

ยู่ยี่ขมวดคิ้ว“ช่างมันเถอะ มันยุ่งยากเกินไป”

ฉันทัชส่ายหัว ฝ่ามือใหญ่ตบไปที่หลังของลูกสาว เบาๆเป็นจังหวะสม่ำเสมอ เพื่อกล่อมนอน

“ช่างไม่ได้ เธอเป็นเจ้าหญิงน้อยของตระกูลยศณะราคิน ทุกงานที่เป็นของเธอ ขาดไม่ได้เลยสักงาน”

ยู่ยี่ถอนหายใจ“ จะจัดจริงๆเหรอ？”

“แน่นอน”

“เลือกวันที่ครบเดือนนั้นเลยแล้วกัน รวบรวมรายชื่อมาก่อน”

ฉันทัชก็ไปวุ่นกับการชงนมให้ลูกสาวอีกครั้ง ช่างเป็นคุณพ่อลูกอ่อนที่สมบูรณ์แบบเสียจริง“ได้”

ราวกับคิดอะไรขึ้นมาได้ ยู่ยี่นิ่งไปเล็กน้อย แล้วพูดว่า“อาคิระล่ะ？”

มือใหญ่ของฉันทัชก็ชะงักไป

“อันที่จริง เขาก็ไม่ได้ร้ายโดยเนื้อแท้ เพียงแค่ความรู้สึกผิดและโทษตัวเองทำเขาดวงตามืดบอด ในขณะที่เกลียดคุณก็ลงโทษตัวเองไปด้วย เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว ต่างปล่อยวางมันลงเถอะ ”

ยู่ยี่พูดเสียงเบา

ฉันทัชโน้มตัวลง จูบไปที่หน้าผากเธอ น้ำเสียงนุ่มนวล“เอาตามคุณว่า ตระกูลยศณะราคินคุณว่ายังไงก็ตามนั้น ”