ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 766

ดนัยไม่ได้สนใจเขา ลูกครึ่งคนหนึ่งพูดภาษาจีนได้คล่องแคล่วอย่างไม่น่าเชื่อ เขาโฟกัสแค่ตัวของคังซีก็เท่านั้น

" มองอะไร! " ราชาหมุนตัว ไม่ให้เขามองคังซี

" ราชามานี่ ช่วยฉันดูภาพออกแบบหน่อย คังซีให้เขาไป " นาโนที่ยืนอยู่ข้างๆ เรียกหาราชา

ได้ยินดังนั้น ราชาถึงจะยอมอุ้มคังซีให้ดนัย ถอนลมหายใจที่เย็นยะเยือกอย่างไม่สนใจ ในตอนที่ยืนอยู่ข้างๆ นาโนก็มีอาการไม่พอใจอยู่เต็มหน้า

นาโนเอ่ยเสียงเบาแบบที่จะได้ยินกันเพียงสองคน " ตอนนี้มีแม่บ้านมาทำงานให้ฟรีที่บ้านยังไม่พอใจอีกเหรอ? "

พอได้ยินว่าแม่บ้านทำงานให้ฟรี มุมปากของราชาก็เกือบจะแสยะยิ้มออกมาแล้ว พยักหน้าอย่างพอใจไม่หยุด แล้วก็ดูรูปออกแบบพร้อมกับนาโน

สิ่งสำคัญในการออกแบบครั้งนี้คือสิ่งที่ล้อมรอบโฟรเซ่น นาโนออกแบบสร้อยคอสีขาวและแหวนออกมาเซ็ทหนึ่ง

" ในเมื่อเป็นโฟรเซ่น ก็สามารถเพิ่มสีฟ้าเข้าไปด้วยได้ ถ้ามีแต่สีขาวมันจะดูจืดชืดเกินไป " คังซีกำลังเสนอคงามคิดของตัวเอง “ในห้องของฉันมีโมเดลโฟรเซ่นอยู่พอดี เดี๋ยวฉันไปเอามาให้ หาแรงบันดาลใจดู”

ห้องของทั้งสองคนติดกัน ครู่ใหญ่ๆ ผ่านไป ราชาหมุนตัวกลับแล้วเอาโมเดลทั้งหมดเข้ามา

ดวงตาทรงอัลมอนด์ของนาโนหรี่ลง ริมฝีบางที่แดงระเรื่อก็ยกยิ้มขึ้น " ดีมาก ครั้งนี้ช่วยงานช้างฉันซะแล้ว โฟรเซ่นจะให้ความรู้สึกถึงความสูงส่งและความเยือกเย็นแก่ผู้คน รวมไปถึงความมีชีวิตชีวาและความเป็นอิสระด้วย"

ราชาเป็นพวกได้คืบจะเอาศอก หลังจากได้ยินคำชมของนาโน ก็ทำหน้าด้านอ้าแขนออก " กอดหน่อย

ทำให้เขาพอใจ นาโนลุกขึ้นยืนหน้าโต๊ะทำงาน ทั้งสองคนกอดกัน พูดได้เต็มปากเลยว่าราชานั้นหน้าไม่อาย ใช้โอกาสนั้นค้อมเอวลง แล้วแอบจุ๊บลงบนใบหน้าของเธอทีหนึ่ง

ไม่ใช่เรื่องแปลก นาโนฮึดฮัดเสียงเย็น นิ้วมือเรียวยาวสีขาวนวลกำเข้าด้วยกัน แล้วเขกลงบนหัวของราชาไปทีหนึ่ง " ออกไป! "

ภาพเหตุการณ์ตรงหน้าทั้งหมดซึมลงเข้าไปในดวงตา

หน้าอกของดนัยมีอาการราวกับเรือที่กำลังโต้คลื่นขึ้นลงๆ ไม่หยุด มือใหญ่ที่เห็นกระดูกชัดเจนกำแน่น บนหลังมือปรากฏเส้นเลือดสีเขียวปูดนูนขึ้น

ในที่สุดก็อดทนต่อเปลวไฟที่กำลังลุกโชนอยู่ภายในใจไว้ไม่ได้ เขายืนขึ้นแล้วเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว จ้องเขม็งไปที่ราชาโดยตรง

สายตาของราชาก็มองมาที่ร่างของเขา หรี่ตาเรียวยาวทรงดอกท้อ มองเขาที่กำลังเผชิญหน้ากับศัตรู ลักษณะของดวงตาที่แดงก่ำ " ทำไมล่ะ? เป็นบ้าไปแล้วหรือไง? "

เขาไม่ได้ปากหมาเท่าไหร่ แต่แค่เจอดนัยแว็บหนึ่ง หมามันก็จะออกมาเองอย่างที่ควบคุมไม่ได้

ใครให้ ง้วนป้อ เคยแต่งงานกับชายคนนี้กัน แล้วพ่อแท้ๆ ของคังซีก็เป็นเขาอีก เขาไม่มีทางที่จะชอบมัน!

นัยน์ตาอันลึกซึ้งยังคงจ้องเขม็งไปที่เขาอย่างลึกซึ้ง ถึงแม้ว่ายังอุ้มคังซีไว้ในอก แต่ทั่วร่างกายกลับมีพลังงานความป่าเถื่อนแผ่ออกมา

แต่ ราชาเป็นคนชอบหาเรื่อง ในเวลาแบบนี้ เขายังยกยิ้มมุมปาก แล้วหัวเราะออกมาเบาๆ

ในตอนนี้นาโนยุ่งมาก ยุ่งซะจนเกือบจะเป็นบ้า ไม่มีแม้กระทั่งอารมณ์และเวลาที่จะไปใส่ใจสองคนนั้น ตั้งใจแก้ไขรูปออกแบบนั้นอย่างมุ่งมั่น

บรรยากาศมีความตึงเครียดเล็กน้อย ในตอนนี้เอง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นระลอกหนึ่ง เป็นโทรศัพท์ของดนัย

เขาก้มหน้า กดรับโทรศัพท์ เป็นบาร์บี้ที่โทรเข้ามา หัวคิ้วขมวดเข้าหากัน น้ำเสียงไม่ค่อยสี " มีเรื่องอะไร?”

" ปะ…. ประธานดนัยคะ แม่ของฉันเป็นลมไปค่ะ ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล เธอต้องเข้ารับการผ่าตัด ฉันอยากจะยืมเงินคุณสักหน่อย ฉันสัญญาค่ะว่าจะรีบคืน…" เสียงของบาร์บี้นั้นนุ่มนวล แถมยังปนไปน้ำเสียงสะอื้น

ริมฝีปากบางๆ ของดนัยกระตุกเล็กน้อย แล้วเอ่ยปาก " โรงพยาบาลไหน? "

" โรงพยาบาลอุ่นดีค่ะ….. จู่ๆ เธอก็หมดลมหมดสติพับลงไป….. ตอนนี้อยู่ในห้องผ่าตัด…" บาร์บี้รู้สึกกลัวเล็กน้อย

ไม่ได้หยุดนิ่งอีกต่อไป แขนทั้งสองข้างของดนัยขยับ อุ้มคังซีไปไว้ในอ้อมอกของราชา

หมุนตัว แล้วเดินออกนอกห้องไป

พอได้ยินหนึ่งล้าน บาร์บี้ส่ายหัวอย่างตกใจไปมา " ท่านประธานคะ มันมากเกินไป ฉันจะเขียนหนังสือสัญญาการยืมให้คุณแน่นอนค่ะ! "

" ไม่ต้อง… " ดนัยวางสายโทรศัพท์ แล้วไปห้องเซลฟ์เช็กอินของโรงพยาบาลอีกครั้ง เอ่ยทักทายคำหนึ่ง

" ถ้าประธานดนัยไม่ถือว่าเงินนี้ยืมมา งั้นเงินพวกนี้ฉันก็รับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ " ท่าทางของบาร์บี้นั้นจริงจังอย่างมาก

นิ้วมืออันเรียวยาวนวดคลึงบนหัวคิ้ว ดนัยตอบตกลงกับเธอ แล้วก็ให้พยาบาลเอากระดาษและปากกามาให้เธอ

รอบข้างมียังมีญาติๆ ของบาร์บี้ เห็นดังนั้นก็ต่างพากันส่ายหัว และต่างคิดว่าลูกสาวคนนี้ของ ตระกูลเมธาโรจน์ สมองต้องโดนกระทบกระเทือนจนใช้การไม่ได้แล้วแน่ๆ

หนึ่งล้าน คนเขาให้ฟรีๆ แต่เธอไม่เอา จะต้องเขียนหนังสือการอะไรนั่นให้ได้!

หลังจากจัดการเรื่องนี้เสร็จ ดนัยกำลังจะจากไป แต่ก่อนไปกำชับกับบาร์บี้ว่า "ถ้าแม่ของเธอเป็นอะไรไปหรือว่าได้สติแล้ว อย่าลืมโทรหาฉันด้วยล่ะ"

ที่จริงในใจของบาร์นี้นั้นร้อนรนมาก ไฟของห้องผ่าตัดยังคงสว่างอยู่ไม่ได้ดับ ถึงแม้ว่าญาติตั้งมากมายจะยืนอยู่ข้างกาย แต่ภายในใจของเธอนั้นกลับกระวนกระวายไปหมด

พอได้ยินคำนั้น ก็ยิ่งกระวนกระวายใจมากขึ้นอย่างไม่มีเหตุผล เดินหน้าไปสองก้าว เธอยื่นมือ แล้วจับแขนเขาโดยพลการ ใบหน้าที่ใสสะอาดนั้นเต็มไปด้วยความคาดหวังอย่างลึกซึ้ง " ท่านประธานคะ ช่วยอยู่กับฉันต่ออีกหน่อยได้ไหมคะ? อยู่กับฉันแค่อีกแป๊บเดียว? "

คิ้วของดนัยขมวดเข้าหากัน ท้ายที่สุดก็ไม่ได้จากไป ร่างสูงเอนกายอยู่บนกำแพงด้านหนึ่ง

บาร์บี้ยืนอยู่ข้างกายของเขา ใกล้เขามากๆ แบบนี้ถึงจะรู้สึกผ่อนคลาย

ไฟของห้องผ่าตัดสว่างอยู่จนถึงเวลา 2 ทุ่มจึงดับลง หมอเดินออกมาพร้อมกับถอดหน้ากากอนามัยออก " ต่อจากนี้ขาข้างหนึ่งขยับไม่ได้แล้วนะ”

“ทำไมกัน? ” บาร์บี้รู้สึกไม่น่าเป็นไปได้

คุณหมอพูดว่า “การล้มในครั้งนี้ค่อนข้างรุนแรง สมองได้รับการกระทบกระเทือน เพราะฉะนั้นมันเลยทำให้ขาข้างหนึ่งขยับไม่ได้”