ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 767

บาร์บี้รับการโจมตีแบบนี้ไว้ไม่ไหว ตาทั้งสองข้างมืดสนิท ร่างกายหงายหลังล้มลงไป แต่ดนัยหูไวตาไว รับเธอไว้ได้ทัน

รอจนกว่าบาร์บี้จะฟื้นขึ้น ตอนนั้นก็อยู่ที่ห้องผู้ป่วยแล้ว

ดนัยยืนจิบน้ำอุ่นอยู่ที่หน้าหน้าต่าง ได้ยินเสียง หันหลังไป เลิกคิ้วขึ้น “ฟื้นแล้ว? ”

พยักหน้า ในใจเธอนั้นทุกข์ทรมานเป็นอย่างมาก

แต่หลังจากฟื้นขึ้นมาคนแรกที่เห็นคือเขา ความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่ภายในใจตลอดมา ในที่สุดก็คลายลงได้บ้างแล้ว ไม่รู้สึกเครียดเหมือนเดิมอีกแล้ว

ดนัยไม่ค่อยถนัดปลอบใจคน แต่ในตอนนี้ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยถนัด ก็คงจะต้องทำ ไม่เอ่ยคำใดๆ

ผ่านไปนานจากนั้น บาร์บี้ก็เอ่ยพูดเสียงแผ่วเบาออกมาว่า “ท่านประธานคะ คืนนี้คุณค้างที่นี่เป็นเพื่อนฉันได้ไหมคะ? ”

“ได้” ดนัยตอบอย่างรวดเร็วและชัดเจน “นอนเถอะ ผมก็อยู่ในห้องนี้แหละ”

เพราะมีอาการเหนื่อยอ่อนมากเกินไป มาร์บี้จนนอนหลับไป

ดนัยบีบมือถือ มองไปนอกหน้าต่างแว็บหนึ่ง

ตอนนี้ เธอและคังซีคงจะนอนแล้วแหละมั้ง?

ช่วงเช้าของวันต่อมา

ในตอนที่บาร์บี้ตื่นขึ้นมา ดนัยก็ยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้

ภายในใจของเธอสั่นเล็กน้อย เอ่ยปากเสียงแหบๆ ว่า “ท่าประธานไม่ได้นอนทั้งคืนเลยเหรอคะ? ”

“อืม ผมไม่ง่วง” ดนัยบิดขี้เกียจ ยืดร่างกาย

คิดไปแล้ว บาร์บี้ก็เอ่ยคำถามนั้นออกมาว่า “ลูกชายของคุณนาโนเป็นของท่านประธานจริงเหรอคะ? ”

“อืม…. “เขาตอบเสียงเรียบ เสื้อเชิ้ตสีขาวมีรอยยับเล็กน้อย

“ถ้างั้นหลังจากนี้ท่านประธานจะทำยังไงต่อคะ? ” ครั้งนี้เธอถามอย่างระมัดระวัง แล้วก็ยังค่อนข้างที่จะคาดหวัง เธอมักจะคิดว่าท่านประธานคิดเกินเลยกับเธอ

“ตามเธอกลับมา แน่นอนลูกชายด้วย” ดนัยไม่ได้ปิดบังเลยสักนิด พูดตามความจริง “ต้องมีสักวันหนึ่ง ผมจะต้องเอาเธอกลับมาให้ได้！”

อารมณ์ของบาร์นี้ไม่สงบแล้ว อยากจะถามจริงๆ ว่า แล้วฉันล่ะ? ฉันจะทำยังไง?

“เอาล่ะ คุณตื่นแล้ว ผมก็ควรที่จะไป ต่อจากนี้ถ้ามีเรื่องอะไร ก็โทรหาเลขา เขาจะช่วยคุณอย่างสุดความสามารถ”

“แล้วคุณล่ะคะ? ” เธอถามแกมบังคับแกมคาดหวัง

“ผมทำไม? ” ริมฝีปากบางของดนัยกระตุกเบาๆ “เลขาที่ช่วยคุณได้ต้องช่วยคุณอย่างแน่นอน แค่นี้แหละ”

สายตาและหัวใจของบาร์บี้นั้นสั่นระรั่ว “แล้วความสัมพันธ์ระหว่างเราล่ะคะ? ”

ดนัยถามกลับ “ระหว่างเรามีความสัมพันธ์อะไรกันด้วยเหรอ? ต่อให้มีนั่นมันก็แค่อดีต เราเลิกกันตั้งนานแล้ว ไม่ใช่เหรอ? ผมจำได้ ตอนนั้นผมพูดไปชัดเจนแล้ว!”

ใจเต้นตึกตักๆ บาร์บี้รู้สึกว่าตรงหน้ามืดลงนิดหน่อย บริเวณกระหม่อมก็ยิ่งมีความมึนๆ ตีเข้ามาเป็นระลอกๆ “ถ้างั้นให้ความหวังฉันทำไมคะ? ”

“ความหวังเหรอ เมื่อไหร่? ” ครั้งนี้ดนัยหยุดฝีเท้าลง หมุนตัวมา จ้องมองเธออย่างลึกซึ้ง

“หรือไม่เคยกันคะ? ” บาร์บี้รู้สึกว่าหัวใจดวงน้อยๆ ดวงหนึ่งราวกับกำลังนั่งรถข้ามภูเขา ขึ้นๆ ลงๆ ใจสั่นระรัวอย่างมาก

คราวนี้ดนัยจะถามให้ถึงที่สุด

เห็นดังนั้นแล้ว บาร์บี้ก็รีบก้าวเท้าเร็วขึ้น รีบวิ่งเข้าไป ใช้สองมือกอดเอวเขาเอาไว้ " ฉันไม่เชื่อ! "

ดนัยเอ่ยเสียงเรียบ "ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่ควรจะมาเกาะแกะผมนะ คุณควรที่จะไปเฝ้าแม่ของคุณ ไม่นานเธอก็อาจจะฟื้นแล้ว "

บาร์บี้อยากจะพูดอะไรต่อ

แต่ดนัยก็จากไปแล้ว

เดินเข้าห้องพักผู้ป่วย ครึ่งวันผ่านไป เเม่เธอฟื้นแล้ว ที่จริงแล้วเดิมทีขาข้างนี้ไม่น่าเป็นห่วงอะไร

เพียงแต่หลังจากที่ล้มก็ไม่ได้ใส่ใจ คิดว่าตัวเองก็คงเหมือนกับตอนปกติที่ล้มเท่านั้น

ใครจะไปรู้กันเล่า การล้มในครั้งนี้มันทับเส้นประสาท ทำให้ขาในตอนนี้เดินไม่สะดวกแล้ว ทำให้เสียช่วงเวลาที่ดีที่สุดในการรักษาไป

แม่ของเธอเห็นสีหน้าของบาร์บี้ไม่ค่อยดีนัก จึงถามเธอว่า “เกิดอะไรขึ้นเหรอ? ”

“เขาบอกว่าความสัมพันธ์ของหนูเป็นแค่เพื่อนกันธรรมดาๆ เท่านั้น นอกจากนี้ก็ไม่มีอะไรอีกแล้ว แต่เขาดีกับหนูขนาดนี้ หนูไม่เชื่อ！”

บาร์บี้พูดอย่างเชื่องช้า สีหน้าของเธอดำคล้ำ นัยน์ตาไม่มีความกังวลใดๆ ที่กำลังกระจัดกระจายอยู่ และความลังเล

ได้ยินดังนั้น สีหน้าแม่ของเธอก็ไม่ได้ดูดีเท่าไรนัก และไม่ได้กล่าวอะไรออกมา

ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอเอ่ยปากพูดว่า “เรื่องแบบนี้จะรีบร้อนไม่ได้ เดี๋ยวค่อยว่ากันเถอะ”

อารมณ์ของบาร์บี้ถึงตอนนี้ก็ยังไม่สงบสติลงมา เธอคิดว่า คาดว่าคราวนี้คงนอนไม่หลับไม่อีกหลายคืน

แล้วก็ไม่รู้ว่าทำไม จู่ๆ เรื่องระหว่างเราก็กลายเป็นอย่างนี้!