ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 773

ดนัยยังพูดต่อ “คืนวันนี้ฝนตกและคุณก็เปียกโชกไปทั้งตัว ผมก็พาคุณมาที่ห้องของเธอด้วยความไร้ยางอายและไม่ปิดบัง แถมยังเอาเสื้อผ้าของเธอให้คุณใส่”

เขาพูดต่อ “กลับกัน ถ้าหาคนที่เปียกโชกไปทั้งตัวคือเธอ แต่ห้องที่ใกล้ที่สุดแถวนั้นคือห้องคุณ ผมก็จะพาเธอกลับมาที่นี่เหมือนเดิม เพียงแต่จะไม่บุกเข้ามาตามอำเภอใจ ผมคงทักทายก่อนอย่างแรกและขออนุญาตยืมชุดคุณให้เธอเปลี่ยนแบบเกรงใจสุด ๆ …”

ความแตกต่างของทั้งสองต่างกันมาก

บาร์บี้กัดฟันแน่นเธอยกแก้วน้ำบนโต๊ะขึ้นจิบพร้อมสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก เธอกัดปากบางจนเป็นรอยช้ำม่วง “คือฉันมีเรื่องที่ต้องทำ”

“รอให้ผมพูดทุกอย่างจบแล้ว แล้วจะให้คนไปส่งคุณ” เขาไม่รอให้เธอพูดจบ ดนัยก็พูดดักเธอไว้

นาโนยกคิ้วสูงและสนอกสนใจเรื่องนี้มากขึ้น

แก้วน้ำในมือจากเดิมที่หวังจะสาด เธอก็ค่อยๆ วางมันลงและจ้องไปที่สองคนนี้เหมือนกับดูละครทางโทรทัศน์

“คุณยังไม่รู้ตัวเหรอ? ในตอนที่คบกัน บางครั้งที่เราออกไปเดทกัน แต่ส่วนใหญ่คุณจะเป็นฝ่ายพูด ผมเป็นฝ่ายฟัง มันไม่ใช่ว่าผมชอบฟังนะ แต่มันเป็นเพราะผมพยายามไม่ให้มีบรรยากาศเก้อเขินระหว่างเรา”

“แล้วอีกอย่างที่คุณชอบหนังโรแมนติก การไปดูหนังกับคุณในโรงหนัง มันเป็นอะไรที่เสียเวลามากสำหรับผม ถ้าเกิดอยากดูหนังผมอยากนอนดูที่บ้านมากกว่า นอกจากสิ่งที่ผมทำเพื่อคุณแล้ว คุณลองมองการคบกันของเราสองคนสิ ว่ามันมีความรักไหม?”

หน้าของบาร์บี้เริ่มร้อนและค่อย ๆ ร้อนขึ้นเรื่อย ๆ

นาโนที่ยืนอยู่ข้างเขา เธอพูดขึ้นแบบไม่ไว้หน้าและยืนกราน “พวกงานอดิเรกกับนิสัยมันเริ่มใหม่กันได้…”

“แต่ผมกับเธอไม่ต้องเริ่มใหม่ งานอดิเรกของเราทั้งสองเข้ากันได้ดี แถมรู้ใจกันเป็นอย่างดี… ”

ดนัยจ้องลึกเข้ามาในตาของนาโน “ผมชอบบาสเกตบอล เธอก็ชอบบาสเกตบอลเหมือนกัน พวกเราอยู่ดูการแข่งขันบาสเกตบอลที่บ้านด้วยกันได้ ไม่ก็ดูหนังอเมริกันฟอร์มยักษ์หรือสยองขวัญทางโทรทัศน์”

“เมื่อก่อนพวกเราไม่เคยรู้สึกห่างเหินกันแม้แต่นิดเดียว ไม่ต้องกลัวว่าต้องโดดเดี่ยว แถมยังใช้เวลาคุยกันทั้งวันยังรู้สึกว่าไม่พอเลยด้วยซ้ำ… ”

“นั่นเพราะว่าพวกคุณอยู่ด้วยกันมานาน ก็ต้องคุ้นชินกับนิสัยและงานอดิเรกของอีกฝ่ายอยู่แล้ว” บาร์บี้พูด

“ไม่ใช่ มันคือความแตกต่างระหว่างรักกับไม่รัก ผมรู้สึกดีกับคุณมาตั้งแต่แรกและมันเป็นเหตุผลใหญ่ที่ทำให้ผมเหนื่อย”

“ผมที่เหนื่อยไปทั้งกายและใจได้มาเจอกับที่หลบภัยชั่วคราวให้ได้หายใจและพัก เพราะงั้นระหว่างเราก็แค่ที่พัก แต่ไม่ใช่ความรู้สึกดี ๆ และก็ไม่ใช่ความรัก ตอนนี้คุณเข้าใจหรือยัง?”

บาร์บี้พยักหน้าเล็กน้อยแต่ไร้ซึ่งคำพูดใด ๆ เธอก้มหน้าสบพื้นและไม่รู้ว่าต้องหันหน้าไปทางไหน

“คุณเป็นผู้หญิงที่ดี ผมไม่อยากทำให้คุณเสียเวลา และไม่อยากให้ทำคุณหลงผิด ถ้างั้นเรื่องที่พูดวันนี้ก็ขอให้มันจบลงที่นี่”

ดนัยพูดเสริม “ผมไม่ใช่คนที่จู้จี้จุกจิกและไม่ค่อยพูดกับผู้หญิงเท่าไหร่ แต่ผมเห็นคุณในฐานะเพื่อนเลยเป็นข้อยกเว้น”

“ความช่วยเหลือของคุณผมไม่ต้องการ น้ำใจของคุณผมก็ไม่ต้องการเหมือนกัน เพราะการที่ผมตัดสินใจทำแบบนี้ไปแล้ว นั่นก็เพราะผมได้คิดพิจารณาถึงผลลัพธ์ของมันแล้ว”

“ฉันเข้าใจทุกอย่างแล้วค่ะ ถ้าหากคุณอยากได้ความช่วยเหลือจากเพื่อนคนนี้ ฉันยินดีแต่นอกจากนั้นฉันขอปฏิเสธ” คำพูดของบาร์บี้ไร้น้ำหนัก สายตาเธอลุกลี้ลุกลน

เธอรู้สึกว่ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก และตอนนี้เธอก็รู้สึกอายแบบสุดขีด “ฉะ…ฉัน…ฉันมีธุระต่อ…งั้นขอตัวก่อนนะคะ…”

เธอลุกขึ้นหันหลัง เธอรีบเดินไปที่หน้าประตูด้วยความสับสันจนเกือบล้มลงอยู่หลายครั้ง 

ดนัยยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม 

นาโนส่ายหัวไปมา ไม่ว่าจะทำยังไงมันก็เป็นไปไม่ได้ ยังไงก็ไม่มีทาง ผู้ชายที่เคยทรยศต่อการแต่งงานแล้วครั้งหนึ่ง มันยังมีอะไรให้เชื่อใจได้อีกอย่างงั้นเหรอ?

มือทั้งสองข้างของดนัยที่จับไหล่ของเธอเริ่มบีบแรงขึ้น 

“แม้แต่คำสัญญาที่ให้ไว้กับบาทหลวงตอนแต่งงานก็เป็นเพียงลมปาก คุณยังหวังให้ฉันเชื่อคำพูดของคุณอีกเหรอ มันเป็นไปไม่ได้หรอก!”

ให้ตายยังไงนาโนก็ไม่ยอมเชื่อเด็ดขาด

“ตอนนั้นที่นีรดาโคม่า คุณก็คิดถึงแต่ความเครียดของตัวเอง ประหม่าและเก็บกด คิดแต่จะอยากพัก หาที่ผ่อนคลายหาที่หายใจ แต่คุณไม่เคยคิดถึงฉันเลย”

“คุณไม่รู้หรอกว่าฉันเก็บกดหรือไม่เก็บกด เครียดหรือไม่เครียด นอกจากเรื่องพวกนี้ฉันยังต้องแบกรับเรื่องครัวของร้าน แล้วตอนนั้นฉันท้องแล้ว คุณไม่รู้หรอกว่างานมันหนักแค่ไหนสำหรับคนที่ท้องได้หนึ่งเดือน ไม่มีใครรู้”

เธอพูดต่อ “คุณยังมีบาร์บี้ไว้เป็นที่พักกาย แล้วฉันล่ะ? ฉันต้องทนทุกข์ทรมานจากการตำหนิตัวเอง ความระอายใจที่พูดออกมาไม่ได้ ฉันล่ะ ฉันต้องพักพิงที่ใคร?”

“ผมผิดไปแล้ว ผมผิดไปแล้วจริง ๆ ” เขาขอโทษอย่างจริงใจ

นาโนยกยิ้ม มันเป็นรอยยิ้มที่สวยหยาดเยิ้มแต่ก็อ่อนแรง

“คุณไม่ผิดหรอก เป็นฉันเองที่โง่ ฉันไม่น่าคล้อยตามไปอยู่ร้านเพื่อคุณตั้งแต่แรก ความผิดฉันเองที่ยอมละทิ้งความเป็นตัวเอง ตอนแต่งงานต้องมีฝ่ายหนึ่งที่ยอมเสียสละ”

“และอีกฝ่ายควรเข้าใจว่าฉันเสียสละ แต่คุณไม่เคยเข้าใจเลย เพราะคุณคิดว่าสิ่งที่ฉันทำมันคือสิ่งที่ฉันควรทำอยู่แล้ว”