ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 778

“ตั้งแต่วันนี้ไป ผมเป็นกำลังหลักและคนขับรถของคุณ”

ริมฝีปากบางของดนัยเผยรอยยิ้มสว่างไสวราวกับแสงแดดจ้า

“ใครจ้างคุณ?” นาโนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“มีคนจ้างอยู่แล้ว ตอนนี้คุณจะไปไหน?” ดนัยวางมือลงบนพวงมาลัยเตรียมจะไปสถานที่นั้น

ใบหน้าของนาโนเย็นชา “ลงไป!”

ดนัยไม่ได้พูดอะไรอีก เขายังคงรักษาท่าทีของเขาพลางเอนตัวไปครึ่งหนึ่ง

“ลงไป!”

เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาอีกครั้ง

ดนัยไม่ยอมออกไปอย่างหน้าไม่อาย

อย่างไรก็ตาม เมื่ออยู่ต่อหน้าเธอพูดได้เลยว่าเขาไม่เหลือศักดิ์ศรีของลูกผู้ชายอีกแล้ว ถือว่าหน้าไม่อายยังไงก็ไม่สำคัญแล้ว

ทั้งสองฝ่ายต่างไม่ยอมอ่อนข้อต่อกัน ขณะนั้นเอง โทรศัพท์ของนาโนก็ดังขึ้น เป็นผู้จัดการที่โทรมา พนักงานทุกคนมาถึงแล้วและเหลือเพียงเธอคนเดียวเท่านั้น

ไข้หวัดยังไม่หายดี ร่างกายของเธอก็อ่อนแรงและเวียนหัวมาก นาโนเอนหลังบนเบาะพิงรถพลางเอ่ยบอกสถานที่

สำหรับดนัยการประนีประนอมเช่นนี้ไม่ได้ทำให้เขาตื่นเต้นเลย เขาสตาร์ทรถและขับไปยังที่หมายทันที

ในระหว่างทาง ทั้งสองคนไม่พูดอะไรเลย บรรยากาศภายในรถจึงยังคงเงียบมาโดยตลอด

ดนัยกลับเหมือนคนโง่ที่มุมปากถูกอุดไว้ บ่อยครั้งเขาจะมองนาโนในรถผ่านกระจกมองหลัง

สถานที่ถ่ายทำที่เลือกในครั้งนี้คือริมทะเลสาบ อากาศในช่วงปลายฤดูหนาวทำให้หนาวไปจนถึงกระดูก ลมหนาวพัดมาเป็นพัก ๆ ราวกับมีด ทำให้แสบแก้มไปหมด

นาโนยุ่งมากจนไม่ได้พัก เธอวิ่งขึ้นลงทั้งสนาม วิ่งซ้ำแล้วซ้ำเล่า เสื้อคลุมขนสัตว์ที่ใส่อยู่ก็ไม่ได้อุ่นมากนัก

เห็นแบบนี้แล้ว ดนัยจึงหยิบน้ำอุ่น เดินไปยื่นให้กับเธอ

มือของเธอกำลังจะแข็งแล้ว นาโนเหลือบมองเขาพลางรับมา

ดนัยเหลือบมองเสื้อที่เธอสวมอยู่ เขาถอดเสื้อคลุมของตัวเองคลุมให้เธอ จากนั้นจึงยื่นถุงมือขนแกะให้

นาโนไม่ต้องการ แต่ดนัยกลับยืนหยัดไม่ยอมแพ้ เขาคว้าไหล่ของเธอแล้วสวมให้อย่างไม่ยอม

เธอเอื้อมมือไปดึงออก

“ถ้าคุณไม่อยากให้พนักงานของคุณมองเราดึงกันแบบนี้ ก็ให้ร่วมมือกับผม ไม่งั้นเราก็อีนุงตุงนังกันต่อไปอย่างนี้แหละ” ดนัยกล่าว

นาโนเลิกคิ้วขึ้น จากนั้นก็ปล่อยให้เขาสวมมัน แต่ทว่าสีหน้าท่าทางกลับไม่ไหวติง ไม่มีความประทับใจและอ่อนลงแม้แต่น้อย ยังคงเย็นชาอย่างไม่มีอะไรมาเทียบได้

อย่าพูดเลย ใส่เสื้อผ้าสองชิ้นอุ่นกว่าเสื้อผ้าชิ้นเดียว หลังจากสวมใส่ทำให้หลังอุ่นขึ้น และการทำงานก็ไม่ลำบากนัก

ในทางตรงกันข้ามดนัยสวมเสื้อสเวตเตอร์คอกลม การสวมเสื้อสเวตเตอร์ในตอนนี้ก็เหมือนดื่มน้ำเย็นท่ามกลางลมหนาว เขาพยายามอดกลั้น

นาโนหันมา เธอเหลือบสายตาเห็นท่าทางอย่างนั้นของดนัยโดยธรรมชาติ เธอยังคงไม่สั่นไหว ถึงเขาจะล้มสลบไปเพราะความหนาว ก็ไม่เกี่ยวกับเธอ

ตลอดทั้งบ่าย นาโนยุ่งอยู่กับกองถ่าย

ดนัยคอยดูแลเธออยู่ข้างหลัง

น้ำร้อน ที่อุ่นมือ อาหารกลางวัน เขาหยิบให้เธอเหมือนกัน

เธอรับไว้อย่างง่ายดาย นาโนไม่แม้แต่จะเหลือบมองเขาด้วยหางตา และเธอกำลังยุ่งกับการดูแลตัวเองอยู่

หลังจากวันที่วุ่นวาย เมื่อนั่งอยู่ในรถ ดนัยรู้สึกเหมือนกลับไปสรววค์

แต่ความรู้สึกร้อนสลับหนาวนี่มันทรมานจริงๆ ปวดหัวรุนแรงด้วย นั่งพักได้ไม่นาน หน้าผากของเขาก็ร้อนผ่าว...

นาโนรอเขาขับรถไป

“คุณคิดเองได้เถอะ ตอนนี้ฉันจะไปอาบน้ำให้คังซีแล้ว เมื่อกี้นี้ลูกยิงใหญ่ไปหน่อย สะโพกของฉันทรุดหมดแล้ว” ราชายังคงคร่ำครวญอยู่อย่างนั้น

นาโนทนไม่ไหวเอ่ยตอบ “รู้แล้ว”

หลังจากนั้นจึงวางสาย เธอเอ่ยกับดนัยอย่างสุภาพและห่างเหิน “หยุดรถ ฉันอยากซื้อของสักหน่อย”

เมื่อสักครู่ดนัยได้ยินบทสนทนาของทั้งสองคนแล้ว

ในตอนนี้เขารู้ดีว่ากำลังทำอะไรอยู่ แม้จะหงุดหงิดใจและอึดอัดราวกับกำลังจะระเบิด แต่ยังนำรถไปจอดชิดขอบถนน

ผ่านหน้าต่างที่ยาวจรดพื้น เขามองเห็นร่างเพรียวของเธอยืนอยู่ตรงนั้นได้อย่างชัดเจน เธอกำลังพูดคุยบางอย่างกับพนักงาน

สีหน้าท่าทางไม่เย็นชาเหมือนยามปกติ เธออ่อนโยนมาก มุมปากประดับด้วยรอยยิ้มตลอดเวลา

รูปร่างของเธอสง่างาม ใบหน้าด้านข้างอ่อนโยน ปกคลุมไปด้วยแสงสีเหลืองสลัว แสดงถึงความนุ่มนวลที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

โดยไม่ได้ตั้งใจ ในหัวของดนัยก็อดไม่ได้ที่จะจินตนาการว่าเธอมีลักษณะอย่างไรเมื่อถือกล่องเก็บความร้อนไปที่บริษัทในขณะนั้น

ก่อนหน้านี้ เขาไม่เคยสนใจความคิดของเธอและสนใจเธอในด้านนั้นเลย ตอนนั้นก็ไม่เคยสังเกตเลยว่าเธอมีความรู้สึกหรือท่าทางแบบไหนในตอนที่เธอปรากฏตัวในบริษัทเตชะโสภา

ตลอดจนถึงตอนนี้ เวลานี้ เขากำลังคิด

ในตอนนั้นเธอไปส่งอาหารกลางวันที่บริษัท เธอดูอ่อนโยนแบบนี้ไหม?

คิดดูแล้ว ความรู้สึกที่ปรากฏขึ้นในใจนั้นยากจะบรรยาย เป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้

ผ่านไปครู่หนึ่ง นาโนก็ออกมาจากร้านอาหาร ในมือถือก๋วยเตี๋ยวหม่าล่าที่บรรจุห่อและชาบู

ดนัยยังไม่ได้กินอะไรทั้งวัน ดนัยคิดว่านาโนอาจจะซื้อให้เขาสักชุด แต่เห็นได้ชัดว่าความคิดของเขานั้นฟุ่มเฟือย

ครั้งนี้นาโนนั่งข้างคนขับ เห็นได้ชัดว่าของที่เธอถือมีเพียงแค่ชุดเดียว ซึ่งไม่มีส่วนของเขา

เขาจ้องมองของในมือของเธอเป็นเวลานาน ดนัยรอให้เธอเอ่ยพูดสักประโยค เพียงแค่ถามเขาว่ากินไหม หิวไหมก็พอใจแล้ว