ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 779

แต่ความคิดแบบนั้นช่างฟุ่มเฟือย นาโนไม่แม้แต่จะเหลือบมองเขาด้วยซ้ำ

ดนัยถอนหายใจยาวอยู่ในใจ กลืนความขมขื่นยากเกินบรรยายกลับไป ขยับตาแล้วสตาร์ทรถ

ตอนกลางคืนสายตาไม่ค่อยดีนัก อีกทั้งยังไม่สบาย สถานการณ์เลยยิ่งแย่ลงไปอีก

อาการปวดหัวจู่โจมรุนแรงอีกครั้งอย่างฉับพลัน ดนัยทนไม่ไหวอีกต่อไป เขากัดแก้มแน่น มีกลิ่นเลือดจาง ๆ กระจายออกมา

ทนไม่ไหวอีกแล้ว เขาก้มศีรษะลงพลางหอบหายใจแรง

นาโนกำลังดูโทรศัพท์ของเธอ ซึ่งมีภาพวาดออกแบบที่สปอร์ส่งมา

ลำคออุดตันราวกับมีอะไรบางอย่างขวางอยู่ข้างใน ทันใดนั้นก็มีแสงสว่างจ้าแสบตาผิดปกติส่องมา พร้อมกับเสียงแตรที่เกือบจะกรีดทะลุแก้วหู

ดนัยพยายามอดกลั้นต่อความรู้สึกไม่สบายอย่างถึงที่สุด เมื่อเงยหน้าเขาก็เบิกตากว้างขึ้นในทันที

ทัศนวิสัยยามค่ำคืนในวันฝนตกนั้นต่ำมาก ไม่รู้ว่าเมื่อไรที่มีรถบรรทุกสินค้าคันหนึ่งขับชนซ้ายชนขวาตรงมา ด้วยความเร็วที่เร็วเกินไป ราวกับเสียการควบคุม!

ดนัยตั้งสติอย่างรวดเร็ว เนื่องจากความอ่อนล้า หน้าอกของเขาจึงสั่นขึ้นลงไม่หยุด เขาจดจ่ออยู่กับการผ่านพ้นอันตราย

เขารู้ดีอยู่แก่ใจว่าหากไม่คิดอย่างมีสติ กลัวอย่างเดียวว่าเราสองคนจะตายอยู่ใต้ล้อรถนี่แหละ

ลดความเร็ว ถอยหลัง หาโอกาสที่จะหลีกเลี่ยง แต่รถบรรทุกคันใหญ่บ้าไปแล้ว มันมุ่งตรงมาข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

ความสามารถในการตัดสินใจและควบคุมของดนัยไม่ดีเหมือนปกติ เมื่อเท้าเขาลื่น จากเหยียบคันเร่งกลายเป็นเหยียบเบรกรถอย่างผิดพลาด เมื่อรถเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงไปเป็นเบรก แรงกระแทกจึงค่อนข้างแรง ยางล้อรถเสียดสีกับพื้นถนนอย่างรุนแรง ร่างของทั้งสองพุ่งไปข้างหน้าพร้อมกันเพราะแรงเฉื่อยที่เกิดจากการเบรก

ศีรษะของดนัยกระแทกกับพวงมาลัย ในขณะที่นาโนกระแทกกับหน้าต่างข้างๆ กัดฟันด้วยความเจ็บปวด เจ็บจนลืมตาไม่ขึ้น

เหตุการณ์จู่โจมกะทันหันทำให้เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ และความคิดของเธอก็พร่ามัวไปหมด

ด้วยสติสัมปชัญญะครั้งสุดท้าย ดนัยทอดสายตาลงต่ำอยู่ตรงหน้าของเขา รถบรรทุกอยู่ใกล้แค่เอื้อมแล้ว

เขากัดฟันแน่น สตาร์ทรถอีกครั้ง แต่ทว่าหน้ารถของรถบรรทุกก็ชนเข้ากับหน้ารถอย่างรุนแรง ร่างของทั้งสองสั่นสะเทือนจากการปะทะอีกครั้ง

เล็บของนาโนจิกลงไปในเนื้อนุ่มกลางฝ่ามือของเธอ ทำให้เธอฟื้นคืนสติด้วยความเจ็บปวด ดวงตาของเธอเบิกกว้าง หัวใจเต้นแรง และใบหน้าซีดเผือด

มือทั้งสองข้างของดนัยคว้าพวงมาลัยด้วยแรงทั้งหมดที่มีและใช้แรงทั้งหมดของเขาเพื่อหันให้การจู่โจมไปยังฝั่งที่เขานั่ง กระโปรงรถถูกกระแทกอย่างแรง

แรงกระแทกอย่างรุนแรงทำให้รถสั่นสะเทือนไม่หยุด แม้แต่หน้ารถก็ถูกชนจนยุบเข้าไปทั้งหมด

ทันทีหลังจากนั้นร่างของดนัยก็โถมลงบนตัวของนาโน ไม่นานทั้งคู่ก็หมดสติไป

ก่อนหมดสติ ใบหน้าของดนัยสะท้อนอยู่ในดวงตาของนาโน มีเลือดไหลลงมาตามขอบหน้าผากของเขา ทำให้เธอตกตะลึง...

ในสถานที่เกิดเหตุชนกันไม่เบาเลย หน้ารถทั้งสองคันยุบลงไป มีแนวโน้มถูกบีบแบนอย่างรวดเร็ว

...

นาโนตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เธอเห็นผนังสีขาวอยู่ตรงหน้าเธอ

เธอนั่งอยู่ข้าง ๆ พยาบาลแขวนขวดน้ำเกลือให้พลางเอ่ยอีกว่า“คุณนาโนโชคดีจริงๆนะคะ ที่ได้เจอผู้ชายที่ปกป้องคุณในช่วงเวลาวิกฤติแบบนี้”

คิ้วของเธอกระตุกไม่เอ่ยอะไร เพียงแค่นั่งจ้องดนัยอยู่อย่างนั้น สีหน้าหม่นลงเล็กน้อย เธอไม่เห็นความรู้สึกที่แท้จริงของเธอเอง

ไม่นานหลังจากนั้น เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้น นีรดากับบาร์บี้เดินมา

เมื่อเห็นสภาพของดนัยแล้ว นีรดาก็รู้สึกเจ็บปวดใจ เธอกุมมือของดนัยไว้

บาร์บี้ขมวดคิ้วพลางจ้องมองรูปร่างหน้าตาของเขา

เมื่อเห็นทั้งสองคน สีหน้าของนาโนก็ปกติเหมือนที่ผ่านมา ไม่มีขึ้นลงแม้แต่น้อย สุดท้ายจึงเอ่ยอย่างไม่แยแสว่า “ในเมื่อพวกคุณมาแล้ว ฉันก็จะไป”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของนีรดาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “สภาพเขาเป็นแบบนี้ก็เพราะเธอ เธอไม่รู้สึกผิดบ้างเลยหรอ? เขายังไม่ฟื้น เธอก็จะไปแล้ว?”

“เขาเป็นคนขับรถของฉัน ฉันไม่ได้ขับด้วยซ้ำ เมื่อเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น มันเป็นความรับผิดชอบของคนขับ หรือความรับผิดชอบของฉัน ”นาโนย้อนถาม

นีรดาส่ายหัว “ฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่าเธอจะใจร้ายขนาดนี้”

นาโนคิ้วกระตุก จ้องเธอเขม็ง แล้วหันหลังเดินออกไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ

หมอบอกว่าการผ่าตัดปลอดภัย ไม่มีอันตรายถึงชีวิต เขาฟื้นขึ้นมาใช้เวลาพักฟื้นสักพักก็ดีขึ้น

เดินไม่ถึงสองก้าว เสียงของบาร์บี้ก็ดังมาจากด้านหลัง เธอเอ่ย “คุณนาโน เรามาคุยกันเถอะ”