ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 781

เมื่อได้ยิน นีรดาก็กวักมือเรียกบาร์บี้ เพื่อบอกให้เธอกลับด้วยกัน

ความจริงแล้วบาร์บี้ไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่นัก สายตาชำเลืองมองไปที่ร่างกายของเขาไม่หยุด เมื่อนีรดาเห็น ก็ส่ายหน้าอย่างเฉยชา แล้วพาบาร์บี้ออกไป

ดังนั้น ในห้องผู้ป่วยจึงเหลือแต่ดนัยคนเดียว

เขานอนไม่หลับ กำลังคิดถึงนาโน เธอหมดความรู้สึกกับเขาแล้วจริงๆเหรอ? หมดใจแบบนี้จริงๆเหรอ?

ผิดหวังมั้ย?

ทำไมจะไม่ผิดหวังล่ะ?

ชามั้ย?

ชาอยู่แล้ว ความรู้สึกแบบนี้เหมือนเอาตัวเข้าไปในอุโมงค์น้ำแข็ง ไม่มีแม้แต่ความอบอุ่น

ขณะที่นีรดาออกมาคำพูดเหล้านั้นยังคงก้องสะท้อนอยู่ในหัว แต่ละคำแต่ละประโยค ชัดเจนอย่างมาก

แต่ ที่แปลกคือในใจยังมีอีกหนึ่งความรู้สึกที่กำลังลุกไหม้ขึ้น ค่อยๆชัดเจนและแจ่มแจ้ง

อีกฝั่ง

ที่กำลังมองไปยังท้องฟ้าสีมืดนอกหน้าต่าง ความรู้สึกของเธอกำลังล่องลอย ร่อนเร่ไปมา ไม่มีใครรู้ว่าจริงๆแล้วในใจของเธอกำลังคิดอะไรอยู่

จากนั้นอยู่นาน เธอก็ลุกขึ้น แล้วหยิบเสื้อมาคลุมตัวเอง จากนั้นก็เดินออกจากห้องผู้ป่วยไป

เนื่องจากดึกมากแล้ว ระเบียงทางเดินเงียบสงัด ไม่มีคน นาโนจึงเดินไปตามทางระเบียง ห้องตรงสุดมุมระเบียงคือห้องของดนัย

บนประตูห้องมีกระจก สามารถมองเห็นภาพทุกอย่างผ่านกระจกบนประตูได้อย่างชัดเจน

ดนัยหลับตาอยู่ กำลังนอน มองดูสภาพแล้วนั้นดีมาก

หลังจากมองดูอย่างเฉยชาไปชั่วขณะ นาโนยังคงไม่ผลักประตูแล้วเดินเข้าไป แต่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม

ชั่วขณะ เสียงฝีเท้าก็ดังมาจากด้านหลัง นาโนเก็บสายตา แล้วหันหลัง คือพยาบาล ที่ในมือกำลังถือของอยู่ กำลังเดินไปพร้อมกับหันหน้ามา บางครั้งก็ส่ายหน้า กำลังซุบซิบอะไรบางอย่างอยู่

เมื่อเห็นนาโน เธอก็ชะงักฝีเท้า แล้วเปิดปากพูดด้วยเสียงเบาเรียกคุณนาโน

นาโนพยักหน้า “ตอนนี้ต้องให้น้ำเกลือเหรอ?”

“ใช่ค่ะ ต้องลดการอักเสบ เพราะกลัวว่าแผลจะติดเชื้อค่ะ” พยาบาลพูด

ไม่ได้พูดต่อ นาโนหันหลังแล้วจากไป

ขณะที่กำลังจะเดินออกไป ก็คิดอะไรได้บางอย่างแล้วพูด “คินพรุ่งนี้ ถือโจ๊กบำรุงมาด้วยนะ เอาที่ดีที่สุด แล้วก็ไม่ต้องบอกว่าฉันให้เป็นคนเอามา”

พยาบาลรู้สึกแปลกใจ แต่ก็พยักหน้าตอบรับ แสดงให้เห็นว่าตัวเองรับทราบแล้ว

ช่วงเปลี่ยนยา นาโนไม่ได้จากไปไหน แต่ยืนอยู่หัวมุม ที่ไม่สามารถมองได้เห็นจากด้านใน

ตรงระเบียงไร้ความอบอุ่น ตอนนี้มีลมพัดผ่าน อีกทั้งตรงสุดระเบียง ยิ่งมีกระแสลมหยาวและความเย็นจากเครื่องทำความเย็นเข้ามา ราวกับจะทิ่มแทงเข้าไปในผิวหนัง

หลังจากนั้นยี่สิบนาที พยาบาลเปลี่ยนยาเสร็จ จึงเดินออกมา เมื่อเห็นว่าเธอยังยืนอยู่ที่เดิม จึงสงสัย “คุณนาโน ร่างกายคุณโดนลมไม่ได้นะคะ อยู่ตรงนี้นานแล้วเดี๋ยวจะแย่เอานะคะ รีบกลับห้องเถอะค่ะ”

“เปลี่ยนยาเสร็จหมดแล้วเหรอ?” นาโนห่อเสื้อบนร่างกายแน่น เพราะรู้สึกได้ว่าร่างกายมีลมเย็นไหลผ่านทะลุเข้ามา

“เปลี่ยนเสร็จแล้วค่ะ” พยาบาลพูด

“เขาหลับหรือยัง?”

พยาบาลรู้สึกแปลกใจจริง อยู่ตรงหน้าประตูห้องแล้วแท้ๆ คุณนาโนก็เข้าไปดูเองได้นี่หน่า ยังจำเป็นต้องมาถามเธอแบบนี้ด้วยเหรอ?

เมื่อได้ยิน นาโนก็พยักหน้า แล้ววางใจ จากนั้นมองแบบในมือต่อ คิดว่าตอนบ่ายก็น่าจะออกจากโรงพยาบาล

ด้านห้องผู่ป่วยอีกห้อง ดนัยยังคงนอนอยู่บนเตียง ภายในห้องไม่มีใครน่าเบื่อหน่อยๆ เขาโทรหาออกัส

ออกัสไม่ได้ไปบริษัท อยู่ที่บ้านตระกูลสิริไพบูรณ์ ผ่านโทรศัพท์ ยังได้ยินเสียงหัวเราะและเสียงเรียกของเด็ก

“ฉันคิดว่าเธอคงหมดความรู้สึกหมดความรู้สึกต่อฉันแล้วจริงๆ ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ ฉันยังไม่เห็นเธอเข้ามาในห้องของฉันเลย”

ดนัยลืมตาขึ้น แล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง

ความจริงแล้ว ไม่ใช่แค่ผู้หญิงหรอกหรอกที่ต้องการเพื่อนกับคนสนิทมาฟังคำบ่นกับปัญหาชีวิตความรู้สึกของตัวเอง ผู้ชายก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน

ใครๆก็มีช่วงเวลาร้อนใจไม่ได้ดั่งใจ ไม่ว่าจะหญิงหรือชาย ก็เหมือนกัน

“เหรอ?” ออกัสคิด คิดว่าตอนนี้เขายังป่วยอยู่ จึงปลอบใจเขาไปสองประโยค “บางทีสภาพของเธอก็อาจจะหนักเหมือนกันก็ได้”

“ไม่หรอก แม่ฉันคุยกับว่าร่างกายเธอปกติดีมาก ไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหน สามารถขยับ และเดินไปกลับได้ ขนาดกระโดดก็ยังได้ ไม่มีปัญหาอะไร” ดนัยล้มลงบนน้ำแข็ง

เมื่อได้ยิน ออกัสก็ค่อยๆตลึงหัวคิ้ว แล้วพูดอีกครั้ง “ถึงแม้ว่าฉันจะเห็นใจกับสิ่งที่นายเจอ แต่ตรงจุดนี้ฉันต้องพูดความจริง ว่าก่อนที่นายจะไปเป็นคนขับรถให้กับนาโน ทุกคนปลอดภัยดี”

“แต่นี่นายเพิ่งจะไปทำงานได้แค่วันเดียว ก็เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ขึ้นแล้ว นายไม่ปล่อยให้มีที่ว่างให้ฉันพูดด้วยซ้ำ”

ดนัยเอ่ยปาก “ปีนี้ไม่ราบรื่น ทำอะไรก็เหมือนจะมีแต่ภัยพิบัติ อีกหนึ่งคำถามแล้วกัน นายคิดว่าเธอหมดความรู้สึกต่อฉันแล้วจริงๆหรือยัง?”

“ถ้าตามเหตุการณ์เมื่อก่อน ก็น่าจะจริง” ออกัสคิดว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองไม่จำเป็นต้องฝืนอีกต่อไป สามารถจัดการให้เสร็จไปตรงนี้เลยก็ไม่เลว

หลังจากนั้น โทรศัพท์ก็เงียบสนิท……

ออกัสแอบถอนหายใจเงียบๆ รู้ว่าเขาต้องเจ็บแน่นอน แล้วก็เจ็บมากด้วย จึงพูดขึ้นอีกครั้ง “แล้วต่อไปนายจะทำยังไงต่อ?”