ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 783

ดนัยคือผู้ช่วย ตอนนี้ก็ไม่มีงานอื่นที่ทำได้ จึงยืนอยู่ข้างๆ ช่วยเก็บเอกสาร

เมื่อก่อนตอนแต่งงานและหลังแต่งงานเขาไม่รู้เลยว่าเธอมีความสามารถด้านการออกแบบ ตอนนี้ตอนที่เธอวางแบบไว้ตรงหน้า จึงรู้สึกอัศจรรย์มาก

ทีละแผ่นทีละแผ่น เขาคิดในใจ อัญมณีพวกนี้ออกมาจากมือเธอ อัญมณีสวยงามมาก ทั้งยังปราดเปรียว ราวกับลอยได้

นาโนไม่ได้สนใจเขา ในมือกำปากกาวาดบนกระดาษ ท่าทางฉับไวและชำนาญเป็นพิเศษ มีความงามสุนทรียภาพอย่างที่บอกไม่ถูก

อยู่อย่างเงียบๆ ดนัยไม่ได้ส่งเสียง กลัวว่าจะตัดบทแนวคิดกับแรงบันดาลใจในการออกแบบของเธอ

ช่วงขณะหนึ่ง ภายในห้องเงียบสนิท มีแต่เพียงเสียงลมหายใจและปากกาที่ดังขึ้นอย่างไม่สิ้นสุด

ไม่นานก็ถึงอาหารเช้าช่วงบ่าย ดนัยมองดูเวลา แล้วมองไปที่นาโน

เธอไม่ได้คิดที่จะลุกขึ้นเพื่อที่จะไปทานอาหาร ใช้คำว่าทำงานจนลืมกินลืมนอนก็ว่าได้

คิดแล้ว ดนัยก็ไม่ได้ส่งเสียงรบกวนเธอ แต่รอเธออยู่เงียบๆตรงนั้น รอเธอเงยหน้าขึ้น และเอ่ยปาก

อยู่แบบนี้ สามสิบนาทีเต็ม แต่เธอยังคงมีท่าทีอยู่แบบนั้น ไม่ขยับแม้แต่นิด

ครั้งนี้ไม่อยู่เงียบๆอีกต่อไป ดนัยก้าวเท้าเข้าไป เเล้วเอ่ยปากพูดเบาๆ “ถึงเวลาอาหารกลางวันแล้ว”

นาโนไม่ได้สนใจเขา แขนบางค้ำโตะแล้วคลึงหน้าผาก

บนแบบยังมีอยู่สองสามจุดที่ทำให้เธอรู้สึกไม่พอใจ ไม่ว่าจะดูยังไงก็ยังมีอยู่สองสามจุดที่ยังไม่เชื่อมกัน แบบไม่เข้ากัน คิดอยู่นานก็คิดหาสาเหตุไม่ออก ทันใดนั้นก็ถูกขัดจังหวะ ทำให้เธอหงุดหงิดมาก ขมวดคิ้ว “อย่าส่งเสียง เงียบต่อไป อย่ามาขัดจังหวะฉันตอนนี้”

พูดจบ เธอก็ก้มหน้าต่อ แล้วเริ่มยุ่งอยู่กับงานต่อไป

คิ้วของดนัยเลิกขึ้นอีกครั้ง หลังจากความเงียบนั้นผ่านไป ก็เดินขึ้นมา ครั้งนี้เข้ามายึดปากกาในมือของเธอ “ตอนนี้บ่ายสองครึ่ง ต้องกินข้าว ไม่งั้นกระเพาะจะรับไม่ไหว”

นาโนหงุดหงิด แต่ดนัยดันเดินออกไปแล้ว เอื้อมมือมาลากข้อมือบางๆของเธอ แล้วพาเดินไปด้านนอก

“ตอนนี้เธอคงไม่รู้ว่าผลจากโรคกระเพาะมันร้ายแรงขนาดไหน ตอนนี้เธอถึงได้กำเริบเสิบสารทำกับร่างกายตัวเองแบบนี้ รอจนถึงวันที่ผลจากการกระทำของเธอออกมา เดี๋ยวเธอจะได้รู้ว่ามันร้ายแรงแค่ไหน”

ก่อนที่กำลังจะกลับไปที่โต๊ะทำงาน แต่ดนัยก็ลากเธอกลับมาที่ประตูเรียบร้อยแล้ว ครั้งนี้ท้องร้องพอดี นาโนจึงพูดขึ้น “ปล่อย ฉันไปเองได้”

หลังจากปล่อย ทั้งสองก็เดินออกไปจากห้องพร้อมกัน

โรงอาหาร นาโนสั่งสปาเกตตี และดนัยสั่งสเต็ก ระหว่างที่ทั้งคู่ทานอาหารกันยังคงเงียบสนิท ไม่มีใครเอ่ยปาก

ไม่นาน หลังมื้ออาหารกลางวัน ก็กลับมาที่ออฟฟิศอีกครั้ง จนงานเสร็จก็เป็นเวลาหกโมงเย็น จึงขับรถ แล้วกลับไปที่โรงแรม

ราชายังคงมองดูคังซีอยู่ ทันทีที่เห็นดนัย คิ้วก็ขมวดกันเป็นปม “นายนี่มันน่ารำคาญจริงๆ!”

ดนัยไม่มีอาการไม่พอใจใดๆ ปากยิ้มขึ้นด้านบน “นายตรงดีจังนะ ฉันชอบ”

“พูดอย่างกับว่านายชอบฉันอย่างงั้นแหละ น่าเสียดาย ที่ฉันไม่มีให้นายเลยสักนิด ความสนใจฉันมีให้แค่ง้วนปังของฉันเท่านั้น ถึงแม้ว่าตอนนี้นายจะเป็นคนขับรถของง้วนป้อของฉัน แต่ฉันต้องเตือนนายไว้ตรงนี้ ทางที่ดีนางอยู่ห่างๆเธอไว้จะดีกว่า รักษาระยะห่าง ไม่อย่างงั้น ก็รีบไสหัวไป”

ดนัยยังคงฉีกยิ้มนิ่งๆเหมือนเดิม ไม่โมโหและไม่แสดงอำนาจ รักษามารยาทตามที่เคยมี

นาโนหันหลัง แล้วมองนิ่งๆแวบหนึ่ง จากนั้นก็อุ้มคังซีขึ้น แล้วพูดกับราชา “แม่ซื้ออาหารเย็นที่ลูกอยากกินมาด้วย ซุปเนื้อแกะ แล้วก็กับข้าวนิดหน่อย”

ราชาเอามือยัดเข้าไปในกระเป๋ากางเกงสูท แล้วยักไหล่ พูด “ง้วนป้อ คนขับรถดนัยนี่เปลี่ยนคนเถอะ”

“ทำไมเหรอ?” นาโนถามกลับ

“เขามีเจตนาไม่ดีแอบแฝงอยู่ ไร้สมาธิ ใจลอยไปอยู่ที่อื่น คนแบบนี้เอาไว้อยู่ข้างเธอไม่ได้หรอก” ราชาพูดไปด้วยเหตุผลและสัจจะ

นาโนเม้มปาก ยิ้มเบาๆ แล้วได้คุยกับเขาเรื่องแบบนี้ต่อ “รีบกินซุปแกะเถอะ ไม่งั้นจะเย็นหมดนะ”

“เพราะนาโนไม่ได้ไล่แกออกสินะ?”

ดนัยเม้มปาก “ตอบรับประโยคนั้นอย่างที่คิดไว้ มีแต่แม่ที่รู้จักลูกชายดีที่สุด”

ความสัมพันธ์ของสองแม่ลูกไม่ได้ปรองดองกันมานาน บรรยากาศตอนนี้นั้นอบอุ่นมาก ไร้การทะเลาะ

“เมื่อก่อน ตอนที่แม่กับนาโนทะเลาะกัน ผมปวดหัว ที่คั่นอยู่ตรงกลาง ทำอะไรไม่ได้ ไม่รู้จะช่วยฝั่งไหนดี แต่ผมก็รู้ว่าไม่ว่าจะช่วยฝั่งไหน การทะเลาะก็เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้

นีรดาถอนหายใจ ถอนหายใจยาว แล้วตบลงที่มือของดนัย

“ถ้าหากว่าลูกกับนาโนมีความเป็นไปได้ล่ะก็ งั้นลูกก็พยายามเข้า ถึงแม้ว่าแม่จะไม่ชอบเธอเท่าไหร่ แล้วก็ไม่ได้มีความรู้สึกดีด้วย”

“แต่เพียงแค่ลูกจีบเธอติด แม่จะลืมตาข้างนึงปิดตาข้างนึง จะคุยกับเธอให้น้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้”

“ทำไมแม่ถึงเปลี่ยนใจล่ะ แม่ก่อนยังไงแม่ก็ไม่รับเธอนี่”

“ก็วันที่ลูกนอนอยู่โรงพยาบาล แม่กับบาร์บี้กลับกันมาก่อน ระหว่างทางลืมโทรศัพท์เลยต้องตีกลับมาที่โรงพยาบาล เดินมาถึงหัวมุมก็เห็นนาโนยืนอยู่นอกประตูห้องผู้ป่วย”

“เธอไม่ได้เข้าไป ยืนอยู่บนทางเดินอยู่ยี่สิบกว่านาที หลังมั่นใจว่าเปลี่ยนยาเสร็จแล้ว นอนหลับไปแล้ว เธอถึงออกมา แม่คิดว่าเธอยังมีน้ำใจอยู่ ไม่ได้เหมือนความโหดเหี้ยมที่อยู่บนสีหน้า อีกทั้งตอนนี้ก็มีคังซีอยู่”

วันนั้นนีรดาให้พยาบาลอย่าส่งเสียง ให้ยืนดูนาโนอยู่ตรงทางเลี้ยว

ตอนนั้นตรงระเบียงมีลมไม่น้อย การยืนอยู่ตรงนั้นยี่สิบนาที

เธอยังรู้สึกถึงเหมือนสาดน้ำเย็นมาทั่วตัว และนาโนที่สวมเสื้อคลุมบางๆ ไม่มีที่นั่นยังดีกว่า

เธอยืนอยู่ตรงมุมมืดๆ เห็นทุกอย่างได้ในสายตา

บวกกับนาโนไม่ได้ไล่ดนัยออก เธอตั้งใจที่จะประนีประนอมอยู่หน่อยๆ