ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 786

“ตอนนี้เพื่อพวกคุณแล้วแม้แต่เตชะโสภากรุ๊ปผมก็สามารถสละได้ยังจะมีอะไรมีค่าไปมากกว่าคุณกับคังซีอีกหรอ？”ดนัยพูดชัดถ้อยชัดคำ“ผมได้ตัดสินใจไปแล้วไม่ว่าคุณกับคังซีจะไปที่ไหนผมก็จะไปด้วยอย่างแน่นอน！”

ม่านตาระริกทรวงอกนาโนกระเพื่อมคล้อยไหวความอบอุ่นในออฟฟิศเพียงพอเธอจึงสวมแค่เสื้อไหมพรมบางๆเท่านั้น

เธอสัมผัสได้ถึงความร้อนระอุจากฝ่ามือของเขาเล็ดลอดผ่านเสื้อไหมพรมราวกับลาวาเดือดปุดๆ

เธอไม่มีความพูดใดๆ

ดนัยอดที่จะร้อนใจไม่ได้เขาวุ่นวายใจอย่างมากคาดไม่ถึงเลยจริงๆว่าเธอจะกลับไปฝรั่งเศสอีกครั้ง

เขาไม่มีความสามารถที่จะต่อรองกับเธอได้และก็ไม่มีหนทางใดที่จะรั้งเธอให้อยู่ที่นี่ได้ความกระวนกระวายใจนั้นดั่งมดแดงเป็นพันๆตัวรุมกัดก้อนหัวใจของเขาทั้งคันทั้งทรมาน

เขาไม่สามารถแบกรับความวุ่นวายในใจนี้ได้อีกแล้วเขาเอนกายดูดดื่มฝีปากแดงระเรื่อของเธออย่างหิวกระหายเขาบ้าคลั่งใช้เรี่ยวแรงและความดุดันทั้งหมดที่มีราวกับว่าไม่มีสิ่งใดสามารถทัดทานได้

จูบจูบอย่างหนักหน่วง

ต่อให้เธอข่วนทุบกัดเขาก็ไม่มีทางปล่อย

ยิ่งเธอขัดขืนมากเท่าไหร่ดนัยก็จะยิ่งจูบเน้นหนักลงไปมากเท่านั้น

เขาเหมือนเสียสติไปแล้วสองมือของเขาใช้แรงกระชากเสื้อผ้าบนเรือนร่างของเธอฉีกขาดนาโนถีบทุบเขาใช้เข่าโจมตีจุดสำคัญของเขาโดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัว

แต่ความเจ็บปวดทั้งหมดทั้งมวลที่เกิดขึ้นก็ไม่สามารถหยุดยั้งเขาไว้ได้ชายที่ตกอยู่ในสภาวะบ้าคลั่งขาดสติแบบนี้ช่างน่ากลัวยิ่งนักช่างมีพลังทำลายล้างอย่างมหาศาล......

ต่อให้นาโนทุบตีเขายังไงเขาก็ไม่รู้สึกเลยแม้แต่นิดราวกับคนไร้ความรู้สึกฉีกเสื้อผ้าบนเรือนร่างของเธอไม่เหลือแม้แต่ชิ้นเดียว

เขาตื่นตระหนกหวาดกลัวเหมือนวิธีนี้จะเป็นวิธีที่พิสูจน์ได้ว่าเธอยังอยู่ข้างกายเขาและสัมผัสได้ถึงการมีตัวตนของเธอ......

ปากแดงระเรื่อของนาโนถูกประกบอย่างแน่นหนาไม่มีแม้แต่ช่องว่างใดๆ

ท่าทีของดนัยทั้งรุนแรงและป่าเถื่อนถ้าจะมากกว่าไปนั้นก็คงจะเป็นความชำนาญคล่องแคล่วที่แค่ไม่กี่อึดใจเสื้อผ้าของนาโนก็ถูกถอดทิ้งจนหมดเกลี้ยง

นาโนกัดปลายลิ้นเอาไว้ก่อนจะเปล่งเสียงคลุมเครือเล็ดลอดออกมาอย่างอ่อนแรง“พอได้แล้ว！”

เขากลับเหมือนไม่ได้ยินเสียงใดๆนิ้วเรียวยาวข้อปล้องเด่นชัดกำลังลากสิ่งที่ยังหลงเหลือบนตัวเธอไปโดยอัตโนมัติ

ปากถูกประกบแน่นจนหายใจไม่ออกในขณะเดียวกันทั้งสองมือสองขาก็ถูกพันธนาการเอาไว้ไม่สามารถขยับเขยื้อนใดๆได้เลยต่อให้เธอด่าแช่งเขายังไงก็กลับไม่ได้ทำให้เขารู้สึกตัวตื่นได้

ดนัยในเวลานี้เหมือนกับเป็นบ้าไปแล้วหรือจะพูดได้ว่าสติหลุดไปแล้วก็ว่าได้ไม่ได้ยินและก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆ

ในที่สุดเสื้อผ้าบนเรือนร่างของนาโนก็ถูกถอดหลุดลุ่ยจนหมดสิ้นดนัยขยับร่างกายอันกำยำของเขากดทับบนร่างของเธอ

นาโนยังคงพยายามดิ้นรนด้วยแรงทั้งหมดที่มีบิดไปมาแต่ดนัยได้ขาดสติไปแล้ว

เธออ้าปากตะโกนออกมา“ปล่อย”

ดนัยไม่ได้ยินคำพูดของเธอครั้งนี้นาโนลืมตาจ้องเขาอย่างไม่ละสายตา“ฉันบอกว่าปล่อย！”

เขากลัวมากแต่เดิมทีความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคนก็ตึงเครียดมากพออยู่แล้วแต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยคลี่คลายลงเลยและตอนนี้ก็มาโดนเขากระทำแบบนี้อีก......

“ผมไม่รู้ผมไม่รู้จริงๆนะไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงได้กลายเป็นแบบนั้นเชื่อผมนะโนโนคุณเชื่อผมเถอะนะ！”เขากุมไหล่เธอแน่นสีหน้าตื่นตระหนก

ยังไม่มีคำพูดใดๆสายตานาโนตกอยู่ที่พื้นง่วนค้นหาว่ายังมีเสื้อผ้าที่เธอพอจะสามารถใส่ได้หรือไม่

คุณอย่าเป็นแบบนี้ได้มั้ยคุณจะด่าผมตีผมก็ได้ขอแค่คุณสนใจผมบ้างไม่ว่าคุณจะทำอะไรผมยอมรับได้ทั้งนั้น！โนโน！”ดนัยกระวนกระวายร้อนใจจนแทบจะคลั่ง

“คุณอาจจะไม่รู้ว่าจริงๆแล้วในใจผมหวาดกลัวมากแค่ไหนผมกลัวว่าคุณจะจากผมไปผมยิ่งกลัวว่าคุณจะไม่สนใจไยดีผมตลอดไปตั้งแต่เล็กจนโตผมก็ไม่เคยกลัวใครมาก่อนเลยผมขอแค่เรื่องนี้คุณอย่าทำกับผมแบบนี้ได้มั้ยโนโน？”

ครั้งนี้นาโนยอมวางมือที่กำลังง่วนอยู่มองเขาอย่างเย็นชา“ดนัยคุณรู้ตัวมั้ยว่าเมื่อกี๊คุณทำอะไรลงไปบ้าง？แค่อีกนิดเดียวฉันก็จะถูกคุณขืนใจแล้ว！”

สายตาดนัยละห้อยไม่กล้าสบตากับเธอเสียงของเขายังคงเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

“โนโนถึงแม้ผมจะไม่มีพ่อตั้งแต่เด็กๆแต่ชีวิตของผมก็ยังจะพอใช้คำว่าราบรื่นได้อยู่บ้างผมไม่ค่อยได้ลำบากอะไรและก็ไม่ค่อยได้พบเจออุปสรรคมากมายนัก

“ผมใจกล้าไม่เคยเกรงกลัวสิ่งใดๆวันแรกที่ย่างก้าวเข้าสู่วัย18ปีผมก็ได้รับตำแหน่งผู้อำนวยการเตชะโสภากรุ๊ปซึ่งจะต้องเผชิญกับความสงสัยคำดูถูกเหยียดหยามของผู้คนผมไม่เคยรู้สึกอะไรเลยลับหลังผมพวกเขาก็มีท่าทีที่ไม่พอใจอยากจะปลดผมออกไปจากตำแหน่งตรงนี้ในใจผมรู้ดี

แต่ผมก็รู้อีกเช่นกันว่าไม่มีใครสามารถเป็นที่พึ่งให้กับผมได้ผมถอยไปไม่ได้แล้วทำได้แค่เดินหน้าต่อไปเท่านั้นดังนั้นผมจึงสำรวมจิตใจเดินหน้าต่อไปอย่างระมัดระวังสู้มันให้ถึงที่สุดในตอนนั้นแม้จะรู้ว่าพวกเขาคิดยังไงผมก็ไม่ได้มีความเกรงกลัวแม้แต่นิดเพราะว่าผมรู้ผลลัพธ์ในตอนจบนานแล้ว

ถ้าหากว่าผมชนะผมก็จะได้ดูแลเตชะโสภากรุ๊ปแต่ถ้าผมพ่ายแพ้ล่ะก็ก็แสดงว่าผมไม่มีความสามารถซึ่งก็ไม่มีอะไรน่ากังวลจะมีก็เพียงแต่คุณเท่านั้นเรื่องในอดีตผมทำผิดไปผมรู้ว่าผมผิดไปแล้วและผิดจนไม่เหลือชิ้นดี

ถ้าคุณให้โอกาสผมอีกสักครั้งผมจะไม่ทำผิดอีกเด็ดขาดหลายปีมานี้สิ่งที่ผมกลัวที่สุดก็คือคุณกลัวคุณจะจากผมไปและกลัวว่าผมจะไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดคุณตลอดไปยิ่งกว่าความกลัวเหล่านั้นมันฝังลึกเหมือนกับมันออกมาจากเบื้องลึกในร่างกายผม