ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 804

"แต่ถ้าเธอจะให้อภัยเขา ก็ไม่มีอะไรต้องกังวล ชีวิตไม่ได้มีการจากลาให้ได้สัมผัสได้ตลอดนะ"

"ไม่ต้องรอจนเขาตกอยู่ในอันตรายจริงๆ จนเขาไม่มีชีวิตอยู่แล้วค่อยมาได้สติ ทำตามความรู้สึกที่แท้จริงในใจของเธอ ถึงทุกสิ่งจะหลอกลวงได้ แต่หัวใจหลอกไม่ได้... "

เสียงของเชอร์รีนนุ่มนวลมาก เมื่อเธอตัดสินใจที่จะให้อภัยออกัส เธอก็พยายามอย่างมากเช่นกัน

จากที่ดูตอนนั้นดนัยเลือกทางผิดเพราะเขาเครียดเกินไป แต่เขาไม่ได้ทำผิดพลาดอย่างแท้จริง

ถ้าเขากล้าแตะต้องบาร์บี้ เชอร์รีนจะไม่พูดคำโน้มน้าวใจอย่างนี้เลย แต่เขาไม่เคยแตะต้องผู้หญิงคนอื่นเลย

ถ้ามองจากมุมนี้ อย่างน้อยก็เห็นความรู้สึกที่แท้จริงของเขาได้ว่าไม่ได้อยู่ที่บาร์บี้

คุยกันไม่นานทั้งคู่ก็วางสาย ขณะที่นาโนกำลังคิดถึงบางเรื่อง และบางคำอยู่ เสียงข้อความก็ดังขึ้น เธอจึงเปิดอ่าน

——อันที่จริงเรื่องแบบนี้ไม่มีอะไรต้องวิตกกังวล เมื่อใจคุณมีความสับสน แสดงว่าคุณมีความคิดที่จะเริ่มต้นให้อภัยเขาแล้ว คุณกำลังสงสัยและหลงทาง รู้สึกว่าต้องการเวลาที่เหมาะสม รู้สึกว่าเขาควรเสียสละทุกอย่างเพื่อคุณ และสร้างความประทับใจให้คุณอย่างเต็มที่ คุณถึงจะเลือกให้อภัย

ในฐานะผู้ชาย เขาได้มอบทรัพย์สินที่สำคัญที่สุดทั้งหมดของเขาให้กับคุณแล้ว เขาไม่เหลืออะไรเลย และสิ่งเดียวที่เหลืออยู่คือชีวิต แค่ชีวิตเท่านั้น

บางทีคุณอาจกำลังรอ คุณต้องการพิสูจน์ว่าเขาสามารถมอบชีวิตให้กับคุณได้ แต่คุณต้องรู้ว่าชีวิตนั้นเรียบง่าย จะมีการแยกจากกันมากมายได้ยังไง

หน้าอกของเธอสั่น นาโนก็วางโทรศัพท์ไว้ข้างๆ

ไม่รู้ว่าเมื่อไร ดนัยได้ผล็อยหลับไปแล้ว เขาหายใจเข้าออกอย่างมั่นคง

เมื่อมองไปก็เห็นใบหน้าของเขาดูโทรมกว่าตอนที่เขามาที่นี่มาก ทำให้โครงหน้าของเขาแตกต่างออกไปอย่างชัดเจน แถมยังดูซีดเซียวและมืดมนมากขึ้น

เขาผอมมากเกินไป โหนกแก้มของเขายื่นออกมาเล็กน้อย ในขณะที่มองเงียบๆ คำพูดของฉันทัชและเชอร์รีนก็ก้องอยู่ในใจของนาโนเสมอ

เธอมีความคิดที่จะให้อภัยดนัยแล้วใช่ไหม

คำตอบอยู่ตรงหน้า และไม่อาจหักล้างได้ ไม่เช่นนั้นเธอคงไม่เป็นห่วงจนต้องไปดูความเป็นอยู่ของเขาในคฤหาสน์ข้างๆ และไม่มาโรงพยาบาลแต่เช้าแบบนี้ ไม่ใช่หรอ

พยาบาลเข้ามาเปลี่ยนน้ำเกลือ เมื่อเห็นดนัยนอนหลับ เธอก็พูดว่า "คุณดนัยไม่ได้นอนเลย แต่ตอนนี้เขาหลับสนิทมาก คงเป็นเพราะคุณนาโนอยู่ที่นี่แน่ๆ"

นาโนยิ้มเบาๆโดยไม่พูดอะไร เธออยู่เงียบๆ

เธอเป็นคนเด็ดเดี่ยว ตรงไปตรงมา เรียบร้อย และไม่เลอะเทอะเสมอ!

แต่ในตอนนี้เธอลังเลจริงๆ

ตอนเที่ยงราชามาหาเธอ และยังอุ้มคังซีมาด้วย

เมื่อเห็นคังซี ลูกกระเดือกของดนัยก็ขยับ เขาจ้องอย่างลึกซึ้ง หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดกับราชาว่า "ผมขอกอดเขาได้ไหม"

ราชาหรี่ตาของเขาลง และหลังจากครุ่นคิดอยู่นาน เขาก็เดินไป

แต่ในขณะที่ดนัยกอดเขา คังซีก็ร้องไห้ออกมา

ดนัยรู้สึกเสียอาการ ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยอุ้มคังซีมาก่อน แต่เขาไม่เคยร้องไห้ ตอนนี้เขาร้องไห้อย่างรุนแรงจนไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร

ราชายักไหล่ และมารับคังซีไป และเขาก็หยุดร้องไห้ทันที เขายังเด็กมาก แต่จำคนได้แล้ว!

นาโนตกใจ ขมวดคิ้วเล็กน้อย

ราชาเดินเข้ามา เขาสูงร้อยแปดสิบแปดเซนติเมตร สองมือบีบไหล่ของนาโน แล้วพูดช้าๆ "ท่าทางของคุณที่มีต่อเขาอ่อนลง ผมดูออก คุณต้องการยกโทษให้เขา…"

"ไม่" นาโน ส่ายหัว ปฏิเสธคำพูดของเขา

"บางทีคุณอาจไม่รู้ตัว แต่ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องจริง ถึงคุณจะไม่ยอมรับ แต่ความคิดของคุณที่มีต่อเขาไม่ได้แน่วแน่อย่างที่คิด เช่น ตอนนี้บางครั้งคุณก็ให้ความสนใจกับเขา "

ราชาจ้องเธอ "ผมรักคุณ รักคุณเสมอ ตั้งแต่ที่พบกันครั้งแรก คุณดึงดูดผม คุณร้อนแรง เซ็กซี่ มีความเศร้า คุณเป็นเหมือนความลึกลับ ผมรู้สึกสงสัยและอยากชนะใจคุณ แต่คุณไม่ได้คิดอย่างนั้น ตอนแรกผมคิดว่าผมรอได้ ค่อยๆรอ"

"รอจนถึงวันที่คุณสามารถรับรู้ถึงการมีอยู่ของผมได้ แต่ตอนนี้ผมพบว่ามันยาก บางทีความสนใจของคุณอาจไม่เคยอยู่ที่ผมเลย ผมเสียใจมาก ทำได้แค่เศร้าใจ ผมไม่เคยมีโชคด้านความรู้สึก"

"ผมไม่อยากผูกมัดความรู้สึกและความคิดของคุณ สิ่งที่ผมชอบคือความร้อนแรงอย่างธรรมชาติของคุณ แม้ว่าคนที่คุณเลือกในท้ายที่สุดจะไม่ใช่ผม แต่หากคุณมีความสุข ผมก็จะยอมรับ!"

นาโนเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ และจ้องไปที่ราชาอย่างลึกซึ้ง เธอรู้สึกประหลาดใจที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้จากปากของเขา

ในอดีต ราชาไม่เคยจริงจัง เขาจะพูดในลักษณะที่จริงจังเช่นนี้ได้อย่างไร

"ผมไม่เคยเป็นคนเศร้า แต่คราวนี้ผมรู้สึกเศร้าจริงๆ เพราะคุณไม่เคยมีผมอยู่ในใจ" ราชายิ้มเหมือนปกติ

"ราชา" นาโนเรียกชื่อเขาเบาๆ

"ฟังนะ เราเคยมีความสัมพันธ์ที่ดูเหมือนจะรักกันมาตลอด ตั้งแต่สิ่งที่คุณเรียกผมไปจนถึงท่าทางของคุณที่มีต่อผม ทุกอย่างได้รับการอธิบายแล้ว"

นาโนไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่จ้องมองไปที่เขา