ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 805

"คุณปฏิบัติกับผมเหมือนคนสนิท เราสามารถพูดคุยกันได้ทุกเรื่อง แต่ด้วยเหตุนี้เราจึงรู้สึกต่อกันน้อยลง"

ราชามักจะทำเหมือนเขาไม่สนใจอะไร ดูเหมือนเขาจะไร้หัวใจ แต่จริงๆแล้วเขาเอาใจใส่มากกว่าใครๆ

"ดังนั้นผมอยากจะปล่อยคุณไป ความรู้สึกของผมที่มีต่อคุณผมไม่เคยปิดบัง ดังนั้นผมจะคอยมองคุณอยู่ และจะค่อยๆหายไป ถึงแม้ว่าจะมีทั้งความหวังและความสิ้นหวังก็ตาม"

“แต่คุณถูกลิขิตให้ไม่ใช่ของผม ไม่ใช่ว่าผมแพ้ให้คุณ นับประสาอะไรกับดนัย ผมแค่แพ้ให้กับเวลา ถ้าผมรู้จักคุณเร็วกว่านี้ ภาพตอนนี้คงเป็นอีกฉาก"

นาโนขมวดคิ้ว "คุณจริงจังขนาดนี้ทำให้ฉันไม่ชิน…"

"จริงเหรอ หึหึ คุณโชคร้ายจริงๆ คุณชายคนนี้ใจดีกับคุณมาก แต่คุณยังรู้สึกคันไปทั่วร่างกาย นี่คือโรค ต้องรักษา!" ราชาส่ายหัว “คุณไม่รักผม นี่ก็เป็นโรคเช่นกัน ต้องรักษาให้หาย!"

"พูดอย่างกับว่าคุณเป็นคนเดียวในโลกที่ปกติที่สุด" นาโนหัวเราะออกมาเสียงดังในครั้งนี้

ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับราชานั้นสบายใจกว่า มีอิสระ และไม่ถูกจำกัดเมื่อเทียบกับผู้ชายคนอื่นๆ อยากพูดอะไรก็ได้ แต่ขาดความรู้สึกไป

“ผมหวังว่าการที่คุณไม่รักผมเป็นโรคอย่างหนึ่ง แค่ตรวจ กินยาก็หาย แต่มันก็เป็นเพียงแค่ความหวังลมๆแล้งๆ!"

ลูกกระเดือกของราชากลิ้งไปมา และเขาก็ถอนหายใจยาว

ก่อนจะเอนตัวไปกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา

เขามีความรู้สึก แต่เธอไม่มี...

เขากอดเธอในอ้อมแขนไว้แน่น

แรงนั้นหนักมาก หนักเหมือนจะฝังนาโนเข้าไปในร่างกายของเขา

นาโนปล่อยให้เขากอดเธอโดยไม่ดิ้นหรือพูดอะไร แต่กลับเอาแขนโอบไหล่ของเขาแทน

ราชายิ้มจนดวงตาดอกพีชของเขาหรี่ลง จากนั้นก็ปล่อยเธอ และเอนตัวไปจูบเธออย่างรวดเร็วก่อนที่เธอจะรู้ตัว

เขาขยับตัวอย่างรวดเร็วจากนั้นก็ผละออก และขยิบตาให้กับเธออย่างลึกซึ้งและมีเสน่ห์ แล้วเดินออกจากห้องไป

เธอโกรธเล็กน้อย แต่กลับทำอะไรไม่ถูก จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและโทรออก

หลังจากนั้นไม่นาน อีกฝ่ายก็รับสาย ปลายสายคือฉันทัช

"ขอบคุณที่เตือนสติและแนะนำฉัน"

ฉันทัชอยู่ในสำนักงาน ปลายแขนเสื้อเชิ้ตสีขาวม้วนขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นแขนที่แข็งแรงของเขาพร้อมลายเส้นที่สง่างาม เขาเซ็นชื่อ และพูดอย่างอ่อนโยนว่า "คุณตั้งใจจะยอมรับหรอ"

นาโนพิงหน้าต่าง “ยังคงอยู่ในขั้นตอนสังเกต แต่หัวใจของฉันก็อ่อนลง"

เธอมักจะพูดความจริง ไม่เคยพูดคำเท็จ

"เมื่อได้ยินคำตอบของคุณ ผมคิดว่าคำพูดของผมที่พูดคำคุณคงมีความหมาย..."

ฉันทัชวางปากกาในมือลง แล้วเอนหลังพิงเก้าอี้หนัง “สำหรับดนัย ความล้มเหลวในการแต่งงานได้ทำให้เขาได้รับผลกระทบครั้งใหญ่แล้ว และฉากการหย่าร้างก็เข้ามาในหัวของเขาทุกครั้ง ทุกครั้งที่คิดก็เหมือนหนามตำใจของเขา"

"เพราะพวกนี้เป็นแผลเป็นที่ค่อนข้างลึก เขาจึงไม่เลือกครั้งที่สอง คุณเคยเห็นการ์ตูนกระบองเพชรไหม"

"ขอบคุณสำหรับความรัก ดึกแล้ว ราตรีสวัสดิ์" ฉันทัชพูดเสียงอบอุ่นและเรียบเฉย แต่ก็สนิทมาก เมื่อเขาได้ยินเสียงฝีเท้า เขาก็เงยหน้าขึ้นมอง คนที่มาคือยู่ยี่

เขายกริมฝีปากขึ้น เดินเข้ามากอดเธอ แม้ว่าจะนอนร่วมเตียงเดียวกันมานานแล้ว แต่เธอก็ยังหน้าแดงเป็นบางครั้งเมื่อเห็นสามีที่เป็นผู้ใหญ่และมีเสน่ห์ของเธอ...

ราชาไม่ได้นอน ยากมากที่จะเจอผู้หญิงที่ทำให้ใจเต้นสักครั้ง คาดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้คิดอะไรกับเขา

เขากำลังนั่งดื่มไวน์อยู่ริมหน้าต่าง ด้านหน้ามีไวน์วางอยู่ เขาดื่มแก้วแล้วแก้วเล่า ไม่เคยคิดเลยว่าคนอย่างราชาจะมีวันที่ต้องยืมไวน์เพื่อคลายความเศร้า!

เกือบปีแล้วที่เจอกันจนถึงตอนนี้ นานมากแล้วที่ทั้งสองแทบไม่แยกออกจากกัน ถ้าเธอจากไปวันนึงจริงๆ เขาจะทำใจได้ไหม

หนึ่งปี สามร้อยห้าสิบหกวัน อยู่ด้วยกันทุกวันคืน บางอย่างถูกซึมซับจนเคยชิน ถ้าอยู่ดีๆหายไป จะไม่เจ็บได้ยังไง

ราชามักจะไร้กังวลมาตลอด แต่ตอนนี้อารมณ์อ่อนไหวมาก!

ดนัยไม่ได้นอนเช่นกัน เขาเพิ่งบังเอิญเห็นทั้งสองจูบกันขณะเดินผ่านประตู ทำให้หัวใจของเขาเริ่มเจ็บจนหายใจไม่ออก

เจ็บมาก หดหู่มาก หายใจไม่ออก!

เธอยอมให้ราชาสัมผัสเธอ หมายความว่าทั้งสองคนกำลังจะพัฒนาไปขั้นต่อไปใช่ไหม

เขาปวดหัวมากจนแทบระเบิด เส้นเลือดสีฟ้าบนหน้าผากของเขาพองออกมากยิ่งขึ้น และการหายใจของเขาก็ผันผวนอย่างรุนแรง

คืนนี้ ถูกลิขิตให้เป็นคืนนอนที่ไม่หลับ!