ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 811

เมื่อกี๊ไม่ได้เอาคืน ขาดทุนจริงๆ！

ในใจเขาเสียใจมาก สูญเสียซ้ำสองในครั้งเดียวจริงๆ ตอนนี้ไม่ใช่แค่ต้องคืนง้วนป้อกลับไป ยังโดนต่อยด้วยอีก คิดยังไงก็ไม่คุ้ม！

มองเห็นเลือดเขาที่ไหลตรงมุมปาก หญิงสาวก็ยื่นผ้าเช็ดหน้าไป ให้ราชา

ราชาเลิกคิ้วขึ้น ไม่ได้ยื่นมือไปรับ ยักไหล่ แล้วพูดไปโดยตรง：“ผมไม่สนใจคุณเลยสักนิด！”

“คุณพูดภาษาจีนได้ดีมาก”หญิงสาวแปลกใจ เขาเห็นเป็นคนต่างชาติ แต่คิดไม่ถึงว่าจะพูดภาษาจีนได้ลื่นไหลขนาดนี้

“แน่อยู่แล้ว ภาษาจีนของผมสุดยอดมาก แม้แต่สำนวนจีนผมก็ใช้ได้อย่างชำนาญ”ราชามั่นและภูมิใจมาก

ยืนอยู่บนถนน ดนัยมองไปรอบ ๆ ซึ่งกันและกัน

ทันใดนั้น ประตูร้านกาแฟก็เปิดออก ร่างเรียวเล็กเดินออกมา ชัดเจนว่าเป็นนาโน

สายตาที่ดีอกดีใจ เขาขึ้นไปอย่างตื่นเต้น ยื่นมือไปคว้าแขนของเธอไว้ นาโนยิ้มอย่างเยือกเย็น สะบัดแขนของเขา แล้วเดินหน้าไปอีกครั้ง

จะปล่อยเธอไปได้อย่างไรล่ะ？

ดนัยพุ่งไปอีกครั้ง จ้องเธอด้วยสายตาจริงใจ อ้อนวอนอย่างสุดซึ้ง：“ฟังผมอธิบาย โนโน ฟังผมอธิบาย！”

“คุณเชื่ออะไรที่เห็นด้วยตามาเสมอ เมื่อกี๊ฉันก็เห็นความจริงแล้ว งั้นคุณก็ไม่จำเป็นต้องอธิบายอีก ไม่ใช่หรือไง？”นาโนมองเขา สายตาดูนิ่งเฉย

ดนัยร้อนใจมาก เหมือนกระวนกระวายใจ เดินไปมารอบๆ ตัวนาโน อยากจะอธิบาย

นาโนไม่ฟังเลย หันกลับขึ้นรถ

ดนัยยื่นมือไปโบกแท็กซี่ ให้ตามไป

ราชามองเห็นข้างในห้องอย่างชัดเจน ถอนหายใจอย่างแผ่วเบา ในใจรู้สึกลังเลเสียใจอย่างบอกไม่ถูก ลังเลเสียใจเป็นอย่างมาก ยังไงหัวใจของง้วนป้อก็ไม่อยู่ที่เขา

ในเวลาหนึ่งเดือน ถึงแม้จะบอกว่ากำลังทดสอบดนัย แต่ให้เขาส่งคนไปเฝ้าดูการกระทำของดนัยตลอดเวลา ทดสอบเขา

พอรู้ว่าดนัยเป็นลมเพราะโรคกระเพาะ ก็ให้เขาเรียกคนไปส่งที่โรงพยาบาลทันที

มิฉะนั้น ดนัยจะถูกส่งไปโรงพยาบาลในเวลาที่เหมาะสมได้อย่างไร

นาโนอยู่ที่ฝรั่งเศส หลับไม่ลงเท่าไหร่นัก มักจะให้เขาบอกข่าวล่าสุดให้เขาฟัง สุดท้ายพอรู้ว่าดนัยพ้นขีดอันตราย เธอจึงหลับ

ราชาจะไม่ลังเลเสียใจหรอกหรือ？เขาจะไม่ลังเลเสียใจได้หรือ？ลึกลงในหัวใจเหมือนจะเต็มไปด้วยควัน มีความโศกเศร้า

“คุณจะไปด้วยกันไหม？”

หญิงสาวก็ลุกขึ้น ยิ้มอย่างแผ่วเบา มีมารยาทอย่างมาก

“อย่ามาจีบผม วิธีนี้เชยไป ตอนนี้หัวใจกับตับและร่างกายกับจิตใจมีแต่บาดแผล อย่าทำให้ผมรำคาญอีกเลย！”ราชาส่ายหัว เอามือกุมหน้าอก เดินออกไปจากร้านอาหาร

หญิงสาวยิ้มตามอยู่ด้านหลัง รู้สึกว่าคนๆ นี้น่าสนใจมาก

นาโนกลับไปที่โรงแรม ดนัยบังตรงหน้าเธอไว้ ท่าทางร้อนใจอย่างมาก：“ให้โอกาสผมอีกครั้งนะ ฟังผมอธิบาย ฟังผมอธิบายจริงๆ นะ！”

“โอเค งั้นคุณอธิบาย”นาโนเอามือกอดอก มองเขาอย่างสงบนิ่ง

“นั่นไม่ใช่การนัดบอด ผมถูกพาไปอย่างไม่ตั้งใจ ผมไม่ได้จะไปนัดบอดจริงๆ คุณเชื่อผมนะ ถ้าจะนัดบอดผมไปนานแล้ว จะรอถึงวันนี้ทำไม？”

เนื่องจากร้อนใจบนหน้าผากดนัยจึงมีเหงื่อเล็กน้อย

โอกาสครั้งนี้ เขาไม่อยากพลาดอีกแล้วจริงๆ！

แต่พอคิดดูเพื่อลูกชายตัวเองแล้ว จะประนีประนอมไม่ได้อย่างไรล่ะ？

หรือว่า เธอจะให้นัยกลับสู่ชีวิตแบบเมื่อก่อนอีกจริงๆ ทรมานตัวเองทั้งวันเหมือนไม่ใช่คน ผีก็ไม่ใช่ผี ในท้องมีเลือดออก ผอมลงไปเยอะ ยังอยากให้เขามีชีวิตอย่างนั้นต่อไปหรือ？

“เขาไม่รู้เรื่องจริงๆ ฉันปิดบังเขาเอง”เธอพูด

หญิงสาวก็พูด:“ฉันรู้ คุณน้ารู้ คุณป้าก็รู้ คนเดียวที่ไม่รู้คือ คุณดนัย”

ในที่สุดข้างในใจที่ตึงเครียดก็คลายออก บนใบหน้าดนัยมีรอยยิ้มบางๆ จ้องไปที่เธอ:“โนโน คุณได้ยินหรือยัง？”

นาโนไม่พูด ได้แต่เอาสายตามองไปที่ราชา:“ไปเถอะ คุณจะรออยู่นี่ทำไมอีก？”

ราชาลูบมุมปาก จากนั้นชี้ไปที่ท้องของตัวเอง:“ผมหิวน่ะ ยังไม่กินอะไรเลย”

“กลับไปแล้ว ฉันจะให้คุณกินบะหมี่หม่าล่า”นาโนเตะเขาเบาๆ ที่ด้านหลัง:“เร็วสิ”

หมดหนทาง ราชาได้แต่ยืนขึ้นมา แล้วทั้งสองก็เดินออกไป

ดนัยรีบตามขึ้นไป นีรดาที่ยืนอยู่ด้านหลังไม่อยากให้เขาไป คว้าแขนของเขาไว้

“แม่ แม่จะให้ผมเป็นแบบนี้ต่อไปจริงๆ หรือ？สิ่งที่ผมควรทำมากที่สุดในตอนนี้ก็คือน้ำขึ้นให้รีบตัก ถ้าเสียโอกาสนี้ไปอีก ต่อไปผมก็ไม่มีโอกาสอีก”สายตาดนัยดูเคร่งขรึม จริงจัง

ได้ยินคำนี้ นีรดาจึงปล่อยเขา

จนตอนที่ดนัยตามออกไป นาโนกับราชาก็หายไปแล้ว แต่ดีที่เขารู้ตำแหน่งของโรงแรม

คังซีมีแม่บ้านดูแล นาโนกำลังถักเสื้อกันหนาว