ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 812

ช่วงนี้เธอเรียนรู้การถักเสื้อหนาว ว่าจะถักให้คังซีตัวหนึ่ง จากนั้นก็ให้ราชาอีกตัว

มีคนกำลังเคาะประตูห้อง ราชาเดินไป มองเห็นเป็นดนัยผ่านช่องว่าง ก็หันกลับ:“สามีเก่าคุณ เปิดไหม？”

“ไม่เปิด”นาโนตอบกลับอย่างปราดเปรียวเป็นพิเศษ

“แน่ใจว่าจะไม่เปิด？”

“แน่นอน”นาโนไม่เงยหน้า

ราชายักไหล่ ไม่เชื่อคำพูดของเธอ เวลาผ่านไปนานแล้ว เขาไม่เชื่อว่าเธอไม่ปวดใจ

จากนั้น ดนัยก็โทรศัพท์มา แต่นาโนไม่รับ ยังคงถักเสื้อกันหนาวต่อไป

จากนั้น โทรศัพท์ของราชาก็ดัง เป็นดนัยโทรมา นัยน์ตาดอกท้อยกขึ้นมา แล้วรับ:“ฮัลโหล？”

“บอกเธอ คืนนี้ผมจะรอเธออยู่ที่โรงแรมตลอด จนกว่าเธอจะยอมเจอผม ช่วยบอกให้ผมด้วย”

“ชกฉันแล้ว ยังอยากให้ฉันช่วยนายอีก นายคิดว่าเป็นไปได้หรือไง？ฉันเป็นคนไร้คุณธรรม ไม่เจ้าคิดเจ้าแค้นขนาดนั้นเลยหรือ？”

ดนัยไม่ลังเลเลยสักนิด พูดไปตรงๆ:“ฉันจะให้นายโทรกลับมา วางใจเถอะ”

หลังจากพูดตกลงเสร็จ ราชาก็เอาคำพูดเหล่านั้นบอกนาโน เธอไม่เงยหน้า ถักเสื้อต่อไป

ราชายักไหล่อย่างขี้เกียจ ไม่สนใจ งั้นพวกเขาก็จะเดิมพันดู ดูว่าสุดท้ายแล้วเธอจะปวดใจในตอนท้ายหรือไม่

ดนัยยืนอยู่นอกโรงแรม หันหน้าไปทางหน้าต่างโรงแรม พิงรถ เขากำลังรอ

นาโนก็ยังไม่พูดอะไร

ตอนที่อยู่ฝรั่งเศสไม่เคยคิดมากมาก่อน แต่วินาทีที่กลับมาที่นี่แล้วเห็นนีรดา ในใจเธอก็ลังเลขึ้นมา

ปัญหาระหว่างเธอกับนีรดายังอยู่เสมอ ไม่ว่าจะเป็นเมื่อก่อนหรือตอนนี้ ปัญหาแบบนี้ก็ไม่อาจเลี่ยงได้

ถ้าปัญหาระหว่างเธอแก้ไม่ได้ ชีวิตในวันข้างหน้าจะต้องเกิดปัญหามากมายแน่

เธอจะยังคงเป็นเหมือนเดิมอีกต่อไปไหม？

เธอมีคังซี และตอนนี้ก็มีการงานของตัวเองแล้ว สำหรับร้านอาหารเธอไม่มีความเห็นมากนัก นั่นไม่ใช่งานอดิเรกของเธอด้วย

ยังคิดถึงปัญหาไม่ได้ ก็จะไม่ยืนยันความตั้งใจของตัวเองออกมา ดังนั้นอย่าเพิ่งไปยั่วยุดนัย

ผ่านเรื่องพวกนั้นแล้ว นาโนเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากจริงๆ เธอจะไม่ตัดสินใจเพราะความร้อนใจชั่วขณะ แต่จะพิจารณาทุกอย่างให้ดี

เช่นความสัมพันธ์ระหว่างนีรดา หรืออย่างเช่นร้านอาหาร……

สามชั่วโมงถัดมา นาโนยังถักเสื้อหนาวอยู่

ส่วนราชากลับไม่ได้ทำอะไร เดินไปมาในห้องตามใจชอบ

เขาเบื่อเล็กน้อย เปิดทีวี ก็ไม่มีอะไรให้ดูตั้งแต่ต้นจนจบ และเดินไปที่หน้าต่างอีกครั้ง มองไปชั้นล่าง จากตรงนี้มองเห็นทุกการกระทำของดนัยพอดี

นานมากขนาดนี้แล้วยังยืนหยัดได้ ไม่แย่เลยนะ！

“เฮ้อ อากาศเหมือนจะไม่ดีเท่าไหร่ เหมือนฝนจะตก”ราชาจงใจพูดเสียงดัง：“ลมแรงแบบนี้ เดี๋ยวฝนกตกหนักแน่”

นาโนเหลือบตาเล็กน้อย ไม่พูด เหมือนไม่ได้ยินเขาพูด

น้ำหนักตัวทั้งหมดลงมา ไม่ต้องบอกว่าหนักมากแค่ไหน ที่จริงนาโนคิดว่าเขาแกล้ง แต่พอได้ยินเขาพูดว่าเจ็บ และสภาพที่ไร้เรี่ยวแรง ก็เชื่อว่าจริง

ยังไงร่างกายเขาตอนนี้ก็แย่มาก ยืนอยู่ตั้งนาน เปียกฝนอีก สถานการณ์จะต้องแย่แน่

นาโนพยุงร่างของเขาขึ้น ใช้แรงอย่างมากกว่าจะพยุงเขากลับห้องได้ พอเห็นแบบนี้ ราชาก็เข้ามาช่วย：“ตอนนี้ต้องเปิดอีกห้องไหม？”

“ไม่ต้อง เอากลับห้องเถอะ”

ราชาช่วยดนัยถอดเสื้อผ้า ริมฝีปากเขาซีดขาวเล็กน้อย พูดว่าหนาวอย่างไม่รู้ตัว

ราชาเรียกหมอ จากนั้นอุ้มคังซีออกไป

หมอที่อยู่ระหว่างทาง แต่ดนัยหน้าซีดอยู่ตลอด นาโนเปิดอุณหภูมิห้องให้สูงเล็กน้อย ตอนที่ห่มผ้าให้เขา กลับถูกเขายื่นมือมาคว้าไว้แน่น

นาโนมองไปที่เขา เขาขยับริมฝีปากแห้งแตกเล็กน้อย จ้องมองเธออย่างลึกซึ้ง：“ยกโทษให้ผมแล้ว ใช่ไหม？”

เธอไม่ได้ตอบคำถามเขา เธอดึงมือของตัวเองออก พูดด้วยท่าทีเย็นชาว่า：“ร่างกายคุณดูเหมือนจะไม่ดี ถ้ายืนอยู่ท่ามกลางสายฝนไปอีกสักพัก จะเกิดปัญหาได้ ดังนั้นความรับผิดชอบจะตกลงมาที่ฉันอีกถูกไหม？”

“คุณกำลังเป็นห่วงผม……”สายตาดนัยดูมีความสุขมาก จับมือเธออีกครั้ง：“ผมไม่กล้าไป คุณจึงเปลี่ยนมุมมองของผม ผมจะกล้าไปได้ไง？”

“อย่าคิดเข้าข้างตัวเองเลย ฉันแค่ไม่อยากให้คุณตายที่นี่”

“เหรอ？งั้นทำไมคุณให้ผมเข้าห้องของคุณล่ะ？”ตอนนี้ ไม่ว่านาโนใช้คำพูดด่าเขาอย่างร้ายกาจแค่ไหน เขาก็ไม่สนใจ

นาโนยืนขึ้น เอามือกอดอก มองเขาอย่างเยือกเย็น

“ผมรู้ความตั้งใจของคุณ พวกเราคืนดีกัน โอเคไหม？อย่าเป็นแบบนี้อีกต่อไป ช่วงเวลาที่ไม่มีคุณผมตายเสียดีกว่า โอเคไหม？ชีวิตเมื่อก่อนมีความสุขสุดๆ และพวกเราก็มีคังซีด้วย ชีวิตสามคนพ่อแม่ลูกที่แสนจะมีความสุข ผมจะไม่ให้คุณน้อยเนื้อต่ำใจอีกสักนิด！”