ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 842

“เลอแปง นั่นคือชื่อของฉัน…” เขาแนะนำตัวเป็นทางการมาก

“ผมชื่อน้ำฝน ขอบคุณครับ…” น้ำฝนรู้สึกเขินอายและหน้าแดงเล็กน้อย

วิธีการทักทายของทั้งคู่ดูเป็นลูกผู้ชาย และเป็นทางการมาก เลอแปงไม่มีความผิดปกติในแววตาเลยแม้แต่น้อย อีกทั้งวิธีที่เขาใช้ทักทายน้ำฝนก็เป็นทางการ

สายตาของดีด้าสบกับเขา และมองเขาอย่างแน่วแน่

ชั่วขณะนั้น หัวใจของเธอสัมผัสได้บางเบา และรู้สึกว่าเลอแปงก็ไม่เลวนัก โดยเฉพาะสีหน้าตื่นเต้นดีใจของน้ำฝนที่แสดงให้เห็นว่าเขาชอบเลอแปงมาก

“ของพวกนี้คือสิ่งที่คุณต้องการ เอาไป” เลอแปงยกมือข้างหนึ่งขึ้น แล้วโยนถุงกระดาษที่อยู่ในมือให้ดีด้า

เมื่อเปิดมันออก ก็พบว่าข้างในเป็นข้อมูลเกี่ยวกับเบื้องหลังของข่าว และหลักฐานที่แสดงให้เห็นว่า ข่าวที่แพร่สะพัดเหล่านั้นคนที่ส่งไปยังสำนักพิมพ์ไม่ใช่เลอแปง แล้วก็ไม่ใช่ช่างภาพคนนั้น หากแต่เป็นนักข่าวจากสำนักพิมพ์อื่น

นักข่าวคนนั้นเป็นศัตรูตัวฉกาจของเธอ จึงไม่แปลกใจที่อีกฝ่ายจะเปิดเผยตัวตนออกมา

เธอเข้าใจเลอแปงผิดไป ทั้งยังหุนหันพลันแล่น พอนึกถึงสิ่งที่ตัวเองทำไว้เมื่อคืนก่อน ก็รู้สึกละอายใจต่อเลอแปงขึ้นมา

ริมฝีปากบางของดีด้าขยับเล็กน้อย ขณะที่เธอกำลังจะขอโทษ เลอแปงกลับพูดขึ้นมาเสียก่อน “ทีนี้ผมก็บริสุทธิ์แล้วใช่ไหม? จะว่าไปแล้ว สายตาที่ใช้เลือกผู้ชายของคุณแย่มากเลยนะ”

“คุณพูดแบบนี้หมายความว่าอะไร?”

“เมื่อกี้ผมได้ยินบทสนทนาที่พวกคุณทะเลาะกันแล้วรู้สึกกระหายน้ำขึ้นมานิดหน่อย เลยลงไปซื้อน้ำมาน่ะ” เขายักไหล่ แล้วแกว่งขวดน้ำในมือไปมา

หลังจากได้ยินประโยคดังกล่าว ความคิดที่อยากจะขอโทษของดีด้าก็หายไปในพริบตา และถูกแทนที่ด้วยรุ่มร้อนราวกับเปลวไฟ “คุณมีจิตสำนึกอยู่หรือเปล่า? ทำไมถึงมาแอบฟังคนอื่นคุยกันตามใจชอบแบบนี้?”

“พวกคุณคุยกันเสียงดังแม้แต่อยู่ที่มุมบันไดยังได้ยิน ผมยังต้องแอบฟังอีกเหรอ?” เลอแปงเลิกคิ้วขึ้น รู้สึกราวกับว่าเธอกำลังล้อเล่น “เสียงพวกคุณดังขนาดนั้น ผมนึกว่าพวกคุณเปิดโรงพยาบาลแห่งนี้ไว้ซะอีก”

ดีด้ารู้สึกโมโหสุดขีด ทั้งยังเถียงสู้เขาไม่ได้ เธอหยิบข้อมูลและหลักฐานขึ้นมา แล้วไม่สนใจเขาอีก

ทว่าเลอแปงกลับไม่ยอมจบง่ายๆ “แล้วยังไงล่ะ คุณคิดที่จะเอาแต่เงียบอยู่แบบนี้เหรอ?”

“คุณหมายถึงอะไร?” ดีด้าเงยหน้าขึ้นไปมองเขา

“หมายถึงอะไรงั้นเหรอ?” สีหน้าของเลอแปงราบเรียบ เขาจ้องมองเธอนิ่งๆ พลางกล่าวว่า “พอหลอกใช้คนอื่นเสร็จแล้วก็ถีบหัวส่งสินะ? คุณยังจำได้ไหมว่าคืนนั้นคุณสาดซุปปลาใส่หัวผมไว้ยังไงบ้าง?”

ดีด้าคิ้วกระตุก ความทรงจำทั้งหมดเกี่ยวกับคืนนั้นผุดขึ้นมาในหัว คราวนี้ท่าทางของเธอทั้งนอบน้อมและจริงจังยิ่งกว่าเดิม “ฉันขอโทษ”

“แค่ขอโทษลวกๆ คำเดียวเนี่ยนะ? คุณได้คิดย้อนกลับไปอย่างจริงจังไหมว่าท่าทางของคุณที่พรวดพราดเข้ามาบ้านพวกเราในตอนนั้นมันเลวร้ายมากแค่ไหน แล้วการที่คุณสาดซุปปลาใส่หัวผมเป็นการกระทำที่หยาบคายเพียงใด และตอนนี้คุณคิดจะลบล้างมันด้วยคำพูดคำเดียวงั้นเหรอ?”

“ฉันรู้ว่าเรื่องนั้นเป็นความผิดของฉันจริงๆ ที่หุนหันพลันแล่นเกินไป และฉันขอโทษคุณจากใจจริง แต่ว่าคุณเป็นผู้ชาย คิดว่าคงจะไม่ถือสาฉันหรอก? ใช่ไหม? มีแต่คนบอกว่าผู้ชายน่ะใจกว้างจะตายไป”

เลอแปงหัวเราะเบาๆ ริมฝีปากบางโค้งราวกับระลอกคลื่น “ผมว่าคุณเข้าใจผิดไปอย่างหนึ่งนะ ผมไม่ได้เป็นคนใจกว้างอย่างที่คุณคิดขนาดนั้นหรอก คุณประเมินผมสูงเกินไปแล้ว”

“ถ้าสมมติว่าอยู่ในสมัยโบราณ ผมยืนยันว่าจะไม่เป็นอัครเสนาบดี แต่จะเป็นอำมาตย์ทรยศและคนต่ำทรามอย่างแน่นอน”

พอได้ยินคำตอบดังกล่าว ดีด้าก็ทำอะไรไม่ถูก ในเมื่อเขาพูดถึงตัวเองอย่างนี้ แล้วเธอจะมีอะไรให้พูดอีกล่ะ?

“งั้นเอาแบบนี้ดีไหม? คุณรออยู่ตรงนี้ เดี๋ยวฉันจะลงไปข้างล่างแล้วซื้อซุปปลามาสักถ้วย หลังจากนั้นคุณก็ใช้วิธีเดียวกันเทมันลงบนหัวฉัน แบบนี้เป็นไง?”

แม้ว่าดีด้าจะทำใจไว้แล้ว แต่ยังอดกลืนน้ำลายไม่ได้ พลางรอรับสิ่งที่จะร่วงหล่นลงมา

พอจบคำที่สาม ซุปปลากลับไม่หล่นลงมา เธอเงยหน้ามองขึ้นไป เลอแปงกำลังเลิกคิ้วมองเธออย่างเอื่อยเฉื่อย “สีหน้าของคุณเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาดีนะ”

ระหว่างที่พูด ขาเรียวยาวของเขาพลันก้าวไปข้างหน้า ก่อนยื่นซุปปลาให้น้ำฝน “ฉันให้เป็นอาหารกลางวันของนาย”

“ขอบคุณครับ!” น้ำฝนยิ่งชอบเขามากขึ้นเรื่อยๆ และส่งยิ้มให้เขาอย่างสดใส

เลอแปงโน้มตัวลง และตบบ่าเขาเบาๆ “ขอให้นายหายไวๆ นะ นายยังมีน้องสาวที่แสนดีอยู่หนึ่งคน อย่างเช่นฉัน ฉันเองก็มีพี่ชายที่แสนดีหนึ่งคนเหมือนกัน”

น้ำฝนพยักหน้า ถือซุปปลาไว้ในมือ ยังคงมองเขาตาปริบๆ เนื่องจากอยากได้เบอร์โทรศัพท์ของเขา

มุมปากของเลอแปงผุดรอยยิ้มบาง จากนั้นจึงบอกเบอร์โทรศัพท์ของตัวเองให้กับน้ำฝน เขาหมุนตัวและเดินออกไปโดยไม่มีการหยุดทำอะไรต่ออีก

ภายในห้องผู้ป่วยเหลือเพียงดีด้าและน้ำฝนสองคน น้ำฝนกำลังกดโทรศัพท์มือถือ เขาก้มศีรษะลง หัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว ซึ่งไม่รู้ว่าเขากำลังกดอะไรอยู่

ดีด้ายื่นศีรษะออกไปดูอย่างเงียบๆ ด้วยความสงสัย มองแวบเดียวก็เห็นว่าเขากำลังเมมเบอร์ของเลอแปง เมื่อเห็นท่าทางตื่นเต้นและดีอกดีใจของเขา เธอจึงอดไม่ได้และรู้สึกอิจฉาอยู่นิดหน่อย “นายชอบเขามากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

น้ำฝนพยักหน้ารับ “ผมชอบเขา… ไม่ชอบเซ้นต์…”

ดีด้ายื่นมือออกไปลูบหน้าผากของเขาเบาๆ “นายเปลี่ยนใจเร็วขนาดนี้ ได้ใหม่แล้วลืมเก่าหรอกเหรอ?”

น้ำฝนไม่พูดอะไรอีก เขาสนใจแค่กดโทรศัพท์ของตัวเอง ราวกับว่าไม่ได้ยินคำพูดของเธอ