ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 849

บริษัทต้องการรับสมัครพนักงานตำแหน่งบอดี้การ์ด ต้องการคนมีประสบการณ์และเคยศึกษาศิลปะการป้องกันตัวมาก่อนและมีไหวพริบ

เงินเดือนไม่เลวเลยนะ พูดได้ว่าเงินเดือนสูงเลยแหละ ดีด้ารู้สึกว่างานนี้เหมาะกับหล่อนมาก พูดง่ายๆคือหล่อนเกิดมาเพื่องานนี้

“ที่นี่คือบริษัทของคุณเหรอคะ? ฉันสามารถเข้าไปสมัครงานได้เมื่อไหร่คะ?”

“ไม่จำเป็น หากคุณตัดสินใจว่าจะทำงานนี้ ผมจะรีบจัดการให้”

ดีด้าตะลึงเล็กน้อย: “ไม่ต้องกรอกใบสมัครเหรอคะ?”

“ความสามารถในการทำงานของคุณผมย่อมรู้ดีกว่าใครๆ ดังนั้นจำเป็นต้องกรอกใบสมัคร แต่ไม่มีช่วงทดลองงาน” เลอแปงตอบ

เมื่อได้ยินอย่างนั้นในใจของหล่อนก็เบิกบานเหมือนดอกไม้บาน: “แล้วเริ่มงานได้วันไหนคะ?”

“แล้วแต่คุณสะดวกเลย แต่มีข้อแม้ข้อเดียวคือคุณต้องลาออกจากงานปัจจุบันที่ทำอยู่”

“ทำไม?” ดีด้าไม่พอใจอย่างมาก: “งานที่นี่เข้างานตอนเช้า พอเลิกงานจากที่นี่แล้ว ฉันค่อยไปทำงานที่นั้น ไม่ได้มีผลกระทบอะไร”

“บริษัทของผมไม่ต้องการพนักงานที่สองใจ ในเมื่ออยากทำงานนี้ก็ต้องตั้งใจทำให้ดี เงินเดือนสามารถปรับขึ้นตามระยะเวลา ร้านบาร์เลิกงานตอนตีหนึ่ง ฉันไม่คิดว่าเวลาพักผ่อนของคุณแบบนี้จะทำงานของบริษัทผมได้ดี ผมให้เวลาคุณคิดทบทวนดูก่อนว่าคุณจะตัดสินใจยังไง”

ดีด้ารู้สึกกดดัน หล่อนขุ่นคิดอย่างเงียบๆ

เงินเดือนร้านบาร์น้อยกว่าที่นี่มาก อีกทั้งไม่มีการทดลองงาน ไม่มีเหตุผลที่หล่อนจะทำงานร้านบาร์อีกต่อไป

หล่อนครุ่นคิดสักพักก็มีคำตอบไว้ในใจแล้ว จึงบอกเลอแปงไปว่า หล่อนคิดว่าจะเริ่มทำงานวันรุ่งขึ้นได้เลย

เลอแปงอุทานตอบ แสดงท่าทีว่ารับรู้แล้ว

ริมฝีปากอมชมพูของหล่อนดุจกลีบกุหลาบสีชมพูอ่อนๆ

เมื่อมองในกระจกมองหลังของรถ ก็จะเห็นว่าปากของหล่อนขยับ และเลอแปงก็อดนึกถึงภาพเมื่อคืนนี้ไม่ได้

เขาไม่ได้ตั้งใจจะรู้สึกอย่างนั้น ราวกับถูกอาคม เขากัดฟันอย่างเงียบๆ เขาแช่งแล้วปัดภาพนั้นออกจากความคิด

และแล้วก็ขับรถมาจอดที่หน้าโรงพยาบาล ดีด้ากล่าวขอบคุณ แต่เลอแปงพูดว่าก็แค่ทางผ่านอย่างเบาๆ

วันนี้เขาดูไม่น่ารังเกียจเหมือนเมื่อก่อน และยังมีน้ำใจช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์อีกด้วย ถือว่าไม่เลวเลย

เมื่อรถแล่นออกไป เลอแปงดึงเนคไทออกอย่างหงุดหงิด ตำหนิตัวเองอย่างเงียบๆ

ดีด้าไปร้านบาร์เพื่อจะไปลาออก ยังไงก็เป็นคนรู้จักสนิทสนมกันดี หากวันหนึ่งวันใดบังเอิญไปเจอเข้าจะดูไม่ดี

……

วันรุ่งขึ้นหล่อนก็ไปรายงานตัวที่บริษัท ถือเป็นการทำงานอย่างเป็นทางการ

เมื่อเลอแปงก้าวเท้าเข้าไปในบริษัท พนักงานทุกคนที่ผ่านไปมาก็โค้งคำนับทักทายเขาอย่างสุภาพ แล้วเขาก็จะพยักหน้าเล็กน้อยเพื่อเป็นการตอบกลับ

ดีด้าสวมเสื้อสูท ด้านในเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงสแล็ค ซึ่งเป็นชุดยูนิฟอร์มของบริษัท หล่อนมัดผมหางม้าแบบง่ายๆ แต่กลับสดใสมากจนยากที่จะพรรณนา

พวกเขาทั้งสองคนสบตาและชนกัน แต่ดีด้าไม่ได้รู้สึกบูดบึ้ง ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม พูดว่า: "สวัสดีค่ะท่านประธาน!"

เลอแปงเคยเจอหล่อนที่ไหนมาก่อน เขาตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพยักหน้าเล็กน้อย: “สวัสดี”

เมื่อก่อนเห็นตำรวจหญิงคนนี้หยิ่งผยอง แต่ตอนนี้อ่อนโยนราวกับแกะ เปลี่ยนไปได้ไวจริงๆ เสียงกระดกลิ้น…

ดีด้าไม่ชอบงานบอดี้การ์ด แต่หล่อนอยากได้เงิน

ผู้น้อยฉินฮุ่ย ตอนนี้เหมือนเป็นผู้เป็นคนแล้วและเขามีความรู้สึกสง่างามที่ยากจะอธิบายได้ เขาสมควรได้รับตำแหน่งประธานจริงๆ

ในสำนักงานมีกล้องวงจรปิด สามารถเห็นทุกมุมทุกที่ของบริษัท รวมทั้งดีด้าด้วย หล่อนสวมชุดสูท และเดินไปมารอบๆบริษัท

เลอแปงเอนหลังพิงเก้าอี้หนัง ขายาวๆทั้งสองข้างไขว่ทับกันวางบนขอบโต๊ะ จ้องมาที่หล่อน และยิ้มมุมปาก...

ดีด้าไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งหล่อนจะได้มาทำงานในบริษัทของผู้น้อยฉินฮุ่ย ยอมกับประโยคนี้จริงๆ คือ โชคชะตากลั่นแกล้ง

เลอแปงมองไปรอบ ๆ เหลือบมองเห็นถนนสองสายที่อยู่ตรงข้าม: "สเต็กเนื้อ? ตับห่าน?"

อาหารอร่อย แต่ไม่มีอะไรที่เธอชอบกินเลย

“ฉันไม่ชอบกินของพวกนี้” ดีด้าพูด

“แล้วคุณอยากกินอะไรหล่ะ หรือว่ามีในใจแล้วว่าอยากกินอะไร?” เลอแปงเหลือบไปมองหล่อน รู้สึกว่าหล่อนคิดไว้ในใจแล้ว

หล่อนพยักหน้าแล้วพูดว่า: “ใช่ค่ะ งั้นวันนี้ฉันเลี้ยงคุณเอง คุณแค่เดินตามฉันมาก็พอแล้ว”

รถแล่นไปตามทาง จนขับมาถึงย่านที่อยู่อาศัยที่ทรุดโทรมและเก่าแก่

บ้านเก่าทรุดโทรม และดูไม่ปลอดภัย บนท้องถนนก็ไม่ค่อยเห็นคนเดินผ่านไปผ่านมา

เลอแปงมาสถานที่แบบนี้เป็นครั้งแรก เขาขมวดคิ้ว

แต่ดีด้ากลับคุ้นเคยกับถนน เมื่อเลี้ยวโค้งนั้นและเดินเข้าไปในตรอกที่ยาวและแคบ ถึงแม้จะมีโคมไฟก็ยังมืดอยู่ดี

เลอแปงยังคงขมวดคิ้ว แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ก้าวขาเรียวยาวของเขาแล้วเดินตามเข้าไป

นั่งอยู่ข้างหน้าต่าง ดีด้าสั่งเมนูเกี๊ยวหุนทุนและแฮมเบอร์เกอร์โร่วเจียโม๋

เลอแปงไม่สั่งอาหาร เพราะเขาไม่ชินกับเมนูร้านอาหารเล็กๆแบบนี้ ดีด้าเห็นอย่างนั้นก็สั่งเมนูเดียวกันกับหล่อนให้เขาด้วย

รสชาติที่นี่อร่อยมาก แต่ดีด้าจะมาที่นี่ในช่วงกลางวันเมื่อเขามีเวลาเท่านั้น หล่อนไม่มีทางมาที่นี่ในตอนกลางคืนแน่นอน เพราะที่นี่ไม่ปลอดภัย

แต่คืนนี้เป็นเพราะเขามีรถ และหล่อนก็อยากกิน แฮมเบอร์เกอร์โร่วเจียโม๋ที่นี่พอดี

เลอแปงไม่เคยกิน แฮมเบอร์เกอร์โร่วเจียโม๋ มาก่อน เขาถือมันไว้ในมือแล้วมองพลิกไปพลิกมา

“เป็นอะไรไป ไม่อยากกินเหรอ? งั้นเอามาให้ฉันสิ กำลังหิวพอดีแค่อันเดียวกินไม่อิ่มหน่ะ” ดีด้าเช็ดมือแล้วแผ่มือยื่นออกไป