ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 848

เมื่อรู้ว่าหล่อนกับพี่ใหญ่มีอะไรกัน เขารู้สึกเจ็บปวดแทบขาดใจแต่กลับเอาหล่อนออกจากความคิดไม่ได้

ใช่ว่าเขาไม่เคยคิดจะไปสนิทสนมกับผู้หญิงคนอื่น หรือทำเรื่องอย่างว่ากับผู้หญิงคนอื่นหรอกนะ แต่พอเขาได้กลิ่นน้ำหอมแพงๆและเห็นริมฝีปากแดงๆราวกับดื่มเลือดมาอย่างไรอย่างนั้น เขาก็หมดอารมณ์แล้ว

พอนานวันเข้า เขาก็ขี้เกียจตีสนิทใหม่อีก และเมื่อมีแนวคิดแบบนั้นแล้ว เขาก็หาวิธีจัดการเอง

ไม่ใช่ว่าเขาเป็นคนดีคนบริสุทธิ์อะไรหรอกนะ แต่เป็นเพราะฝ่ายตรงข้ามไม่ใช่หล่อน จะทำยังไงเขาก็ไม่มีอารมณ์ แม้จะมีอารมณ์ แต่พอเข้าไปใกล้ๆ เขาก็จะเห็นหน้าฝ่ายตรงข้ามเป็นภาพลวงตาของหล่อน ทำให้เขารู้สึกตกใจและหวาดกลัวจนต้องผลักออก!

ในตอนนั้น เลอแปงรู้สึกว่าไฟช็อตและกระแสไฟฟ้าก็ไหลไปทั่วร่างกายของเขา เลอแปงคิดว่าความรู้สึกนี้มันผิดปกติ ร่างกายของเขาราวกับจะระเบิดออกมาอย่างไรอย่างนั้น

หล่อนมีกลิ่นที่หอมมาก กลิ่นแอปเปิ้ลเขียวจางๆคล้ายกับกลิ่นส้มบนตัวหล่อน เขาสูบดมกลิ่นเข้าลึกๆ จนลืมผลักหล่อนที่กำลังกระทำผิดอย่างเหิมเกริมออก

ในขณะเดียวกัน จู่ๆประตูห้องก็ถูกผลักออก แล้วเสียงของเชอร์รีนก็ดังขึ้น: “เฮ้ยย….เอ่ออ.....ขอโทษที่เข้ามาขัดจังหวะ เชิญพวกเธอต่อเถอะ!”

หล่อนกระแอมไอสองสามครั้ง แล้วปิดประตูรีบเดินออกไปด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม!

ในขณะนั้นเลอแปงราวกับตื่นจากฝัน รีบขยับออกจากร่างกายนั้นอย่างรวดเร็ว ไล่เธอออกไปด้วยขายาวของเธอ คว้าข้อมือเธอแล้วรีบพูด “พี่สะใภ้ มันไม่ใช่อย่างที่พี่เห็นนะ!”

“ไม่ต้องอธิบายหรอก ฉันเข้าใจ!” เชอร์รีนยิ้มแล้วตบไหล่เขาเบาๆ

เมื่อเลอแปงเห็นอย่างนั้นก็พูดด้วยเสียงแข็งว่า: “พี่สะใภ้!”

เลอแปงเรื่องบางเรื่องก็ควรปล่อยมันไปได้แล้ว ทำไมยังยืนกรานอยู่ ทั้งๆที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้? ปล่อยตัวเองไปดีไหม? เชอร์รีนพูดอย่างอบอุ่น

เขากลืนน้ำลายและตาของเขาก็กระตุกเล็กน้อย เขารู้ว่าหล่อนหมายถึงอะไร เขาทำเพียงอ้าปากแต่ไม่พูดอะไร

พอกลับถึงห้อง เลอแปงก็ทิ้งตัวนอนบนเตียง เขาหลับตาลง ภายในร่างกายยังรู้สึกร้อนวูบวาบอยู่ แล้วก็กัดฟัน

จนถึงตอนสุดท้าย ความคิดในหัวของเลอแปงมีใบหน้าที่สวยงาม ร่างกายที่แข็งแรงและเรียวยาวของเขาก็สั่นเล็กน้อย

เลอแปงหอบเล็กน้อย หน้าอกของเขายกขึ้นลงอย่างไม่หยุด

เขามองออกไปนอกหน้าต่าง กระพริบตาดู และเมื่อครู่นี้ภาพที่เข้ามาในความคิดของเขาคือเธอ...

……ตำรวจหญิงตัวเล็กคนนั้น!

ทำไมถึงเป็นแบบนี้หล่ะ?

หรือว่าเป็นเพราะเมื่อกี้ที่เธอใช้ขาหนีบเขา หรือว่าเป็นเพราะเธอจูบเขากันแน่!

เลอแปงรู้สึกสับสนไปหมด ทำไมเรื่องราวถึงกลายเป็นแบบนี้ได้? หนังโป๊ก็ไม่ได้ดู ไม่มีเหตุผลเลยที่เขาจะคิดเพ้อฝันกับแฟนในเรื่องอย่างว่าด้วยการจูบเพียงครั้งเดียว!

เขากลืนน้ำลาย เลอแปงใช้นิ้วมือที่เรียวยาวปิดใบหน้าหล่อเหลาของเขา หลับตาลง และอยากจะอยู่เงียบๆ

เช้าตรู่ของวันถัดไป

ทุกคนนั่งรอเลอแปงลงมารับประทานอาหารเช้าด้วยกันที่โต๊ะอาหารอย่างพร้อมเพรียง

ปกติเลอแปงจะเป็นคนแรกที่ลงมารับประทานอาหาร แต่วันนี้ต่างจากทุกๆวัน ป่านนี้แล้วเขายังไม่ลงมาเลย เชอร์รีนก็เลยสั่งคนใช้ให้ขึ้นไปปลุกเขา

ในขณะนั้น ดีด้ากุมขมับแล้วเดินจากบันไดลงมา หล่อนนวดหน้าผากเล็กน้อยแล้วหัวใจก็เต้นตูบๆเมื่อมองไปที่ชั้นล่าง

เมื่อนวานตอนกลางคืนหล่อนมาที่บ้านตระกูลสิริไพบูรณ์อีกทำไม?

เมื่อคืน เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?

เชอร์รีนยิ้มแห้งแล้วกวักมือเรียกหล่อนมากินข้าว

ดีด้ารู้สึกเกรงใจ ส่ายหัวปฏิเสธแล้วจะเดินออกไป

ซารางวิ่งเข้าไปกอดขาหล่อนไว้แล้วคะยั้นคะยอให้หล่อนกินข้าวเช้าด้วยกันก่อน

ระหว่างที่ทั้งสองคนคุยกัน เลอแปงรีบก้าวขาเรียวยาวของเขาเข้ามา กุญแจรถห้อยอยู่ที่นิ้วก็สั่นดิ้น

มองไปที่ดีด้าแล้วพูดว่า: “จะไปไม่ไป?”

ดีด้าไม่พูดอะไร เชอร์รีนแย่งพูดไปหมดแล้วและใช้มือทั้งสองข้างจับไหล่หล่อนแล้วผลักออกไป พูดว่า :“รีบไปเร็วสิ เธอก็รู้จักเลอแปงอยู่นิ”

เชอร์รีนตั้งใจให้พวกเขาสองคนอยู่ด้วยกัน เธอรู้สึกว่าดีด้าไม่เลว และที่สำคัญคือหล่อนเป็นผู้หญิงคนแรกที่ตัวสั่นต่อหน้าเลอแปงนานขนาดนี้

จริงๆแล้วนี่ก็ยังไม่ใช่ประเด็นสำคัญ แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเลอแปงไม่รู้สึกรังเกียจหล่อนเลย

ดีด้าไม่มีทางเลือก ก็เลยต้องนั่งรถไปกับเลอแปง

ระหว่างทางรถแล่นไปข้างหน้าอย่างปกติ เลอแปงเงียบไม่พูดอะไร ดีด้าก็ไม่พูดเช่นกัน บรรยากาศในรถเงียบสงัด

เวลาผ่านไปนานพอสมควร ดีด้าก็เป็นฝ่ายเริ่มพูดก่อน: “เมื่อคืนคุณพาฉันกลับไปที่บ้านคุณเหรอคะ? ฉันจำได้ว่าฉันเมาหนักมาก ฉันไม่ได้ทำอะไรที่ไม่ควรทำออกไปใช่ไหมคะ?”

หลังจากได้ยินประโยคนั้น เลอแปงก็หยักคิ้วเล็กน้อยและเม้มปิดปาก แล้วใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาก็แดงขึ้น

“ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย” เขาตอบ แล้วดวงตาของเขาก็เปล่งประกาย

ดีด้ารู้สึกโล่งอกและกล่าวขอบคุณเขา: “ถ้าอย่างนั้นเรื่องเมื่อคืนขอบคุณคุณมากนะคะ!”

“ไม่เป็น…” เลอแปงเปิดไฟเลี้ยวและเลี้ยวไปทางซ้ายแล้วเร่งรถให้เร็วขึ้น นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าการสนทนาระหว่างพวกเขาสองคนนั้นดูเกรงอกเกรงใจและสุภาพมาก

ดีด้าก็รู้สึกว่าระหว่างพวกเราดูสุภาพมาก หล่อนบอกให้เขาส่งแถวๆหน้าประตูรถไฟก็พอแล้ว หล่อนจะไปโรงพยาบาลต่อ

เลอแปงตอบอย่างแผ่วเบาราวกับกำลังนึกอะไรบางอย่างได้ แล้วเขาก็ยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้หล่อน: “ถ้าสนใจก็ดูได้นะ”

ดีด้ารู้สึกสงสัยจึงหยิบขึ้นมาดู แวบเดียวที่เห็นคำว่ารับสมัครงาน หล่อนก็รู้สึกสนใจขึ้นมาทันที