ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 851

เมื่อได้ยิน เชอร์รีนก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เธอต้องกลั้นขำอย่างหนัก "แม่ให้ใช้แบบนี้เหรอ"

ตอนนี้ซารางกล้าแสดงออกมากขึ้น "งั้นใช้มันเมื่อไหร่ ลอกแล้วไม่อนุญาตให้ใช้ แล้วทำไมต้องคัดลอก"

เธออดไม่ได้ที่จะกระแอมสองครั้ง เชอร์รีนรู้สึกว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นสมเหตุสมผลมากจนเธอเถียงไม่ออก

เลอแปงอดหัวเราะไม่ได้ และพูดว่า "ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น"

นิสัยของซารางนั้นแหวกแนวมาก ทำให้ผู้คนชอบมาก

เชอร์รีนยกมือไปตบหน้าผากของเธออย่างรู้สึกหมดหนทาง

เลอแปงลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าลวกๆ "พี่สะใภ้ ผมกินเสร็จแล้ว ไปบริษัทก่อนนะ"

เชอร์รีนพยักหน้า และมองดูซุปตรงหน้าเขา ซึ่งเขาไม่ได้กินมาก ทำไมวันนี้ผิดปกติ กินเยอะขึ้นนิดหน่อย

ไม่ใช่ บอกได้เลยว่าการแสดงออกไม่ถูกต้อง ผิดปกติเล็กน้อย มีอะไรปิดบังพวกเขาหรือเปล่า

บริษัทเพิ่งถึงเวลาทำงาน พนักงานกำลังเข้าๆออกๆ เลอแปงพยักหน้าเบาๆทักทายพนักงาน และเดินเข้าห้องทำงานของเขาไปนั่งบนเก้าอี้หนัง

หลังจากรวบรวมเอกสารจำนวนไม่น้อยแล้ว เลอแปงก็หยิบปากกาบนโต๊ะขึ้นมา แต่ก็ไม่มีอารมณ์ทำงาน

เขาจึงหันหลังเดินลงไปที่แผนกรักษาความปลอดภัยราวกับนึกอะไรได้

เขาเป็นประธานบริษัทซึ่งแทบไม่เคยมาที่นี่เลย แต่จู่ๆเขาก็มา ทำให้ทุกคนในแผนกรักษาความปลอดภัยสะดุ้ง ท่าทางจริงจังขึ้นมา แต่ก็กลัวมาก ประธานบริษัทมากะทันหันแบบนี้ พวกเขาทำอะไรผิดไปหรือเปล่า

ขณะที่ทุกคนกำลังเดา เลอแปงก็ถามว่า "ดีด้า อยู่ที่ไหน"

ดีด้า ใคร

เป็นผู้จัดการที่ตอบเร็วที่สุด เขาก้าวไปข้างหน้าแล้วพูดว่า "ท่านประธาน เธอมาทำงานเมื่อเช้านี้แล้ว แต่ดูเหมือนเธอจะมีเรื่องด่วนอะไร จึงขอลาออกไป"

ขอลาหรอ

คิ้วของเลอแปงขยับ "พวกคุณทำงานต่อเถอะ"

เขาเคยไปที่บ้านของเธอเมื่อคืนนี้ ดังนั้นเขาจึงรู้ทาง จึงไปเอารถที่ลานจอดรถและขับออกไป

ดีด้าอยู่บ้าน แม่ของเธอไปดูแลน้ำฝนที่โรงพยาบาล ส่วนลูกๆของป้าของเธอก็นำมาให้เธอดูแล

เด็กผู้ชายอายุหกเจ็ดขวบ ซนมาก ยิ่งไม่ได้รับอนุญาตให้ทำมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งต้องทำมากขึ้นเท่านั้น

เด็กน้อยนั่งมองเธอเหนื่อย และอ่อนแรงไปทั้งตัว

เมื่อมีคนมาเคาะประตู ดีด้าก็เลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ แม่ของเธอกลับมาเร็วจัง

เมื่อเดินไปเปิดประตู คนที่มากลับกลายเป็นเลอแปง คิ้วของเธอขมวดสูงขึ้นอย่างตกใจมากขึ้นเรื่อยๆ

“ทำไม ไม่ต้อนรับหรอ"

“เปล่า เชิญค่ะ" เธอถอยหลังให้เขาเข้ามา

เสียงของเด็กดังตามมาทันที "พี่สาว นั่นใคร"

ศีรษะเล็กๆของเขาโผล่ออกมาจากใต้วงแขนของเธอ ดวงตาสีเข้มของเขากลอกไปมา "คุณลุงสุดหล่อ"

เลอแปงฟังแล้วชอบมาก จึงเอื้อมมือไปลูบหัวเล็กๆของเขา

“พี่สาว ผมอยากไปเที่ยว"

ดีด้าเหนื่อยมาก เธอกางมือออก "อยากไปไหน"

"ผมอยากไปสวนสัตว์"

ปวดหัว ดีด้าไม่อยากไป แต่เลอแปงมาอุ้มเขาไปแล้ว "ไปกันเถอะ"

ในบ้านมีแม่มดน้อยน่าอัศจรรย์อย่างซาราง และยังมีทารกน้อย ดังนั้นเขาจึงได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีเพื่อเป็นพ่อทูนหัว

มุมปากของดีด้าเลอะซอสเป็นสีชมพูอ่อนๆ

ดีด้าไม่ได้สังเกตเห็น ยังคงกินมันด้วยใบหน้าเอร็ดอร่อย

ร่างโปร่งของเลอแปงโน้มไปข้างหน้า ข้ามโต๊ะที่กั้นระหว่างทั้งสองคน และแตะมุมปากของเธอด้วยนิ้วหนาแกร่งของเขา

ความรู้สึกอบอุ่นเกิดขึ้นกะทันหัน ทำให้ดีด้าตกตะลึง มองมาที่เขาด้วยความประหลาดใจ "คุณกำลังจะทำอะไร"

"อย่าขยับ มีบางอย่างติดปากคุณ ผมจะเช็ดให้"

"ฉันเช็ดเอง!" ดีด้าผลักมือของเขาออกขณะพูด

เลอแปงออกแรงเล็กน้อยจับข้อมือของเธอแน่นไม่ให้สามารถขยับได้ และดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นมืดมนในทันใด เช่นน้ำทะเลที่มองไม่เห็นถึงก้นบึ้ง แต่ก็มีระลอกคลื่นออกมาเป็นพักๆ เหมือนแผ่รัศมีที่ร้อนแรงซึ่งไม่อาจบรรยายได้ ราวกับจะเผาไหม้ทุกอย่าง

ดวงตาแบบนี้ล้ำลึกเกินไป ทำให้คนอดไม่ได้ที่จะอ่อนระทวยไปกับมัน

เขาถูกดึงดูดด้วยริมฝีปากสีชมพูของเธอ แต่เธอกลับถูกดึงดูดด้วยดวงตาล้ำลึกของเขา

บรรยากาศที่ร้อนแรงกำลังอบอวล ทั้งสองเป็นเหมือนแม่เหล็กดึงดูดซึ่งกันและกัน ทำให้ยิ่งลุ่มหลง ไม่สามารถถอนตัวได้

เลอแปงเอนตัวไปข้างหน้าอีกครั้ง และค่อยๆลูบริมฝีปากของเธอเบาๆจากนั้นก็จูบเธออย่างอ่อนโยน เขาพยายามดูดริมฝีปากของเธออย่างนุ่มนวลที่สุด

มันอ่อนโยนเกินไปจนทำให้ดีด้าติดใจ ความร้อนรุ่ม เร่าร้อน และซาบซ่านแผ่ซ่านมาบนริมฝีปาก ราวกับมีกระแสไฟฟ้าส่งผ่าน ทำให้เธอต้องการมันอีก

จากนั้นมือของเขาก็ตกลงมาบนเอวคอดของเธอ และค่อยๆกระชับขึ้นทีละน้อย ให้ร่างกายทั้งสองใกล้ชิดกันมากขึ้นไปอีกจนไม่เหลือช่องว่าง

ทุกส่วนของร่างกายมีการเสียดสีกันอย่างรุนแรง บรรยากาศอบอวลไปด้วยความร้อนระอุ และก้อนเนื้อก็ไหลออกมา ดีด้าเหมือนตื่นขึ้นมาจากฝัน เธอผลักเขาออก แก้มของเธอแดงเล็กน้อย แต่หัวใจของเธอเต้นแรงไม่หยุด

ทำไมเรื่องราวถึงกลายเป็นแบบนี้

เธอไม่รู้ และจำไม่ได้ว่าเมื่อกี้ทำไมเธอไม่ผลักเขาออกไป แต่เธอรู้สึกว่าความรู้สึกนี้อึดอัดเกินไป

ดวงตาของเลอแปงเร่าร้อน เขาจ้องเธออย่างลึกซึ้งเนิ่นนาน สายตานั้นไม่ได้อยู่เพียงชั่วครู่