ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 852

ทันใดนั้น เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น เป็นหัวเราะของเด็กชายดังขึ้นในห้อง "พี่สาว เมื่อกี้พี่จูบกับคุณลุงสุดหล่อเหรอ"

พอเด้งขึ้นมา ดีด้าเหมือนแมวที่หางถูกเหยียบหาง เธอขมวดคิ้วมองเด็กชาย "อย่าพูดเหลวไหล!"

"แต่ผมไม่ได้พูดเหลวไหลนะ ผมเพิ่งเห็นพี่สาวจูบคุณลุงสุดหล่อ!" เขาหัวเราะเสียงดัง "และก็จูบนานมาก! ผมตื่นนานแล้ว แต่ไม่ได้พูดอะไรเพราะเห็นพวกพี่จูบกันอยู่ ผมเป็นเด็กดีมั้ย"

เป็นเด็กดีหรอ ดีด้าแอบกัดฟัน ในใจเธออยากจะทึ้งหัวออกเป็นสองแฉก

เลอแปงยังคงหวนนึกถึงริมฝีปากที่อ่อนนุ่มเหมือนเยลลี่นั้น

สายตาของเขาที่มองไปยังดีด้ามีความร้อนแรงโดยธรรมชาติ

แต่ดีด้าก็หลีกเลี่ยง ตั้งใจไม่มองเขา แถมในใจยังแอบโกรธ ทำไมเรื่องถึงกลายเป็นแบบนี้ล่ะ

เด็กชายหัวเราะคิกคัก เอามือปิดปาก เหมือนพี่สาวจะหน้าแดงเป็นสีอมชมพูเหมือนกลีบดอกไม้หรือก้นลิงแล้ว

ตอนนี้บรรยากาศค่อนข้างน่าข้างอึดอัด และน่าขายหน้า แต่เป็นดีด้าคนเดียวที่รู้สึกเขินอาย

สำหรับผู้ชายสองคนนั้นไม่รู้สึกอะไรสักนิดเลย

สุดท้ายดีด้าก็เป็นคนพูดก่อน “คุณน่าจะยังมีธุระต่อใช่มั้ย กลับไปได้แล้วแหละ"

ก่อนที่เลอแปงจะพูด เด็กผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆก็ได้อ้าปากพูดก่อนแล้วว่า "พี่สาว พี่กำลังไล่คุณลุงสุดหล่อกลับหรอ"

เมื่อได้ยินแบบนี้ดวงตาของดีด้าสั่นไหว จากนั้นก็ยื่นมือไปปิดปากของเด็กชายไม่ให้เขาส่งเสียง

เลอแปงเลิกคิ้วขึ้น เขาก็ไม่ใช่คนที่มองคนไม่ออก เขาจึงกอดเด็กชาย กวาดตามองดีด้าอีกครั้ง และกลับไป

ในที่สุดห้องก็สงบลง เด็กชายยิ้มกริ่มอีกครั้งแล้วพูดว่า "พี่สาว แก้มของพี่แดงเหมือนก้นลิงเลย"

ดีด้ากัดฟัน เหยียดมือออกโดยจงใจแกล้งทำเป็นบีบคอเขาแบบดุๆ

เด็กชายไม่กลัว แต่กลับหัวเราะเสียงดังขึ้นไปอีก

ตอนเย็นแม่กลับมาจากโรงพยาบาลด้วยใบหน้าเศร้าๆ แม้จะตั้งใจกลั้นไว้แล้ว แต่เธอก็ยังมองเห็นได้ชัดเจน

"แม่เป็นอะไรไป เกิดอะไรขึ้นที่โรงพยาบาลอีกแล้วใช่มั้ย” เธอรีบเปิดปากถาม เมื่อเห็นสีหน้าของเธอไม่ค่อยดี

"ก็เรื่องของพี่ชายแกน่ะสิ โรงพยาบาลเรียกค่ารักษาพยาบาลอีกแล้ว ตอนบ่ายแม่ยืมเงินญาติสนิทมาบ้างแล้ว แต่ไม่ใครให้ยืม เพราะเงินเก่าที่เรายืมไปยังคืนไม่หมด เขาจะไม่ให้ยืมก็ไม่ใช่เรื่องแปลก!"

เมื่อพูดถึงค่ารักษาพยาบาล ดีด้าก็เงียบลง ไม่พูดอะไรอีก ปัญหานี้คือความเจ็บปวดในหัวใจของทุกคนในครอบครัว

แม่ของเธอเหลือบมองไปรอบๆห้องอีกครั้ง และหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เธอพูดอย่างเคร่งขรึม “ไม่อย่างนั้นก็ขายบ้านนี้ไปเลยแล้วกัน ขายได้เท่าไหร่ก็เท่านั้น"

ดีด้าสับสนในใจ "แม่ นี่เป็นบ้านที่ยายทิ้งไว้นะ"

"แม่ก็ไม่อยากย้ายเหมือนกัน แม่จะไม่มีทางย้ายบ้านถ้ามีทางอื่น แต่ตอนนี้ไม่มีทางเลือกแล้ว" แม่ของเธอถอนหายใจ

ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ดีด้าปรับอารมณ์แล้วรีบเดินไปเปิดประตู และคนที่มาก็คือป้าจิม

"แต่มันทำให้แกลำบากใจ น้ำฝนเป็นภาระให้แก!" น้ำตาของแม่เธอไหลออกมา

เมื่อเธอร้องไห้ มันก็ทำให้ดีด้าเศร้าใจไปด้วย

เธอเดินไปกอดเธอไว้ในอ้อมแขน “แม่อย่าร้อง เขาเป็นพี่ชายของหนู ไม่มีคำว่าภาระ!"

สองแม่ลูกกอดกันกลมมอบความอบอุ่น

วันถัดไป เมื่อถึงเวลาทานอาหารเที่ยง ดีด้ามองเวลาซึ่งเหลือเวลาก่อนเวลานัดหมายเพียงไม่กี่นาที เธอจึงวิ่งตรงไปที่ร้านกาแฟฝั่งตรงข้ามโดยไม่เปลี่ยนเสื้อผ้า

การเปลี่ยนเสื้อผ้าไปมามันวุ่นวายเกินไป และเธอก็ขี้เกียจเกินกว่าจะเปลี่ยน

เมื่อเธอมาถึง อีกฝ่ายก็นั่งรออยู่แล้ว เขาไม่สูงไม่เตี้ย ร้อยเจ็ดหกเซนติเมตร คิ้วหนาตาโต ใบหน้าคมสัน ดูชอบธรรม

"ขอโทษค่ะ ฉันมาสาย" เธอขอโทษ

ชายหนุ่มยิ้ม "ไม่ได้มาสายหรอกครับ ตรงกันข้าม คุณมาก่อนเวลาสามนาที"

อีกด้านหนึ่ง เลอแปงลงมา เขานัดรับประทานอาหารกลางวันกับเพื่อนตอนเที่ยง เมื่อเดินผ่านกระจก เขาก็เห็นร่างที่คุ้นเคยอยู่ฝั่งตรงข้าม แถมยังมีชายคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงข้าม

เขาเลิกคิ้ว โทรออก เพื่อเปลี่ยนที่กินในทันที จากนั้นก็ขยับขายาวใต้กางเกงสูทเดินไปฝั่งตรงข้าม

เขาเลือกที่นั่งที่ค่อนข้างลับตาคน นั่งข้างหลังทั้งสองคน เพื่อไม่ให้ถูกสังเกตเห็น แต่สามารถได้ยินบทสนทนาของทั้งคู่ได้ทุกคำ