ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 860

เมื่อเลอแปงตื่นขึ้น เขาก็เห็นดีด้านั่งอยู่ข้างเตียงพร้อมรอยยิ้มอันอบอุ่นส่งมาที่เขา "ลุกขึ้น ไปกินข้าวกันเถอะ"

เขาพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่ง "ทำไมวันนี้ดูอ่อนโยนจัง"

"ก่อนหน้านี้มันเป็นความผิดของฉัน คราวนี้ฉันขอบคุณจริงๆ! เตรียมใจไว้เลยเพราะต่อไปฉันจะอ่อนโยนกับคุณ คุณเป็นคนมีพระคุณของฉัน! ฉันต้องปฏิบัติต่อคุณอย่างดี ไม่งั้นจะถูกพระเจ้าลงโทษจริงๆ!"

ตั้งแต่งานไปจนถึงค่ารักษาพยาบาล ไปจนถึงการช่วยชีวิตน้ำฝน เขาเป็นคนที่มีพระคุณในชีวิตของเธออย่างสมบูรณ์!

เป็นเรื่องปกติที่จะต้องปฏิบัติต่อผู้มีพระคุณอย่างดี มันสมควรเป็นเช่นนั้น!

"คุณรู้จักคำว่าฟ้าดินลงโทษด้วย ไม่ธรรมดาเลย!"

"มันจำเป็นจริงๆนะ!" ดีด้าตอบเขาด้วยรอยยิ้ม ตอนนี้ทำดีกับเขาได้เท่าไหร่ยิ่งดี มีมารยาทกับเขาได้เท่าไหร่ยิ่งดี

เลอแปงพิงหัว และจ้องเธอ "ตอนนี้ผมเข้าใจสำนวนหนึ่งได้อย่างแจ่มแจ้ง หน้ามือเป็นหลังมือ ตอนนี้คุณเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว!"

"คุณกำลังพูดว่าคุณไม่ชอบท่าทางที่ฉันทำกับคุณตอนนี้หรอ หรือคุณชอบท่าทางที่ฉันทำกับคุณก่อนหน้านี้ ไม่เป็นไร มันไม่ใช่ปัญหา ฉันจะให้ทุกอย่างที่คุณต้องการ " เธอยื่นช้อนเข้าปาก และพูดอย่างดี

"ไม่ อย่าเปลี่ยน พี่ชอบคุณสอพลอแบบนี้" เขาโบกมือ ท่าทางระมัดระวังของเธอทำให้รู้สึกสบายใจจริงๆ ทำให้รู้สึกมีความสุขจากก้นบึ้งของหัวใจ

พี่หรอ คิ้วของดีด้าอดไม่ได้ที่จะขมวดเป็นปม ดูสิ เธอบอกแล้วว่าผู้ชายคนนี้ชอบหาเรื่องคนอื่น นับวันยิ่งหน้าด้าน

แต่ตอนนี้เขาเป็นฮีโร่ที่ยิ่งใหญ่ และเธอก็มีหัวใจที่ยิ่งใหญ่ ดังนั้นเธอจึงไม่สนใจเขา!

"ได้สิ อยากกินอะไรอีก เค็ม หวาน หรือ เผ็ด"

โจ๊กชามเดียวไม่พอสำหรับคนตัวใหญ่ขนาดนี้แน่นอน

เลอแปงชอบท่าทางแบบนี้ของเธอมากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้เขาคิดตามอย่างจริงจัง "เค็ม"

เมื่อชิมผักดองนั่นแล้ว เลอแปงก็เหลือบตาขึ้น จากนั้นจึงหรี่ตาไปที่ดีด้าซึ่งกำลังกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอย่างเพลิดเพลินและเอร็ดอร่อยอยู่ฝั่งตรงข้าม

เธอกินอย่างเอร็ดอร่อย เส้นมาม่ายาวๆ เมื่อเห็นเธอสูดมันเข้าไปก็ทำให้เขาต้องกลืนน้ำลายตามอีกครั้ง ทั้งร่างของเขาก็ตอบสนองอย่างไม่คาดคิด

ดีด้ายังคงก้มหน้าจิบซุปอย่างไม่รู้ตัว เธอรู้สึกว่าซุปร้อนส่งตรงไปยังก้นบึ้งของหัวใจ มันอบอุ่น ร้อนและสบาย

เลอแปงกระแอมเบาๆ ผลักผักดองไปด้านข้างอย่างไม่ใส่ใจ จากนั้นก็กระแอม และพูดว่า "ขอผมกินหน่อยเถอะ..."

"อะไร" ในที่สุดเธอก็เงยหน้าขึ้น ดีด้าเหลือบมองเขาแล้วพูดว่า "คุณพูดอีกครั้ง ฉันได้ยินไม่ชัด!"

เธอมัวแต่ยุ่งกับการกินจนไม่มีเวลาฟังเขา

เลอแปงเหลือบมองที่ถ้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอีกครั้ง และพูดโดยไม่ลังเลว่า "ให้ผมกินมาม่าของคุณบ้าง"