ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 861

“คุณไม่ได้อยากกินผักดองหรอ ทำไมตอนนี้ต้องมาแย่งฉันกินมาม่าด้วย?”ดีด้าไม่พอใจ

“ฉันพอใจแบบนี้ คุณพูดเองไม่ใช่หรอว่าถ้าหากคุณดูแลผมไม่ดี คุณจะได้รับโทษจากพระเจ้ายังไงล่ะ ทำไมตอนนี้แค่กะพริบตาแป๊บเดียวคุณก็ลืมมันไปสะหมด? ”เลอแปงมองไปที่เธออย่างสงสัย ราวกับว่ากำลังมองเธอว่าเป็นพวกลืมบุญคุณคน

“ฉันพูดอย่างงี้มันก็ไม่ผิดนะ แต่ว่าคุณจะมาก้าวร้าวอย่างงี้ไม่ได้นะ คุณพูดเองว่าอยากจะกินของเค็มๆหน่อย ฉันก็เลยไปที่ถนนโจเมเพื่อซื้อโดยเฉพาะเลยนะ”

แต่ทว่าใบหน้าของเลอแปงนั้นเต็มไปด้วยความทะนงและไม่อยากจะฟัง“แต่ผมรู้สึกว่าตอนนี้มาม่ามันอร่อย ก็อยากจะกินมาม่าไง！”

ดีด้าหายใจเข้าลึกๆ เธอคิดว่าประณีประนอมเล็กน้อยคงไม่เป็นไร ก่อนเอ่ย “ก็ได้ ถ้าอย่างงั้นคุณรอสักครู่นะ ฉันจะลงไปซื้อให้คุณถ้วยนึง แบบตุ๋น แบบเผ็ด จะเอาแบบไหน? ”

“ช่างมันเถอะ ผมอยากจะกินถ้วยนี้ ”เลอแปงชี้ไปที่ถ้วยที่อยู่ในมือของดีด้า

เธอคิดว่าเขาล้อเล่น เพราะว่าอย่างไรสะเธอก็กินมันแล้ว

“ตอนนี้ผมหิวมาก หิวมากมาก ผมคงรอให้คุณลงไปซื้ออีกถ้วยนึงไม่ไหว” เมื่อพูดแล้ว เลอแปงก็เอื้อมตัวไปข้างหน้าและหยิบถ้วยมา โดยไม่รังเกียจและกินเข้าไป

เมื่อเห็นดังนั้น ดีด้าจึงกลืนคำพูดตัวเองไป ก่อนจะนั่งลงไปที่เก้าอี้ เปิดถุงคอเป็ด และหยิบขึ้นมาแทะกิน

ซื้อรสซอสเผ็ดมา ยิ่งกว่านั้นไม่ใช่แบบเผ็ดธรรมดาด้วยนะ ใบหน้าทีเผ็ดของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง โดยเฉพาะยิ่งเคี้ยวแล้วยิ่งมีรสชาติ

นี่แค่กินมาม่าไปแค่สองคำ ในตอนนี้เลอแปงได้มองมาที่คอเป็ด ก่อนจะยื่นมือออกมา“ผมก็อยากกิน….. ”

น่าแปลกมาก ไม่ว่าเธอจะกินอะไร เขาก็จะรู้สึกว่ามันน่ากิน น่ารับประทานไปสะหมด

ดีด้าตอนนี้รู้สึกว่าเธอกับเขาคงจะอยู่ร่วมกันไม่ได้ เพราะเธอทำอะไร เขาก็อยากจะมาขัดจังหวะไปสะหมด ทำให้เธอรู้สึกไม่สงบสุข หลังจากนั้นเธอจึงแอบคิดถึงคำพูดของตนเองที่เอ่ยว่าจะดูแลเขาให้ดี

ง่ายๆเลย เพราะตอนนี้เขาเริ่มจะทำหน้าเตะจมูกใส่เธอ แต่เพิ่งผ่านมาไม่กี่ชั่วโมงเอง ตอนนี้เธอรู้สึกว่าเธอจะไม่สามารถไปต่อโดยไม่มีหลักการแบบนี้ต่อไป

“กินมาม่าของคุณสะ！”เธอไม่เพียงแม้แต่จะเหลือบมองเขาด้วยซ้ำ ก่อนจะแทะคอเป็นต่อไป

“จะให้หรือว่าไม่ให้?”เลอแปงจ้องมองมาที่เธอ

ดีด้าตอบกลับอย่างแน่วแน่ “ไม่ให้！”

เขาไม่พูดอะไรต่อมาก ก่อนจะเอามือหยิบผ้าห่มออกและลุกขึ้นนั่ง ก่อนที่จะเอื้อมมือไปแย่งมา

จะให้เขาสมหวังได้ยังไง ดีด้าเริ่มดิ้นหลบหนีทันที แต่ทว่าเลอแปงนั้นตัวโตกว่าเธอ อีกทั้งยังมีร่างกายที่แข็งแรงกำยำ เขาเอื้อมมือไปจับเธอไว้ ก่อนจะกดไว้ใต้ตัว

เธอไม่ยอมแพ้ ก่อนที่จะใช้อีกมือชูคอเป็ดขึ้น และแกว่งไปมา ก็เพื่อให้เขานั้นหยิบไม่ได้

เลอแปงนั้นไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย และใช้ร่างกายกดลงไป จนกระทั่งได้กดลงไปครึ่งตัวแล้ว

ดีด้าดิ้นตัว เลอแปงจึงใช่มือของเขาล็อกมือของเธอไว้ ก่อนที่จะใช้ปากของเขากัดเข้าไปในมือที่เธอถือคอเป็ด

“คุณนี่มันน่าอายจริงๆเลย！”ดีด้าด่าแบบโกรธๆ

เขายังกินอย่างสบายใจ เธอยื่นให้เขา เขาก็จะค่อยๆกินทีละคำทีลำ ทำไมถึงชอบเสพสุขสบายใจอะไรอย่างนี้！

ราวกับว่าเขาไม่ได้ยินยังไงอย่างงั้น อีกทั้งเขายังกินอย่างสบายใจ แน่นอนว่าดีด้าไม่พอใจเป็นอย่างมาก ก่อนที่อีกมือจะแอบหยิกไปที่เอวของเขา

โดยที่จุดที่มีความรู้สึกไวของเขาคือ หนึ่งคือปาก สองคือหู สามคือเอว เป็นจุดที่อ่อนไหวมาก

เมื่อหยิกดังนี้ ร่างกายของเขาตอนนี้แน่นอนว่าเริ่มอ่อนลง ก่อนที่จะรีบเอ่ยเตือนเธอด้วยเสียงต่ำๆ“รีบหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ！”

“ไม่คิดเลยนะว่าบนร่างกายของคุณจะมีจุดอ่อนด้วย อีกทั้งยังเป็นที่เอว ไม่ง่ายเลยนะที่จะจับจุดอ่อนของคุณได้ คุณคิดว่าฉันจะฟังคุณไหมล่ะ?”

เธอไม่เพียงแต่ไม่ปล่อย อีกทั้งยังเริ่มเกาแรงขึ้น เกาขึ้น เกาลง เกาซ้าย เกาขวา

เลอแปงเอ่ยขึ้น“คุณป้าครับ ไม่รู้ว่าทำไม ไม่ว่าเธอจะกินอะไรผมรู้สึกว่ามันน่ากินไปหมดเลย เลยอยากกิน เลยอดไม่ได้ที่จะไปแย่งมา！”

ประโยคนี้แน่นอนว่าแสดงถึงความอบอุ่นทันที อีกทั้งยังแอบซ่อนความหมายลึกๆไว้อีก……

ดีด้าสีหน้าเปลี่ยนไปทันที นี่เขากำลังทำอะไรกันเนี่ย!

แม่ดีด้าที่เมื่อก่อนแอบคิดว่าเลอแปงนั้นมีความรู้สึกดีๆให้กับลูกสาวดีด้าบ้านตนเอง แต่ว่าไม่กล้าที่จะยืนยัน ดีด้าก็เหมือนอย่างงั้น

ถึงยังไงสะฝั่งตรงข้ามก็เขาก็มีฐานะที่ไม่เลว สูงเกินกว่าจะเอื้อม แต่ว่าตอนนี้หากพูดออกไป ยังไงสะในใจของเธอก็มีคำตอบ แน่นอนแน่ๆ!

ใช่มั้ย? ถ้าอย่างงั้นคุณก็แย่งเธอกิน แต่ว่าตอนนี้คุณยังขาดสารอาหาร ดังนั้นมาม่าและคอเป็ดจึงกินไม่ได้ พวกเราต้องบำรุงบำรุงนะ”

“ก็ได้ครับ ผมฟังคุณป้า ยังไงก็ฟังคุณป้าหมดนั่นแหละ” เขาเอ่ยและยิ้มๆ

เมื่อแม่ดีด้าได้ยินดังนั้นจึงยิ้มร่าออกมา

“คุณอย่ามาพูดมั่วนะ！” ดีด้าเริ่มไม่พอใจ ก่อนจะพูดเอ่ยเตือนเขา

ยังไม่รอให้ถึงเลอแปงเอ่ยปาก แม่ของดีด้าก็เอานิ้วมือจิ้มไปที่หน้าผากของเธอ “นี่เจ้าพูดกับเขาแบบนี้ได้ยังไง！”

เลอแปงยิ้มร่าออกมา “คุณป้าวางใจเถอะ ผมไม่เอาอะไรกับเธอหรอก”

“……”ดีด้าได้ยินดังนั้นก็รู้สึกแตกสลายไป

แม่ของดีด้ากลับบ้านไป เมื่อรอกลับมาอีกรอบนึงเธอก็ได้นำซุปกระดูกหมู ขาวขาว ข้นๆ ที่มีกลิ่นหอมไปทั่วทั้งห้องมา

เลอแปงชอบดื่มซดน้ำมาก เขาคนเดียวก็ดื่มไปแล้วสองถ้วย ดีด้ามองอย่างอดไม่ได้ ที่จะกลืนน้ำลาย และเดินไปข้างๆ และเติมให้ตัวเองหนึ่งชาม