คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 157

เช้าของวันรุ่งขึ้น

แคทเธอรีนตื่นนอนตามเวลาปกติของเธอ ฌอนที่ตื่นนานแล้วทำหน้าไม่พอใจเมื่อเห็นว่าเธอลุกขึ้น “คุณจะทำอะไร?”

“ไปทำอาหารเช้าค่ะ”

ฌอนขมวดคิ้วเข้าหากัน คุณย่าของเธอเพิ่งจากไป แต่เธอยังมีอารมณ์จะไปทำอาหารเช้าอีกอย่างนั้นเหรอ?

“ไม่ต้องไป เช้านี้ให้ป้าลินดาทำไป” เขารั้งแขนของเธอเอาไว้

“ไม่ได้ค่ะ ฉันมีหน้าที่ทำอาหารเช้าให้กับคุณ” แคทเธอรีนเชื่อฟังราวกับว่าเธอเป็นคนรับใช้

ฌอนลุกขึ้นนั่งด้วยความรู้สึกหงุดหงิด “เราจะไม่ทานอาหารเช้า ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมจะพาคุณออกไปข้างนอก”

แคทเธอรีนรู้สึกไม่พอใจ ถ้าเขาไม่ขังเธอแล้ว เธอก็อยากจะไปทำงาน แต่ทว่าคำพูดของเขาคือประกาศิต “ค่ะ”

หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว ฌอนก็ขับรถพาเธอออกจากเมือง

แคทเธอรีนไม่รู้ว่าเขากำลังจะพาเธอไปที่ไหนกันแน่ ทั้งยังไม่ได้ถามอีกด้วย เธอไม่อยากพูดอะไรกับเขาเลย

จนกระทั่งพวกเขาไปถึงสุสาน เธอจึงนึกขึ้นได้ว่าที่นี่คือสถานที่ฝังศพของคุณย่าของเธอ

“ทำไมคุณถึงพาฉันมาที่นี่คะ?”

“มาแสดงความเคารพ” ฌอนเปิดประตูแล้วลงจากรถ ทว่าแคทเธอรีนกลับนั่งนิ่งไม่ไหวติงอยู่ด้านใน

“ฉันแสดงความเคารพท่านไปแล้ว และคุณก็ไม่จำเป็นต้องมา เพราะมันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับคุณ” แคทเธอรีนไม่อยากทำให้ตัวเองต้องรู้สึกสับสนอีกแล้ว

ฌอนรู้สึกไม่สบอารมณ์และพูดขึ้นอย่างเย็นชา “ทีอีธาน โลว์ยังแสดงความเคารพได้เลย แล้วทำไมผมถึงทำไม่ได้? คุณหมายความว่ายังไง? คุณต้องให้ผมเตือนความจำของคุณไหม ว่าผมยังเป็นสามีในนามของคุณอยู่?”

“คุณไม่เคยทำเหมือนกับว่าฉันเป็นภรรยาของคุณนะคะ” แคทเธอรีนพึมพำตอบด้วยเสียงแผ่วเบาและทำหน้าไม่พอใจ “คุณเป็นคนบอกฉันเองว่าคุณจะไม่มาพบครอบครัวของฉัน”

แววตาของแคทเธอรีนดูแปลกไป เธอคาดไม่ถึงว่าฌอนจะทำแบบนี้

“แต่… คุณมั่นใจเหรอคะว่ามันจะตั้งไว้ที่นี่ได้?”

ได้โปรดเถอะ รถบรรทุกคันใหญ่ขนาดนี้ ผู้ดูแลสุสานจะยอมเผาเครื่องเซ่นไหว้ทั้งหมดนี้อย่างนั้นเหรอ? มันมีจำนวนมากเกินความจำเป็นจนน่าหัวเราะเลยนะ?

“ทำไมจะไม่ได้? เงินแก้ไขปัญหาได้ทุกอย่าง” ฌอนส่งสายตาไปที่เฮดลีย์

แน่นอนว่า ทุกอย่างได้รับการจัดการในเวลาอันสั้น เขาจ้างคนให้มาแบกของเซ่นไหว้ขึ้นไปบนภูเขา เปลวไฟเผาไหม้อยู่เป็นเวลานาน แล้วแคทเธอรีนก็จ้องมองอยู่แบบนั้นไม่ขยับไปไหน

ฌอนเดินเข้าไปหาเธอพลางกระซิบ “ไม่ต้องเป็นห่วงไปนะ คุณย่าของคุณจะมีชีวิตหลังความตายที่สุขสบาย”

“ค่ะ” แคทเธอรีนทำได้เพียงพยักหน้ารับ ความโศกเศร้าที่เธอได้รับในช่วงตลอดหลายวันที่ผ่านมาดูเหมือนจะบรรเทาลงมาก

คุณย่าคิดถึงคุณปู่อยู่เสมอ แบบนี้ก็ดีแล้ว บางทีตอนนี้ท่านคงจะกำลังมีความสุขอยู่กับคุณปู่และคุณน้าแล้ว