คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 295

เมลานี่ดูประหม่าและกระซิบ “แม่คะ คุณชายใหญ่อารมณ์ของเขาค่อนข้างประหลาด หนูไม่รู้ว่าเขา...”

“ลูกต้องไป หากเขาไม่เห็นด้วย ก็ไปหาคุณย่าฮิลล์ ถึงเวลาพิสูจน์จุดยืนของเราในตระกูลยูลแล้ว” นิโคลาเตือนเธอ

ดวงตาของเมลานี่เป็นประกายและเธอก็พยักหน้า

...

ด้านหลังภูเขา ในสถานที่แข่งม้า

ม้าตัวผู้หล่อเหลาก็วิ่งไปมาอยู่บนพื้นหญ้า ชายคนที่อยู่บนหลังม้าถือแส้ยาว ชุดขี่ม้าสีดำที่หล่อเหลาของเขาทำให้เขาดูสง่างามและทรงเกียรติ ราวกับว่าเขาเป็นชนชั้นสูงขุนนางชาวยุโรป ร่างกายของเขาแผ่กระจายเสน่ห์แบบลูกผู้ชายอันน่าทึ่ง

ไม่นานนัก ม้าก็หยุดลงแล้วฌอนก็กระโดดลงจากหลังม้า เขาปลดกระดุมบางเม็ดบนปกเสื้อ

เหล่าผู้บริหารรีบรวมตัวกันรอบ ๆ เขา

“คุณชายใหญ่ ทักษะการขี่ม้าของคุณดีขึ้น และดีขึ้นเรื่อย ๆ เลยนะครับ”

“คุณชายใหญ่ คุณช่างยอดเยี่ยมจริง ๆ ที่สามารถเอาชนะได้กระทั่งสายลม”

“...”

ฌอนมองดูพวกเขาอย่างไร้ความรู้สึก “เข้าเรื่องเลย”

ผู้บริหารคนหนึ่งเก็บความประหม่าไว้แล้วพูดว่า “คุณชายใหญ่ เมื่อไหร่คุณจะกลับไปที่ ฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นเหรอครับ? คุณจากไปไม่ถึงสี่เดือน แต่กำไรของบริษัทเรากลับลดลง คุณชายรองไม่ฟังเราเลย และยืนกรานที่จะทำสิ่งต่าง ๆ ในแบบของเขา โปรดกลับมาที่บริษัทเถอะครับ”

“คุณชายใหญ่ เราต้องการคุณ”

“บริษัทอยู่ไม่ได้หากไม่มีคุณครับ”

ฌอนหยิบน้ำที่เฮดลีย์ยื่นให้เขา และแตะปลายคาง ก่อนจะกลืนน้ำอึกใหญ่ ดวงตาของเขาเฉยเมย “เอาล่ะ ออกไปจากสายตาของผมได้แล้ว ผมจะกลับไปที่บริษัทสัปดาห์หน้า”

“เยี่ยมมากครับ ยินดีต้อนรับกลับมาครับ คุณชายใหญ่! เราจะออกไปจากสายตาของคุณเดี๋ยวนี้”

ผู้บริหารกลับไปอย่างอารมณ์ดี

เมลานี่พูดอย่างหวาดกลัว เธอรู้สึกได้ว่าฌอนจะไม่ทนกับเธอแล้ว แต่เธอก็ไม่มีทางเลือกมากนัก เธอไม่สามารถยืนดูแคทเธอรีนปีนข้ามนิโคลาและเธอไปได้

“เพราะฉะนั้น…” ฌอนเหลือบมองเธอ มุมปากของเขาขยับเป็นรอยยิ้ม

เมลานี่มองเขาอย่างน่าสงสาร “คุณช่วยฉันหน่อยได้ไหมคะ”

เขานั่งบนหลังม้าและมองเธอเงียบ ๆ ครู่หนึ่ง จู่ ๆ เขาก็ยิ้มออกมา “แน่นอน”

ดวงตาของเมลานี่เป็นประกาย จริง ๆ แล้วคุณชายใหญ่ฮิลล์รักเธอที่สุด! “ขอบคุณค่ะ คุณชายใหญ่ ฉัน… ฉันรักคุณ"

หลังจากพูดสามคำนี้แล้ว เธอก้มศีรษะลงอย่างอาย ๆ โดยไม่สังเกตเห็นการเยาะเย้ยเล็ก ๆ ที่เจืออยู่ในดวงตาของฌอน

รัก?

เธอเจอเขาแค่ไม่กี่ครั้ง แต่เธอพูดถึงความรักเสียแล้ว