คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 1067

“ฉันไม่สน เนื่องจากคุณโยนผักดองของฉันทิ้งไปแล้ว คุณต้องทําอาหารให้ฉัน ฉันหิวนะ"

ร็อดนีย์เหลือบมองท้องของเฟรยา ตอนแรกเขาไม่อยากทําอาหารให้เธอหรอก ทว่าเขากังวลว่าเฟรยาจะนําลูกอ๊อดน้อยในตัวเธอออกไปกินอาหารที่ไม่ถูกสุขลักษณะ ในที่สุดเขาก็ยอมจํานนต่อโชคชะตาของเขาและตัดสินใจทําอาหารให้เธอ

แต่เมื่อเขาเปิดตู้เย็นของเธอดู เขาก็ไม่พบส่วนประกอบเครื่องปรุงใด ๆ นอกจากเส้นพาสต้า

เขาถอนหายใจออกมา “เฟรยา ลินช์ คุณเป็นผู้หญิงนะ คุณทําตัวเป็นแม่บ้านให้มากกว่านี้ไม่ได้เหรอ? คุณไม่มีไข่ที่บ้านด้วยซ้ำ ไม่มีใครอยากอยู่กับคุณหรอก”

“ฉันกินในที่ทำงานทุกวัน ฉันทํางานให้คุณยังกับหมานะ แล้วคุณยังมาคาดหวังให้ฉันกลับมาเข้าครัวทําอาหารหลังจากที่ฉันเพิ่งทํางานล่วงเวลาเสร็จอีกเหรอ? ฉันมีเวลาว่างมากนักเหรอไง?”

เฟรยาวิจารณ์เขาอย่างเผ็ดร้อน “อย่ามองฉันแบบนั้นสิ ซาร่าก็ไม่ดีไปกว่าฉันหรอก เธอยังจ้างแม่บ้านมาคนหนึ่งไม่ใช่เหรอไง?”

“คุณนี่พล่ามไปใหญ่ บางครั้งเธอก็ทําอาหารด้วยตัวเองแหละน่า”

“ฮ่า! คุณหมายถึงสัปดาห์ละครั้งเหรอ? ฉันก็ทําแบบนั้นแหละ”

“...”

ร็อดนีย์เงียบไปเลยเมื่อเอ่ยเรื่องนั้นขึ้นมา

เห็นได้ชัดว่าเขาโน้มน้าวเธอไม่สำเร็จ

เขาลงเอยด้วยการปรุงพาสต้าให้เธอ ขณะที่เขากําลังปรุงอยู่นั้นเฟรยาเตือนเขาว่า "เพิ่มซอสพริกไปด้วยล่ะ"

ร็อดนีย์แว่บความคิดหนึ่งเข้ามาในหัว เขาเคยได้ยินมาว่าถ้าผู้หญิงท้องอยากอาหารเผ็ดเธออาจตั้งท้องลูกสาว ในทางกลับกันหากอยากอาหารเปรี้ยวเป็นสัญญาณของการมีลูกชาย

ลูกน้อยในท้องของเธอคงเป็นเด็กผู้หญิงสิงั้น?

ร็อดนีย์ไม่ใช่คนหัวโบราณที่ต้องการมีลูกชายสักคนไว้สืบทอดวงศ์ตระกูล อันที่จริงมีลูกสาวก็ดีเหมือนกัน ถ้าลูกน้อยสวยน่ารักเหมือนเฟรยาเธอคงดูเหมือนตุ๊กตา แต่ถ้าเธอได้อารมณ์ฉุนเฉียวของเฟรยามาด้วยล่ะก็...

เดี๋ยวนะ หยุดก่อน

เขากำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน