คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 1069

แคทเธอรีนวางสาย

เมื่อเธอมาถึงวิลล่าของครอบครัวยูลเป็นเวลาสองทุ่มแล้ว เวสลีย์กําลังเล่านิทานให้เด็กทั้งสองฟังด้วยท่าทางอ่อนโยนและเสียงทุ้มเบา ๆ เขามองดูเหมือนคุณพ่อใจดี

เมื่อเห็นภาพอย่างนี้ ความรู้สึกผิดก็พุ่งปะทะเข้ามาในจิตใจของแคทเธอรีน เธอนี่นะสงสัยเขาได้ลงคอนั่นมันมากไปแล้วจริง ๆ

หลังจากที่เวสลีย์เล่านิทานจบเขาถึงสังเกตเห็นเธอ "คุณกลับมาแล้ว"

โจเอลจ้องแคทเธอรีนเขม็ง “ลูกเป็นแม่ของซูซี่และลูคัสนะแต่ลูกกลับบ้านดึกตลอด แม้แต่เวสลีย์ก็ยังทําหน้าที่เป็นพ่อแม่ได้ดีกว่าลูกอีก”

“ลูกจะไตร่ตรองตัวเองและจะไม่ทําอีกค่ะ” แคทเธอรีนขอโทษอย่างจริงใจ

“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณทุ่มเททํางานไปเถอะครับผมจะช่วยคุณดูแลลูก ๆ คุณที่บ้านเอง” เวสลีย์กล่าวด้วยรอยยิ้ม

มองเขาแล้วแคทเธอรีนจึงตัดสินใจบางอย่างอยู่ลึก ๆ ในใจ

…

ในตอนกลางคืนแคทเธอรีนอยู่เป็นเพื่อนซูซี่และลูคัสจนพวกเขาหลับ จู่ ๆ ซูซี่ก็พูดว่า “แม่ขา คุณย่าโทรหาหนูวันนี้และบอกว่าย่าคิดถึงหนู ปู่ทวดและย่าทวดก็คิดถึงหนูด้วยเช่นกันค่ะ หนูรู้สึกอยากเอ่อ ... อยู่ที่นั่นสักพักค่ะ”

"การไปอยู่ที่นั่นดีอะไรนักหนา?" ลูคัสถามอย่างไม่พอใจ

ซูซี่ทําหน้ามุ่ยโดยไม่พูดอะไรอีก

แคทเธอรีนแตะหัวของเธอ "ก็ได้"

ถ้าหากครอบครัวฮิลล์ปฏิบัติต่อซูซี่ด้วยความเมตตาจากใจพวกเขาแล้วแคทเธอรีนก็ไม่รังเกียจที่ซูซี่จะมีสมาชิกในครอบครัวเพิ่มขึ้น

ลูคัสแค่นเสียงด้วยความรําคาญ เขาหันไปอีกทางโดยหันหลังใส่พวกเขา

“พ่อใจร้ายของฉันบอกว่าเขาจะมารับฉันพรุ่งนี้”

ถึงแคทเธอรีนตกตะลึงแต่เธอก็พยักหน้า

…

7:00 น. ของวันรุ่งขึ้น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน