คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 22

เธอหยอกล้อเขา

เห็นว่าเธอมาแล้ว เหนือเมฆก็เก็บโทรศัพท์ ผลักประตูและลงมาจากรถ "ผมทำอะไรได้ ใครบอกให้ผมเสน่ห์แรงแบบนี้ สาวๆ พวกนั้นล้วนแต่อยากเข้ามาผมทั้งนั้น"

"ถุ้ย ไร้ยางอาย"

มณิกาทำสีหน้าดูถูก

ในเมืองจันทรา ถึงแม้ว่าเหนือเมฆจะเป็นพวกสำมะเลเทเมาในสายตาของคนอื่น แต่เพราะว่าความแข็งแกร่งของตระกูลโยธิน ไม่มีใครกล้าทำแบบนี้กับเหนือเมฆ

มีก็แค่มณิกาที่ราวกับผู้ชายคนนี้คนเดียวเท่านั้นที่กล้าเป็นเพื่อนและพูดจาแบบนี้กับเหนือเมฆ

"ไปกันเถอะ ไม้เสียบเนื้อย่างไม้เสียบเนื้อย่าง เพื่อมากินข้าวมื้อนี้ของคุณ ข้าวกลางวันผมก็ยังไม่ได้กิน"

"แหวะ ทำเป็นพูด ใครจะรู้ว่ากลางวันคุณไปนอนบนเตียงผู้หญิงคนไหนอีก"

พวกเขาพูดคุยกันแล้วเดินเข้าไปช้างใน

มณิกาคิดว่าเหนือเมฆไม่เคยมาที่นี้อย่างไร้เดียงสา เธอจึงสั่งอาหารอร่อยๆ มาตั้งเยอะแยะ

หลังจากที่สั่งอาหารเสร็จแล้ว เธอถึงตระหนักได้ว่าคนรอบข้างมองมาที่พวกเขาด้วยสายตาแปลกๆ เป็นครั้งคราว

"ไอ้เชี่ย หนุ่มหล่อคนนั้นรวยจังเลย ขับรถมาเซราติรุ่นใหม่ล่าสุด มูลค่ากว่าสามสิบล้านกว่า"

"ไอ้เชี่ย ผู้หญิงที่นั่งตรงข้ามเขาขี้เหร่จริงๆ "

"ขี้เหร่แล้วยังรู้จักกับผู้ชายหน้าตาดีและรวยแบบนี้ คาดว่าครอบครัวของเธอก็น่าจะไม่ธรรมดา"

"มีเหตุผล"

......

ฟังเสียงกระซิบกระซาบของฝูงชน พวกเขาก็ได้ยินบ้างสองสามประโยค

มณิกาไม่สนใจอยู่แล้ว เธอหันไปมองเหนือเมฆ "หรือว่า...จะเปลี่ยนไปนั่งข้างใน?"

เธอกลัวว่าเหนือเมฆจะทนต่อสายตาที่แปลกประหลาดและคำพูดจากคนอื่นไม่ได้

"กลัวว่าผมจะอายเหรอ คุณนี่เหลาะแหละจริงๆ "

ในขณะที่เหนือเมฆกำลังพูด เจ้าของร้านก็ถือเบียร์มาสองขวด เขาใช้ตะเกียบเปิดฝาขวดอย่างง่ายดาย เทเบียร์ลงในแก้วที่ใช้แล้วทิ้งสองใบ เขายกขึ้นมาดื่ม "ตั้งแต่ผมจำความได้ ผมก็เคยได้ยินคำพูดที่ไม่น่าฟังมากกว่านี้ทุกวัน แต่ว่าผมก็ยังใช้ชีวิตอย่างมีอิสระเหมือนเดิม"

"คนเรา ไม่ควรสนใจสายตาของคนอื่นมากเกินไป เราต้องมีชีวิตเพื่อตัวเอง"

เขาเลิกคิ้วแล้วมองไปที่มณิกา "ต้องฝึกให้มีดหอกฟันไม่เข้าเท่านั้น ถึงจะไม่ได้รับบาดเจ็บจากคำพูดพวกนั้น แล้วยังเป็นวิธีปกป้องตัวเองอีกแบบหนึ่ง มา ชนแก้ว"

"ฉันดื่มไม่ได้"

มณิการู้ว่าตัวเองมีลูกอยู่ในท้อง เธอจึงทำได้แค่โกหกไปว่า "ประจำเดือนมา ฉันดื่มชาดีกว่า "

รู้จักกับเหนือเมฆมาสามสี่เดือนแล้ว แต่ส่วนใหญ่ก็จะอยู่ในคลับดิมไลท์

ออกมากินไม้เสียบเนื้ออย่างแบบนี้ นี่เป็นครั้งแรก

ฟังจากคำพูดของเขา จู่ๆ มณิกาก็คิดว่า บางทีเขาอาจจะไม่ได้เป็นคนไร้ประโยชน์ที่ไม่เอาการเอางาน ไม่มีความสามารถเหมือนในสายตาของคนภายนอก

......

และในขณะเดียวกัน ตระกูลธนัตถ์โชติ

เมื่อทัพทองได้ข้อมูลที่ส่งคนไปสืบมาแล้ว เขาก็รีบกลับไปที่บ้านของตระกูลธนัตถ์โชติทันที เอาผลของข้อมูลเล่าให้ธิกานต์และวิมลฟัง "มณิกาท้องลูกของวายุ สองเดือนแล้ว"

"อะไรนะ ท้อง...ท้องเหรอ เป็นไปไม่ได้ มณิกาขี้เหร่ขนาดนั้น พี่วายุจะไปมีอะไรกับเธอได้ยังไง"

ผลลัพธ์แบบนี้ ไม่ว่ายังไงธิกานต์ก็รับไม่ได้

เธอหยิบข้อมูลบนโต๊ะขึ้นมาดู นอกจากข้อมูลของการตรวจสอบต่างๆ แล้ว ยังมีรูปภาพของวายุและมณิกาที่อยู่โรงพยาบาล

"ได้ยินมาว่านายหญิงเนตรอยากให้วายุมีลูก จึงวางยาเขา แต่ใครจะรู้ว่ามณิกาบังเอิญไปหาวายุ พวกเขาสองคนก็เลยมีอะไรกัน"

ทัพทองอธิบาย

แต่ว่าใบหน้าของของเขากลับเต็มไปด้วยความโมโห "เด็กคนนั้นโชคดีจริงๆ "

วิมลนั่งอยู่บนโซฟา ดูข้อมูลอย่างละเอียดแต่ก็ไม่พูดอะไร

แต่ธิกานต์ทนไม่ไหว "ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด ถ้าลูกในท้องของมณิกาคลอดออกมา ฉันจะแต่งงานกับวายุได้ยังไง"

"ฉัน... ฉันอยากค่ะ อยากแน่นอน" ธิกานต์พูดกระอึกกระอักด้วยความตื่นเต้น "แต่ว่า... พี่วายุ พี่ขอแต่งงานกะทันหันเกินไป ฉันยังไม่ได้เตรียมตัว ..."

เรื่องมาถึงขั้นนี้ เธอก็ลืมกลยุทธ์แสร้งปล่อยเพื่อจับ ทำตัวเป็นผู้หญิงที่หน้าตาดีมีความสามารถไปหมดแล้ว

เพราะว่า วายุถามเธอว่า อยากจะแต่งเข้าไปในตระกูลเดชากุลรึเปล่า! ? !

"ถ้าคุณตกลง ผมจะประกาศหมั้นกับคุณต่อสาธารณะในอีกสี่วัน"

ลูกของในท้องของมณิกาสองเดือนกว่าแล้ว วายุรู้ว่าจะรอช้าต่อไปไม่ได้แล้ว เขาจึงต้องหมั้นให้เร็วที่สุด

แบบนี้ หลังจากที่ลูกของมณิกาคลอดออกมา เขากับธิกานต์ค่อยแต่งงานกัน มันก็เป็นเวลาที่เหมาะสม

ธิกานต์ดีใจเป็นอย่างมาก จู่ๆ เธอก็รู้สึกว่าความพยายามทั้งหมดนั้นคุ้มค่า

เธอพยักหน้า "ฉันตกลงค่ะ ฉันยินดีที่จะแต่งงานกับพี่"

ไม่มีใครรู้ว่าตอนนี้ธิกานต์ตื่นเต้นและมีความสุขมากแค่ไหน

ได้เป็นเจ้าสาวของวายุอย่างสมหวัง เป็นหน้าเป็นตาให้กับวงค์ตระกูล แล้วยังเป็นความปรารถนาสูงสุดของเธอ

"อีม เรื่องอื่นผมจะให้นภัทรไปปรึกษากับครอบครัวคุณ"

ท่าทีของวายุเย็นชา ถึงแม้ว่ากำลังคุยเรื่องงานหมั้นกับธิกานต์ แต่เขาก็ยังคงเย็นชาเหมือนเดิม ทำให้ผู้คนเดาอารมณ์ของเขาไม่ออก

หลังจากวางสายไป ธิกานต์มองไปที่วิมลด้วยความตื่นเต้น เธอน้ำตาคลอเบ้า และในวินาทีต่อมา เธอก็พุ่งเข้าไปในอ้อมแขนของวิมล "ฮือๆ ... หม่ามี๊ พี่วายุจะหมั้นกับหนู พี่วายุบอกว่าอีกสี่วันจะหมั้นกับหนู!"

"จริงเหรอ?"

"อืมๆ จริงค่ะ จริงแท้แน่นอน"

"ดีแล้ว ดีแล้ว กานต์ของเราเป็นผู้หญิงที่หน้าตาดีมีความสามารถ ได้แต่งงานกับคุณชายวายุก็เพราะสวรรค์ส่งมาให้เป็นคู่กัน"

วิมลตบที่ไหล่ของเธอเบาๆ เธออารมณ์ดีเป็นอย่างมาก

ธิกานต์ที่กำลังตื่นเต้นก็สงบลง ใบหนาเล็กๆ เมื่อกี้ยังที่ตื่นเต้นอยู่ก็หายไปในทันที

มองดูเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะ เธอขมวดคิ้ว "พี่วายุกำลังจะหมั้นกับหนู แล้วเด็กที่อยู่ในท้องของมณิกายังจะต้องเก็บไว้อยู่ไหม"