คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 62

มณิการู้ว่าคนพวกนี้ถึงกล้าดียังไงก็ไม่กล้ายิงปืนที่ท่าเรือแน่

ดังนั้น เธอจึงเข้าไปแบบสองต่อหนึ่ง เริ่มต่อสู้ขึ้นมา

อุบายสองสามอย่างก็เข้าถึงสองคนนั้นได้แล้ว จากนั้นก็รีบไล่ขึ้นไป เตะชายที่อยู่ข้างขวาของนิอรออก แต่ชายอีกคนก็คว้าเอวของนิอรไว้ เสื้อที่อยู่บนมือเข้าจ่อที่เอวของเธอ พูดกับมณิกา ว่า "ถ้าเข้ามาอีก อีนี่ตายแน่"ด้านล่างเสื้อ ก็คือปืนที่จะปลิดชีพเธอ!

"ก็ดี ยิงเลยสิ"

มณิกายักไหล่ ทำท่าทีเหมือนไม่สนใจอะไร

เธอรู้ว่านิอรสำคัญกับพวกมันมาก ไม่งั้นคงไม่ลงมือลงแรงขนาดพานิอรจากเมืองจีนถ่อมาถึงประเทศCแน่

ถ้าอยากจะฆ่าเธอ ก็ทำไปนานแล้ว จะต้องรอให้ถึงตอนนี้หรอ

"เหอะ งั้นฉันก็ฆ่าแกสังเวยฟ้าก่อนแล้วกันนะ!"

พูดจบ คนนั้นก็เอาปืนมาจ่อที่หัวของมณิกาแต่เพราะว่าปืนถูกห่ออยู่ไว้ด้วยเสื้อ จึงไม่มีคนสังเกตเห็นสถานการณ์ทางนี้

"หรอ งั้นก็มาดูกันว่าปืนของแกเร็ว หรือว่าฉัน......"

มณิกาพูดพลาง จากนั้นก็เอามือคลำไปที่ปืนพกด้านหลัง ในขณะนั้นเอง เธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากข้างหลัง จากนั้นจึงได้จระเข้ฟาดหางไปที่คนที่'ลอบโจมตี'อยู่ข้างหลัง

แต่ว่า เมื่อเตะออกไป แต่กลับถูกชายคนนั้นหลบหลีกได้อย่างง่ายดาย

มณิกากำลังจะควักปืนออกมา ไม่ทันที่เธอจะได้เล็งปืนไปที่คน ก็ต้องตกใจกับการได้พบคนที่อยู่ตรงหน้าว่าเป็น......

"วายุ?! คุณ ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่?"

เธอยังได้เห็นนภัทรที่ยืนอยู่ข้างๆ วายุด้วย ก็อดไม่ได้ที่จะตะลึง

และในตอนนั้น ผู้ชายในชุดสูทสิบกว่าคนก็ได้ล้อมไว้หมดแล้ว ล้อมทหารรับจ้างพวกนั้นไว้ด้วย

"มณิกา เธอไม่ต้องห่วงฉัน รีบหนีไปเถอะ พวกมันไม่กล้าทำอะไรฉันหรอก"

นิอรที่ถูกจับตัวอยู่รู้สึกได้ถึง 'ความมีคุณธรรม'ของมณิกา ก็ไม่อยากจะเป็นตัวถ่วงของเธอ

เพียงแค่วายุยกมือซ้ายของเขาขึ้น กระดิกนิ้วนิดเดียว บอดี้การ์ดกว่าสิบคนก็ล้อมคนเหล่านี้ไว้หมด

มณิกามองไปยังใบหน้าแสนเย็นชาของวายุก็นึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองล้างหน้าแล้ว เปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงออกมาแล้ว......ใบหน้าที่เหมือนกันกับธิกานต์

วายุเปิดมาข้างหน้า ยกมือมาจับคางของเธอ มองมาที่เธออย่างเย็นชา หันหน้าเธอซ้ายทีขวาทีดูอย่างละเอียด

สิ่งที่อยู่ตรงหน้าช่างทำให้คนสับสนและคาดเดาไม่ออก "ยังมีอะไรที่ฉันไม่รู้อีก หื้อ?"

ในตอนที่ผู้หญิงที่หน้าเหมือนกับธิกานต์วิ่งผ่านเขาไปเมื่อกี้ วายุมองหลังของเธอที่วิ่งออกไปก็นึกออกขึ้นทันใด

เธอไม่ใช่วายุ แต่เป็นมณิกา

และมณิกาก็เป็นน้องสาวแท้ๆ ของธิกานต์ ถึงจะเพิ่งประติดประต่อเรื่องทั้งหมดขึ้นมาได้

แต่ในตอนที่วายุได้ยืนอยู่หน้ามณิกา นั้น เขาก็ยังคงแปลกใจกับผิวหน้าอวบอิ่มของเธอ แก้มที่สวยงาม ความงามที่ธรรมชาติแบบนี้ทำให้คนถึงกับหายใจไม่สะดวกเลยทีเดียว

ที่แท้ ใบหน้าดำคล้ำและฝ้ากระที่มีอยู่เต็มแก้มของเธอ กลับซ่อนความงามที่ไม่มีใครเทียบเทียมได้อยู่นี่เอง

มณิกาไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังอะไรวายุ ยังไงการปลอมตัวในตอนแรกก็แค่เพียงเพราะถูกคุกคามจากตระกูลธนัตถ์โชติ

เธอขมวดคิ้ว สีหน้าแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาว "คุณรู้หรือไม่รู้ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน"

พูดพลาง ชักปืนออกมาจากด้านหลัง ถอนกระสุนออกมาอย่างชำนาญ แล้วเอาปืนพกทั้งสองกระบอกส่งให้ทหารรับจ้างสองคนที่ถูกลูกน้องของวายุทุ่มไว้อยู่

นิอรที่หลุดพ้นออกมาได้ก็วิ่งไปหามณิกาแล้วกอดเธอเอาไว้ "ตกใจแทบตายเลย มณิกาเธอเป็นคนดีเกินไปแล้ว"

"เขา......"

นภัทรมองที่วายุ คิดไปถึงในช่วงที่มณิกาหายไป บอส ไปทำงานที่ประเทศC งานที่เร่งด่วนใหญ่โต เขาใช้เวลาเพียงแค่ห้าวันก็รีบกลับมาแล้ว

จากนั้นก็คอยส่งคนตามหาที่อยู่ของมณิกา จนได้มารู้ต่ำแหน่งที่เรือลำนี้จะเทียบท่า เข้าก็รีบกลับมาในทันที ช่วยเธอไว้ได้สำเร็จ

แต่ว่านภัทรก้ไม่คิดเลยเหมือนกันว่า ใบหน้าที่'อัปลักษณ์'ของมณิกานั้น จะเป็นใบหน้าที่สวยงามยากเกินจะเปรียบเทียบอย่างนี้

"ไม่ ไม่มีอะไรครับ"นภัทรไม่กล้าพูดมาก

นิอรเดินไปที่หน้าวายุ ก้มคำนับ "ถึงแม้ว่าคุณจะมาช่วยน้องสาวของคุณ แต่คุณก็ได้ช่วยฉันด้วย ขอบคุณนะคะ"

ใบหน้าอันหล่อเหลาของวายุยังคงเฉยเมย "แค่บังเอิญช่วยคุณไว้เท่านั้นแหละ ไม่ต้องขอบคุณ"

พอพูดจบ เขาก็เดินจากไป

คอของมณิกายังคงอยู่ที่คอของเขา ชายหนุ่มดึงแขนของเธอ จูงมือเธอไป ก้าวไปข้างหน้า "ตามผมมา"

มืออันร้อนรุ่มมของเขากุมมือเล็กๆ ที่เย็นของเธอไว้ ร่างกายสัมผัสกันอย่างใกล้ชิด ถึงขนาดที่มณิการู้สึกได้ถึงเหงื่อบนมือของวายุ

แต่ที่มากไปกว่านั้นก็คือ......

"เอ้ยๆๆ วายุ คุณปล่อยฉันเถอะ ฉันเป็นแค่น้องสาวบุญธรรมของคุณนะ คุณทำแบบนี้ คนอื่นเห็นเข้าเดี๋ยวก็เข้าใจผิดกันไปใหญ่หรอก "

เธอดิ้นรนที่จะสบัดมือออก พยายามที่จะให้มือทั้งสองหลุดออก

แต่ไม่ว่าเธอจะขัดขืนแค่ไหน ก็สบัดมือออกจากมือของวายุไม่ได้เลย

ชายหนุ่มหยุดเดิน จ้องมองเธอด้วยสายตาที่เยือกเย็น ถามด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า "ทำไม ถือปืนต่อสู้กับคนอื่นยังทำได้ กะอีเรื่องแค่นี้กลับกลัวหรอ?"