คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 61

แต่บนรถ เธอถูกต่อย หมัดนั้นหนักมาก หนักซะจนเจ็บอยู่นานถึงจะดึงสติกลับมาได้

เพราะว่าโรงพยาบาลเกื้อกูลอยู่นอกเมือง ไกลอยู่ ดังนั้นรถรอบๆ จึงมีไม่มาก เธอบังเอิญได้เจอกับรถของนิอรพอดี ก็ทำได้แค่ขึ้นรถของเธอ ไม่ให้คนพวกนั้นตามกลับมาอีก

สิ่งที่เธอกลัวก็คือคนของตระกูลธนัตถ์โชติจะมีปืน

ยังไงซะถึงคนจะเร็วแค่ไหน อาจจะโชคดีหลบกระสุนได้หนึ่งถึงสองนัด แต่กระสุนเยอะขนาดนั้น เธอจะรับประกันได้ไงว่าตัวเองจะหลบรอดทุกนัด

ไม่เพียงแค่ครั้งนี้ แม้แต่เหตุการณ์ไฟไหม้ครั้งก่อนก็เหมือนกัน เธอตั้งใจให้ไฟลวกขึ้นมาที่แขน หลังขา รวมถึงผมยาวที่เธอรัก แล้วก็ไปหลบอยู่ในห้องน้ำ

ข้างนอกกำแพงห้องน้ำเป็นท่อน้ำ เธอหนีออกไปได้ แต่ตั้งใจรอให้มีเจ้าหน้าที่มาช่วย อยากให้เป็นเรื่องใหญ่โต

ต้องทำให้เรื่องใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ถึงจะมีโอกาสทำให้คนตระกูลธนัตถ์โชติตกเป็นที่จับตามองของสังคม

แต่คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่า นิอรก็เป็น'บุคคลอันตราย'!

ล้มเหลวไม่เป็นท่า!

เมื่อเดินออกมาจากห้องพัก เธอก็มองไป นั่นน่าจะเป็นห้องเก็บของด้านล่างสุดของเรือสำราญ

ทั้งสองวิ่งอย่างเร็วไปสุดทาง เหลือบไปเห็นภาพแผนที่โครงสร้างเรือบนผนังบันได แล้วก็พานิอรขึ้นบันไดไปชั้นบน

หาห้องเปลี่ยนชุดพนักงานเจอแล้ว เธอก็ดึงให้นิอรเข้าไปเปลี่ยนชุดเป็นคนรับใช้

จากนั้น ก็เข้าไปในห้องน้ำ หาแชมพูและสบู่ได้ในห้องน้ำ เธอทำได้เพียงล้างหน้าซ้ำๆ ถึงจะล้างความดำคล้ำและสิ่งสกปรกออกไปได้ ฟื้นฟูผิวขาวเต่งตึงของเธอให้กลับคืนมา

ผ่านไปอยู่นาน เธอก็ออกมาจากห้องน้ำ เรียกนิอร "ไป"

"ห้ะ คุณ...... คุณ...... คุณเป็นใครกัน?"

นิอร ตกใจมาก หันกลับไปดูที่ห้องน้ำอีกรอบ "มณิกาไง"

"อย่าพูดมาก ฉันมณิกาไง รีบไปเร็ว"เธอตอบอย่างรำคาญ

"บ้าน่า คุณจะเป็นมณิกาได้ไง?มณิกาขี้เหร่จะตาย คุณสวยขนาดนี้ "

"แต่งหน้า"

"แต่งหน้าสิบวันไม่หลุด?"

"ฉันใช้เครื่องสำอางพิเศษ"

"พระเจ้าช่วย เก่งขนาดนั้นเลย?ทำไมเธอต้องแต่งให้ขี้เหร่แบบนั้นล่ะ?เธอเป็นใครกันแน่?......"

นิอรยื่นหน้าไปจ้องมณิกา มองไปมองมาอยู่นาน แววตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง

ใบหน้าที่สะสวยของมณิกามืดลง แววตาจ้องไปที่นิอร "นี่เธอกิน 'เจ้าหนูจำไม'เข้าไปรึไง?ทำไมอยากรู้ไปซะทุกเรื่องเนี่ย"

"ฉัน...... ก็ฉันแปลกใจไง"

นิอรอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปจับหน้าของมณิกา นุ่มนิ่มเด้งดึ๋ง ละเอียดอ่อนและเรียบเนียน "บ้าไปแล้ว ไม่ล้างหน้าสิบวัน ผิวยังดีขนาดนี้ แถมยังสวยกว่าฉันอีก ยอมไม่ได้"

"ยอมไม่ได้ก็ควักลูกตาออกมา!"

เธอกระซิบเบาๆ ประโยคประโยคเดียวทำให้นิอรกลัวจนไม่กล้าต่อล้ออะไรอีก

มณิกาคว้าคอเสื้อของนิอร พาเธอเข็นรถอาหารออกไป

เพราะว่าชั้นนี้ไม่มีกล้องวงจรปิดพอดี ดังนั้นเธอสองคนจึงเดินออกมาได้อย่างง่ายดาย และเอาเสื้อผ้าโยนทิ้งถังขยะไป

ทันใดนั้นมณิกา ก็'หน้าถอดสี'ได้พบกับพวกทหารรับจ้างที่ยืนอยู่ข้างหน้าพวกเธอ กำบังนิอรไว้ หลบเลี่ยงการค้นหาได้ครั้งแล้วครั้งเล่า

หนึ่งชั่วโมงต่อมา เรื่อสำราญมาถึงท่า จอดลง

มณิกาและนิอรก็ได้เปลี่ยนเสื้ออีกชุดแล้ว แถมยังแต่งหน้าง่ายๆ ให้กับนิอรอีกด้วย ทำให้เดินลงเรือปนไปกับฝูงชนได้สำเร็จ

เพราะเวลาที่จำกัด หน้าที่แต่งไม่สามารถทำให้นิอรเปลี่ยนเป็นคนละคนได้ เพราะยังไงการแต่งหน้าปลอมตัวที่แท้จริงก็ต้องใช้เวลาหลายชั่วโมง

ดังนั้นเธอจึงถูกจำได้ง่าย

ทหารรับจ้างสองคนจับตัวนิอรไว้ จ่อปืนไว้ที่เอวของเธอ ถึงแม้ว่าบนมือของทหารรับจ้างจะมีเสื้อตัวนึงปิดอยู่ คนอื่นมองไม่เห็น แต่มณิการู้ดีว่าข้างใต้เสื้อเป็นอะไร

ไม่งั้นมณิกาก็จะไม่เงียบอยู่เงียบๆ ไม่ขยับ ยืนรอให้พวกเขามาจับ

คนสองสามคนพานิอรกลับเข้าเรือสำราญ แต่ตอนที่พวกเขาผ่านหน้ามณิกาไป นิอรก็ทำเพียงกัดปากเหลือบมองเธอ แต่ไม่ได้คิดจะเป็นตัวถ่วงเธอ แล้วก็เดินผ่านหน้าเธอไปอย่างนั้น

มณิกายืนอยู่ข้างๆ เมื่อเห็นอย่างนั้น ในใจของเธอก็สับสนอย่างมาก

แต่สุดท้าย เธอก็ทำเป็นไม่สนใจไม่ได้

"หยุดนะ!"

เธอตะโกน

ทหารรับจ้างก็หยุดชะงัก มองกันไปมองกันมา ในกลุ่มสี่คนมีเพียงแค่สองคนที่หันกลับมามองมณิกา

มณิการู้ดีว่า พวกเขาสามารถเดินกลับเข้าไปในเรือสำราญได้อย่างสบาย ยังไงก็ติดต่อกับคนบนเรือได้ แต่ที่นี่ยังมีผู้โดยสารที่ยังลงจากเรือไม่หมด ถ้าทำให้มันโกรธตอนนี้ พวกมันต้องทำร้ายผู้บริสุทธิ์แน่

ถ้ายังไม่จนตรอก มณิกาจะไม่เรียกให้คนช่วยแน่

"ปล่อยนิอรซะ!"

เธอตะโกนอย่างโกรธ

"แกเป็นครายอีกเนีย? "ทหารรับจ้างไม่ 'รู้จัก'มณิกา

"ฉันเป็นใครไม่สำคัญ พวกแกต้องปล่อยเธอ!"เธอจ้องมองสองคนนั้นอย่างเย็นชา ไม่พูดพร่ำทำเพลง วิ่งไปเตะขาลอยเข้าที่หน้าของคนนั้น