คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 60

"ไม่ต้อง ฉันไม่อยากได้"

มณิกาเพียงแค่รู้สึกว่าสร้อยคอของนิอรนั้นสวย แต่ไม่รู้ว่าสร้อยคอนี้มีค่าเท่าไหร่ ก็ได้ปฏิเสธไป

เก่อนหน้านี้เหนือเมฆ ก็ให้สร้อยคอเธอแล้วเส้นหนึ่ง ดังนั้นเธอจึงไม่ต้องการสร้อยคอของนิอรเส้นนั้น

"ยังไงซะพวกเราก็เป็นเพื่อนที่รู้จักกันมาตั้งสิบวันแล้วนะ เธอไม่ชอบฉันขนาดนี้เลยหรอ?"

นิอรมายืนตรงหน้าเธอ เข้ามาหาเธอแล้วเลิกคิ้ว สีหน้าดูเหมือนจะมีคำถามประมาณว่า 'เธอรังเกียจฉันหรอ'

"ฉัน......"

มณิกาพูดไม่ออก ถึงขนาดขี้เกียจจะตอบคำถาม

แต่ความเงียบของเธอ กลับทำให้นิอรยิ้มขึ้นมา "ท่าทางเธอแบบนี้ ไม่ได้เกลียดฉันแน่ๆ มา ฉันใส่ให้"

"ฉันใส่เองได้"

เปลี่ยนความคิดนิอรไม่ได้จริงๆ ทำได้แค่รับน้ำใจของเธอไว้

แต่เธอก็เป็นคนที่ไม่ชอบติดค้างน้ำใจใคร ก็เลยถอดสร้อยจากคอตัวเองออกมา ส่งให้นิอรด้วย "อะ แลกกัน "

"ได้ ขอบคุณนะ"

นิอรรับสร้อยของมณิกามา ทั้งสองคนก็แลกสร้อยกัน

จากนั้นเธอก็นั่งลงข้างๆ มณิกา หันหน้าไปหาเธอ ถามด้วยน้ำเสียงเล็กๆ ว่า "พวกเราแลกของขวัญกันแล้ว ทีนี้เธอจะบอกแผนการหนีให้ฉันรู้ได้รึยัง?"

ตั้งใจตีสนิท ก็เพื่อให้มณิกา พาเธอออกไปด้วยในตอนที่หนี

"ไม่มีแผนการ"

มณิกายังคงมีท่าทีไม่สนใจไยดีอะไรนิอรอยู่เหมือนเดิม แถมยังนอนอย่างเกียจคร้านลงบนเตียง

นิอรเห็นท่าทีที่ไม่สนใจใยดีของเธอ ก็ดูเหมือนจะชินแล้ว จึงกลับไปนอนยังเตียงของตัวเอง

ไม่นานนัก ข้างนอกประตูของห้องที่พวกเธออยู่ก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้นเบาๆ จากนั้นพวกทหารรับจ้างก็เดินเข้ามา

ตอนแรกที่เห็นทหารรับจ้างพวกนี้ พวกเขาอยู่ในชุดลายพราง แต่ก่อนที่จะขึ้นเรือมาก็เปลี่ยนเป็นชุดลำลองสบายๆ หมดแล้ว เพื่อหลีกเลี่ยงการเป็นจุดสนใจ

ทหารรับจ้างได้เอาอาหารค่ำเข้ามา วางไว้บนโต๊ะ

ตอนนั้นมณิกาก็ได้นั่งลงบนโต๊ะแล้ว ในตอนที่เธอกำลังจะลงมือกิน กลับได้ยินเสียงของนิอรที่ร้องปวดและนอนกลิ้งทรมานอยู่บนเตียง "โอ้ยย ปวดจะตายอยู่แล้ว ฮือๆ ......ปวดจังเลย"

ฝีมือการแสดงชั้นสูง มองไม่ออกเลยสักนิดว่าแกล้งทำ

เธออดไม่ได้ที่จะเบ้ปาก ผู้หญิงคนนี้ เป็นนักแสดงปะเนี่ย

"เธอเป็นอะไรไป?"

ทหารรับจ้างได้เดินมาข้างหน้านิอร ถามความรู้สึกของเธอ ทันได้นั้นเองกลับรู้สึกว่ามีใครกำลังต่อยเขาอยู่ข้างหลัง

และตอนที่เขาหันหน้ากลับไปนั่นเอง จู่ๆ ก็มีหมัดสวนเข้ามา ต่อยลงที่หน้าของอย่างจัง "นี่แหนะ ตายซะ!"

ชายหนุ่มเจ็บจนถอยหลังลงก้าวนึง หัวของเขาก็กระแทกเข้ากับโครงเหล็กของที่นอนชั้นบนที่นิอรนอน เขากุมขมับแล้วด่าทอด้วยความเจ็บปวด แต่ก็รีบถีบออกไปในทันที ถีบไปที่หน้าอกของมณิกา

สาวร่างเล็กหันข้างหลบออกได้อย่างไว เอามือจับข้อเท้าของเขา แล้วก็อาศัยจังหวะเตะเข้าไปที่เป้าของผู้ชาย ที่เตะลงไปนั้น เธอได้ใช้กำลังทั้งหมดเตะลงไปแล้ว ถ้าไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตเลยทีเดียว

"อุ๊ก~"

ชายหนุ่มกรีดร้อง ใบหน้าแดงก่ำด้วยความเจ็บปวด มือนึงกุมที่เป้า อีกมือนึงก็เลิกเสื้อขึ้น หยิบปืนออกมาจากด้านหลัง เล็งไปที่หัวของมณิกา

จากนั้น ก็ยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย เธอหลบออกมาจากตำแหน่งปืน ยกมือขึ้นมาจับข้อมือของผู้ชาย ดึงแล้วก็หักแขนลงอย่างแรง เพียงแค่ได้ยินเสียงกึ๊ก ชายคนนั้นก็ร้องโหยหวนอีกครั้ง ปืนที่อยู่ในมือก็ล่วงลงมา

มณิกาหยิบปืนพกที่ร่วงลงมา ถือไว้ในมือ ไม่แม้แต่จะมองผู้ชายที่ต้องก้มลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด เธอหลบไป ชี้ปากกระบอกปืนไปทางประตู

วินาทีต่อมา ก็ได้เห็นประตูห้องเปิดออก ผู้ชายอีกคนนึงวิ่งเข้ามา

biu，biu~~

เธอตวาดพลางถอดถุงเท้าพลาง บีบคางไว้คนนึง ใช้ถุงเท้าทั้งสองข้างยัดใส่ปากคนนั้น

จากนั้นก็หันไปหานิอร ส่งสายตาไปยังเธอ

นิอรก็รับรู้ได้ทันที ถอดถุงเท้าของตัวเองออกทันใด โยนให้มณิกา

มณิกาขมวดคิ้วด้วยความขยะแขยง รับถุงเท้ามา แล้วก็ยัดใส่ปากของอีกคนที่ยังคงพูดมากอยู่

"ไป!"

เธอไม่พูดพร่ำทำเพลง จับมือนิอรแล้วเดินออกไปจากห้อง ประตูห้องก็ล็อกอัตโนมัติ

นิอรเดินตามเธออยู่ด้านหลัง สีหน้าชื่นชมเธอเป็นอย่างมาก "ว้าว เมื่อกี้เธออย่างเท่อะ เก่งขนาดนี้ ทำไมก่อนขึ้นเรือไม่หนีหล่ะ?"

"ก่อนหน้านี้ถ้าฉันมีโอกาสหนี จะมานั่งรับกรรมอยู่กับเธอที่นี่ไหม?"

เพราะว่าก่อนขึ้นเรือ พวกเธอทั้งสองคนถูกมัดอยู่ แล้วทหารรับจ้างทั้งห้าคนนั้นก็อยู่ด้วยกันตลอด เป็นไปได้น้อยมาก

ทั้งยังที่ที่พวกเขาผ่านมาล้วนเป็นพื้นที่ที่มีคนอยู่น้อย ไม่มีทางที่จะหนีรอดไปได้

ถ้าหนีออกมา ก็เป็นเหมือนเป้าลอย ถูกเป่าหัวทันทีแน่

ถ้าไม่เป็นเช่นนั้น เธอก็ไม่รอถึงตอนนี้หรอก

นิอรก็ยังถามด้วยความสงสัยอีกว่า "เธอเก่งขนาดนี้ แล้วทำไมตอนนั้นที่อยู่บนรถพยาบาล ถึงถูกคนลักพาตัวไปล่ะ?"

"สองหมัดยากจะสู้สี่มือ เข้าใจไหมเนี่ย"

มณิการำคาญที่จะตอบคำถามเธอ

ตั้งแต่วันนั้นที่เธอออกจากโรงพยาบาลมา ก็ต้องเผชิญกับนักเลงที่ตระกูลธนัตถ์โชติส่งมา ที่จริงก็มีโอกาสหนีเยอะแยะ แต่เพื่อที่จะเอาหลักฐานมัดตัวว่าเป็นตระกูลธนัตถ์โชติที่ลักพาตัวเธอ เธอก็ต้องเอาตัวไปเสี่ยง

หลังจากที่จัดการคนบนรถได้อย่างง่ายดาย แล้วก็หนีออกมาจากรถ