คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 81

เขายืนอยู่ต่อหน้าเธอ เมียงมองใบหน้าขาวใสหมดจรดดั่งหยกของเธอขึ้นลง อดที่จะตกตะลึงขึ้นมาไม่ได้ "นี่สินะหน้าตาที่แท้จริงของเธอ"

สวยไร้ที่ติ คำนี้คงเหมาะกับการใช้บรรยายผู้หญิงอย่างมณิกามากที่สุด

ใบหน้าที่ไร้กะและผิวสีแทน เผยความสวยใสไร้เดียงสาแบบออริจินอลออกมาจนทำให้หัวใจของเหนือเมฆเต้นเร็วสุดขีด มองจนรู้สึกลุ่มหลง

"อืม ต่อไปนี้ไม่ต้องทำตัวขี้เหร่แล้วสินะ"มณิกาหัวเราะออกมา

เหนือเมฆพยักหน้าเล็กน้อย "ไม่ทำตัวขี้เหร่ก็ดีแล้ว เธอในตอนนี้ค่อยดูสบายตาหน่อย ผู้หญิงน่ะ ควรที่จะรักสวยรักงามสิ"

"นั่นสินะ ฮ่าๆ "

"เธอดูผอมลงเยอะนะ มา เดี๋ยวจะพาไปกินอะไรอร่อยๆ ขุนให้อ้วนซะหน่อย"

ขณะที่พูด เหนือเมฆก็จับกุมมือเธอเอาไว้ แล้วเดินเข้าไปในโฮมสเตรย์

แม้โฮมสเตรย์จะเป็นแค่ธุรกิจในเครือ แต่การใช้บริการสูงมาก ทั้งยังมีระบบสมาชิก ถึงคนทั่วไปจะเข้ามาได้ ก็ใช่ว่าจะได้ที่นั่งเสมอไป

ทั้งสองขึ้นมาบนชั้นสอง นั่งลงบนที่นั่งใกล้กับหน้าต่าง เหนือเมฆหยิบเมนูขึ้นมาสั่งอาหารห้าอย่าง

เมื่อมณิกากวาดตามองราคาอาหารบนเมนู ก็อดที่จะคลำเงินในกระเป๋าไม่ได้ เอ่ยพูดในใจว่า :ให้ตาย แค่ซุปผักกาดราคาก็ปาไปตั้ง252แล้วเหรอ? มันก็แค่ซุปที่ทำมาจากผักกาดเองไหม?"

อย่าให้ถึง252เลย 250น่าจะเหมาะกว่าเสียอีก!คำนวณง่ายกว่าไหม!

ซึ่งซุปผักกาดนี่แหละเป็นเมนูที่ถูกที่สุดในร้านแล้ว

อย่างพวกขาหมูน้ำแดง ซุปไก่เห็ดหอม ราคาเริ่มต้นก็อยู่ที่หกร้อยกว่าแล้ว

ขณะที่พวกเขาสั่งอาหาร พนักงานก็จดไปพลาง จากนั้นก็วางเมนูลงบนโต๊ะ มณิกาเหลือบมองอาหารหกอย่าง กินไปทั้งหมดในราคาสามพันห้าร้อยหก

"ณิกา ตกลงใครเป็นคนจับตัวเธอไปกันแน่ เธอรู้ไหม?"

หลังจากสั่งอาหารเสร็จ เหนือเมฆถึงได้เอ่ยถามเรื่องที่มณิกาถูกจับตัวไป

เธอส่ายหน้า "ไม่แน่ใจ แต่ว่ามันก็แค่เหตุสุดวิสัย ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไปเถอะ ส่วนเรื่องของพ่อแม่ฉัน ต้องขอบคุณนายมากนะ"

มณิการู้สึกว่าตัวเองติดหนี้บุญคุณอันใหญ่หลวง จนไม่รู้ว่าจะตอบแทนเหนือเมฆยังไง

"ไม่ต้องเกรงใจกันหรอกน่า" เหนือเมฆตอบกลับ

เขาไม่ชอบให้มณิกาเกรงใจเขา มันทำให้เขารู้สึกห่างเหินกับอีกฝ่ายแปลกๆ

ต่อมาทั้งสองก็คุยกันเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงสองถึงสามวันนี้ มณิกาเล่าเรื่องคนในตระกูลธนัตถ์โชติให้อีกฝ่ายฟังคร่าวๆ ด้านเหนือเมฆได้ฟังก็กรุ่นโกรธเป็นอย่างมาก พร้อมกันนั้นก็รู้สึกโทษตัวเอง เพราะคิดว่าตัวเขาเองก็ไม่สามารถจัดการหลายๆ เรื่องได้

"เอ๊ะ ณิกา? บังเอิญจัง พวกเธอก็มาที่นี่เหรอ?"

ในตอนที่มณิกากับเหนือเมฆกำลังคุยกัน จู่ๆ ด้านข้างก็มีเสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้นมา

ทั้งสองหันไปมอง ก็เจอเข้ากับวายุกับธิกานต์อยู่ข้างๆ ธิกานต์กำลังเกาะแขนของเขาอยู่ ภาพหนุ่มหล่อสาวสวยตรงหน้าดูเหมาะสมกันเป็นอย่างมาก แต่กลับทำให้ใครบางคนรู้สึกขัดหูขัดตาแปลกๆ

ในตอนที่มณิกาหันไปมอง ก็เผลอไปสบตากับวายุเข้า นัยน์ตาของเขาลึกล้ำ สีหน้าฉายแวว "จับชู้" เหมือนกับว่ามณิกากำลังทำอะไรลับหลังเขาอย่างไรอย่างนั้น

"ณิกา ฉันเองก็มาทานข้าวกับพี่วายุเหมือนกัน ไหนๆ ก็เจอกันแล้ว งั้นเรา...มากินด้วยกันดีไหม?"

ธิกานต์เอียงคอมองวายุที่อยู่ข้างๆ ในใจกำลังวางแผนบางอย่าง จากนั้นก็เอ่ยถามเหนือเมฆว่า "คุณชายเหนือเมฆ ได้ไหมคะ?"

เธอคิดเองเออเอง ไม่ได้ถามความคิดเห็นของวายุเลยสักนิด

"เธอ....."

เหนือเมฆยกแก้วบนโต๊ะขึ้นมาจิบ เอ่ยพูดอย่างเนิบนาบ

"งั้นก็ต้องดูว่าผมเห็นด้วยหรือเปล่า"

วายุที่เงียบไปนานจู่ๆ ก็เอ่ยพรวดออกมา

ชั่วขณะนั้น บรรยากาศพลันนิ่งค้างและกดดัน ปกคลุมไปด้วยความมาคุ

มุมปากของมณิกากระตุกเล็กน้อย เธอไม่ได้ชอบเหนือเมฆ เพียงแค่ในคืนงานหมั้นเหนือเมฆปกป้องเธอ เธอเลยจงใจพูดออกไปอย่างนั้นก็เท่านั้น ทำไมตอนนี้เข้าใจผิดไปถึงไหนต่อไหนแล้วล่ะ?

เมื่อวายุพูดจบ สีหน้าของเหนือเมฆพลันบึ้งตึง "เรื่องของผมกับณิกา คุณมาก้าวก่ายทำไม"

เหนือเมฆรู้เรื่องที่วายุเคยทำกับมณิกาในอดีตเป็นอย่างดี เพราะแบบนี้เลยยิ่งเกลียดชังอีกฝ่าย

ตอนนี้พอมาได้ยินคำพูดของเขา จึงต่อต้านเป็นอย่างมาก

เมื่อมณิกาเห็นว่าสถานการณ์เริ่มไม่ดี พลันหงุดหงิดขึ้นมาชั่วขณะ ตบโต๊ะเสียงดังพลางเอ่ยพูด "มากินข้าวหรือมาทะเลาะกัน?"

เธอเอ่ยเสียงดุอย่างดัง จนลูกค้าคนอื่นที่อยู่รอบๆ พลอยสะดุ้งแล้วพากันหันมามอง ดวงตาหลายสิบคู่มองมาที่มณิกาเป็นตาเดียว ยิ่งเห็นใบหน้าเดือดดาลของเธอ ก็ยิ่งอึดอัดเป็นไหนๆ

เมื่อเห็นว่าคนอื่นอึดอัดเธอก็ยิ้มแหยๆ ให้ แล้วเอ่ยพูดเสียงเบาว่า "ขอโทษที่รบกวนนะคะ"

พูดจบ ก็หันไปถลึงตาใส่ธิกานต์ "ไม่พูดก็ไม่มีใครว่าเธอเป็นใบ้หรอกนะ"

เธอเดือดอยู่คนเดียว ดุด่าสามคนที่เหลือไปยกหนึ่ง จนสามคนนั้นเงียบลงถนัดตา

เหนือเมฆกลัวว่ามณิกาจะโกรธไปมากกว่านี้ จึงไม่กล้าส่งเสียงอะไรออกมา ส่วนทางวายุก็มองมาที่มณิกา เมื่อเห็นว่าเธอกำลังอารมณ์ขึ้น นัยน์ตาจึงวูบแสงลง ไม่ได้พูดอะไรขึ้นมาอีก ในใจของธิกานต์ก่อเกิดความริษยาและความชิงชังขึ้นมาไม่จบไม่สิ้น แต่กระนั้นก็ไม่กล้าส่งเสียงพูดอะไรออกมาเช่นกัน