คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1963

โดน็อกดูจริงจังแต่ในใจเขายินดีมาก

‘แดร์ริลต้องเดือดจัด เขามีโอกาสจะจับฉันแล้วแต่ว่าก็ทำไม่ได้’

แดร์ริลนั้นวิตกและไม่รู้ว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “เดี๋ยวก่อนเดบร้า คุณจำผมไม่ได้จริง ๆ เหรอ?”

แดร์ริลอยากเข้าไปหาเธอ

หลังจากที่เขาเดินเข้าไปหาได้สองก้าว เดบร้าก็หันมาชี้ดาบยาวใส่หน้าเขา เธอโมโหมากและบอกว่า “หยุดอยู่ตรงนั้น ฉันจะฆ่าตัวตายหากนายเดินเข้ามาอีกก้าวเดียว ฉันยอมตายดีกว่าจะให้นายได้อย่างใจ”

เธอหันดาบยาวมาพาดคอตัวเอง เธอรู้ว่าเขานั้นสิ้นหนทางเพราะว่าเขาต้องการตัวเธอเพราะความงามของเธอ

เธอเป็นคนหัวโบราณ ดังนั้นจะยอมให้คนเลวร้ายอย่างเขามาข่มเหงเธอได้ยังไง

เดบร้าตัดสินใจว่าหากแดร์ริลตามเธอไป เธอก็จะฆ่าตัวตาย เพราะอย่างไรความสามารถของเธอก็อ่อนด้อย เธอไม่สามารถต่อสู้ป้องกันตัวจากทหาร 10,000 นายของแดร์ริลได้

แทนที่จะโดนแดร์ริลทำให้ต้องอับอาย เธอยอมตายเสียดีกว่า

ตอนนั้นเดบร้าไม่รู้ว่าที่แดร์ริลดูสิ้นหวังก็เพราะว่าเขารักเธออย่างลึกซึ้งและเป็นห่วงเธอ ไม่ใช่เรื่องแบบที่เธอคิดสักนิด

สีหน้าแดร์ริลซีดเผือด เขาตกใจตะลึงจนยืนไม่ไหวติงและโบกมือไม่หยุด “เอาล่ะ ได้ ๆ ผมจะไม่เข้าไปใกล้ คุณต้องระวังด้วย อย่าทำตัวเองบาดเจ็บ”

แดร์ริลตื่นตระหนก แต่เขาก็ขมขื่นไปด้วยในเวลาเดียวกัน

‘กรรม เรื่องนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไงกัน? เดบร้าจะความจำเสื่อมแล้วจำฉันไม่ได้ก็ไม่เป็นไรหรอก เธอดูอ่อนโยนแต่ว่าตอนนี้เธอเกลียดฉันเพราะว่าโดนโดน็อกล้างสมอง’

แดร์ริลอยากจะวิ่งเข้าไปหาและกอดเดบร้าไว้ในอ้อมแขน แต่เขาก็ไม่กล้า เขารู้จักเดบร้าดี แม้เธอจะดูอ่อนโยนแต่ว่าเธอก็แข็งแกร่ง เธออาจจะฆ่าตัวตายจริง ๆ หากว่าแดร์ริลบีบคั้นเธอมากเกินไป

เขาเห็นได้ว่าแดร์ริลไม่พอใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น ก็ใครจะมีความสุขที่เรื่องเกิดขึ้นแบบนี้ล่ะ?

“ไม่ต้อง” แดร์ริลส่ายหน้าอย่างหนักแน่น

อึดใจต่อมา แดร์ริลก็ถอนใจและสั่ง “แบรด นำคนแข็งแรงสักสองสามคนไปแล้วก็ตามพวกเขาไป จำไว้ว่าแค่ตามไปเท่านั้นอย่าให้โดนจับได้ รายงานฉันมาทันทีที่เห็นว่าทั้งสองแยกทางกันไป ตราบใดที่เดบร้าไม่อยู่กับโดน็อกฉันก็จะฆ่าโดน็อกทันที”

ยามที่พูดเช่นนั้นน้ำเสียงของแดร์ริลเย็นเยียบ เขาไม่มีความกังขาใด ๆ กับการตัดสินใจของตน ขณะเดียวกันดวงตาก็เต็มไปด้วยความกังวล

เขาอยากจะตามพวกนั้นไปด้วยตัวเองแต่เมื่อเขาคิดถึงท่าทีที่เดบร้ามีต่อเขา เขาก็ห่วงว่าเดบร้าอาจจะทำเรื่องโง่ ๆ อีกเมื่อเห็นเขาเข้า หลังจากคิดสักพักแดร์ริลจึงได้ความคิดนี้มา

“พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท ทรงอย่ากังวลพระทัย กระหม่อมจะตามไม่ให้คลาดสายตา” แบรดตอบและเลือกทหารส่วนหนึ่งออกจากเมืองหลวงไปทันที