คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 55

อีวอนและเอลซ่ารู้สึกขาอ่อน พวกเธอตกตะลึง!

'เขาสามารถระบุได้จริง ๆ ว่ามันคือวัตถุโบราณ?'

ท่าทางตื่นเต้นของคิงส์ตันบนใบหน้านั้นทำให้ความสงสัยของพวกเธอหายไป

"เฮ้ หลังจากคุยกันมาตั้งนาน สรุปคุณต้องการจะซื้อมันไหมเนี่ย?"

ชายหัวล้านนั้นเริ่มหมดความอดทน

แดร์ริลลอบยิ้มจาง ๆ

'ชายคนนี้ต้องเป็นคนธรรมดาแน่ เขานำสมบัติล้ำค่ามาในตำหนักไข่มุก แต่เขากลับเรียกเงินแค่ครึ่งล้านเหรียญ!'

เมื่อคิดไปถึงโคลนที่ติดอยู่ตรงก้นของแจกันดินเผา แดร์ริลก็มั่นใจแล้วว่ามันต้องถูกขุดขึ้นมาจากที่ใดสักที่ 'ชายหัวล้านคนนี้ดูลึกลับ เขาไปขุดแจกันนี่มาจากไหนกัน?' แดร์ริลขมวดคิ้วขณะที่เขากำลังคิด

"แน่นอน! ผมจะซื้อมัน!"

คิงส์ตันพยักหน้าซ้ำไปมาเขากลัวว่าชายหัวล้านจะเปลี่ยนใจ

จากนั้น คิงส์ตันก็หันไปตะโกนบอกปีเตอร์ วิลเลียมส์ "เร็วเข้า จ่ายเงินให้คุณผู้ชายคนนี้"

หลังจากนั้น เขาก็หยิบแจกันดินเผามาอย่างระมัดระวัง และบอกให้อีวอนนำกล่องมาใส่มันเก็บไว้

เจ้าของร้านวัตถุโบราณคนอื่นหน้าเขียวคล้ำด้วยความริษยา

พวกเขามองไปที่แดร์ริลด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป

'เจ้าหนุ่มนี่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่!'

ปีเตอร์จ่ายเงินให้ชายหัวล้าน เขานำมือถือออกมาตรวจเงินที่ถูกโอนเข้ามาในบัญชีของเขา ก่อนจะออกจากร้านไปด้วยความยินดี

คิงส์ตันมองที่แดร์ริลแล้วกล่าว "แดร์ริล ฉันไม่คิดมาก่อนว่าเธอจะมีความรู้เชิงลึกในเรื่องวัตถุโบราณ อีวอนเจอคนที่ถูกต้องแล้วจริง ๆ! แม้ว่าเธอจะยังหนุ่ม เธอก็ประสบความสำเร็จอย่างมาก!"

แดร์ริลยิ้มอย่างสุภาพเมื่อสุภาพบุรุษชราชื่นชมเขา

"เธอช่วยฉันให้ได้รับสมบัติอันหายากนี้ ฉันจะเลี้ยงมื้อเย็นเธอคืนนี้ เราไปดื่มกันสักเล็กน้อยสองคนเป็นอย่างไรล่ะ?" คิงส์ตันมองแดร์ริลด้วยความกระตือรือร้นและกล่าวเชิญชวน

แจกันของซูหยานผู้ขจร

คิงส์ตันนั้นแทบไม่เชื่อว่าสมบัติล้ำค่านี้จะตกอยู่ในมือเขา

คิงส์ตันขนลุก เขายิ่งกว่าตื่นเต้นไปแล้ว

นอกจากความดีใจ เขายังสนใจในตัวแดร์ริลมาก

เขารู้เพียงว่า แดร์ริลนั้นเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าตระกูลลินดัน

เขาไม่เคยคิดว่าแดร์ริลนั้นจะมาแสดงทักษะอันน่าเหลือเชื่อในตำหนักไข่มุก

'ฉันต้องคุยกับชายหนุ่มคนนี้เพื่อจะได้รู้จักเขามากขึ้น!'

อย่างไรก็ตาม แดร์ริลนั้นดูจะไม่สนใจคำเชิญชวนของคิงส์ตันเท่าไหร่

แดร์ริลนึกถึงชายหัวล้าน

"ดื่มเหรอครับ? คงต้องไว้วันหลัง ผมมีบางอย่างต้องไปทำ คงต้องขอตัวก่อนครับ" เขาจำได้ว่าชายหัวล้านคนนั้นเดินไปที่สุดถนน แดร์ริลรีบกล่าวก่อนจะพุ่งออกนอกตำหนักไข่มุกไป

คิงส์ตันและอีวอนมองหน้ากัน พวกเขาไม่รู้ว่าทำไมแดร์ริลต้องรีบจากไปขนาดนั้น

เมื่อแดร์ริลออกมาข้างนอก เขาก็เห็นว่าชายหัวล้านยังไปได้ไปไกลนัก เขาจึงตามชายคนนั้นไป แต่ยังรักษาระยะห่างไว้

เขาคนเห็นนับสิบ และเครื่องไม้เคื่องมือมากมายในมือ ทั้งจอบทั้งค้อน พวกเขากำลังขุดหลุมศพ พวกเขามีเหงื่อไหลท่วมเพราะทำงานกันกลางแดดที่แผดเผา

มีชายหนวดเฟิ้มคนหนึ่ง เขาดูเหมือนจะเป็นหัวหน้ากลุ่ม เพราะเขาตะโกนสั่งคนที่เหลือทั้งหมด

ชายหนวดเฟิ้มถามชายหัวล้านเมื่อเขากลับมา "เฮ้ จอห์นนี่ แกกลับมาแล้ว! เป็นอย่างไรบ้าง?"

'เจ้าหัวล้านนั่นชื่อจอห์นนี่?'

'นี่เขาได้ฉายามาจาก ดเวย์น จอห์นสัน—นักแสดงหนุ่มหัวล้านสุดเท่คนนั้นรึเปล่า?'

แดร์ริล ผู้ซึ่งหลบอยู่หลังต้นไม้ เกือบหลุดหัวเราะออกมาเสียงดัง เขาคิดว่าชื่อนั้นมันตลกเกินไป

ชายหัวล้านโบกมือถือไปมาด้วยความตื่นเต้น "ผมทำมันเอง ผมขายมันในราคาครึ่งล้านเหรียญได้"

"เ-ี่ย! แจกันนั่นมันราคาสูงขนาดนั้นเชียว?'

ชายหนวดเฟิ้มตกใจ ก่อนที่เขาจะขนลุก

คนอื่น ๆ เองก็ตื่นเต้นที่ได้ยินเช่นกัน

"ใช่ พี่ชาย ดูเหมือนว่าพวกเราจะมาถูกที่แล้ว"

"ใช่ เรากำลังจะมีโชคชิ้นโต"

ชายหนวดเฟิ้มตะโกนออกมาเมื่อเห็นว่าทุกคนหยุดงานที่ทำเนื่องจากดีใจเกินเหตุ "พวกแกหยุดทำไม? ถ้าแจกันนั่นมีราคาขนาดนั้น แปลว่ามันต้องมีของดีที่นี่อีกมาก! กลับไปทำงาน! ขุดพวกมันขึ้นมาให้หมด"

ทุกคนขุดต่ออย่างเอาเป็นเอาตาย

แดร์ริลถึงกับกังวลกับสิ่งที่เกิดขึ้น