คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 57

"อย่าปอดแหกไปเลย คนสวย ไม่ต้องห่วง มันไม่ใช่ยาพิษหรอก ก็แค่โอสถคลายกระดูก มันแค่ทำให้เธออ่อนแอลง" ชายหนวดเฟิ้มยิ้มอย่างอันตราย

เมแกนชะงักด้วยความสับสน เธอพูดอะไรไม่ออก

'โอสถคลายกระดูก?'

'เพ้อเจ้อชะมัด!'

แดร์ริลหน้าบึ้ง ชายหนวดเฟิ้มนั่นต้องเคยเป็นผู้ป่วยจิตเวชที่หนีออกมาจากโรงพยาบาลบ้าแล้วพูดอะไรมั่วซั่วแน่

"นี่ ไอ้หนู! แกตามฉันมาเหรอไง? แกต้องการอะไรวะ? ฉันขายแจกันแล้วพวกแกก็จ่ายเงินเพื่อมันไปแล้ว แกจะตามฉันมาทำไมอีก?" ชายหัวล้านและกลุ่มของเขาห้อมล้อมแดร์ริลไว้ แล้วถามอย่างมุ่งร้าย

"ฉันเป็นเพียงคนเดียวที่คิดว่าแจกันของแกมีค่า แกไม่อยากขอบคุณฉันเรื่องนั้นหน่อยเหรอ?" แดร์ริลแกล้งถอนหายใจก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ

แดร์ริลกังวลเล็กน้อย เขาเรียนกังฟูหย่งชุนมาจากปรมาจารย์หย่งชุนมานับปีก่อนหน้านี้ แต่แดร์ริลเองก็ไม่แน่ใจว่าจะประมือกับคนจำนวนมากขนาดนี้ได้ไหม

ดังนั้น แดร์ริลจึงต้องหาทางหันเหความสนใจคนพวกนี้ เพื่อให้พวกมันลดความระวังลง

"ขอบคุณแก?" แน่นอน ชายหัวล้านถึงกับงุนงงเมื่อได้ยินแบบนั้น

ในเวลาเดียวกัน คนอื่นก็ที่ขยับเข้ามาใกล้แดร์ริลนั้นถึงกับหยุดเดินลง

แดร์ริลดีใจ เขาค่อย ๆ เดินเข้าไปหาพวกเขาก่อนจะเริ่มพูดอะไรไร้สาระต่อไป "แจกันที่พวกแกมีมันเป็นของปลอม ถ้ามันไม่ใช่เพราะฉัน แกจะขายมันออกได้เหรอ?"

'ของปลอม?'

ชายหัวล้านถึงกับตกใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น ด้วยสัญชาตญาณ เขาเอื้อมมือไปเกาหัวทันที

โดนไม่มีคำเตือน แดร์ริลพุ่งเข้าจู่โจมทันที

*เปรี้ยง*

เมื่อชายหัวล้านลดการป้องกัน แดร์ริลก็ซัดเข้าที่ใบหน้าของเขา

เขากลิ้งลงไปกับพื้น แดร์ริลไม่รีรอ เขาหันหลังกลับกระโจนเข้าหาคนอื่นทันที

"เ-ี่ย ฆ่ามันสิวะ!" ชายหนวดเฟิ้มนั้นตกใจและโกรธ เขาตะโกนอย่างบ้าคลั่งสั่งคนในกลุ่มของเขา เขาไม่คาดคิดว่าแดร์ริลจะลงมือรวดเร็วและจู่โจมได้แม่นยำเช่นนี้ หมัดของเขาแต่ละหมัดล้วนแม่นยำและรุนแรงต่อทุกเป้าหมายของเขา ในเวลาเพียงครึ่งนาที คนเกือบโหลก็ลงไปกองกับพื้น

"แก… แกเป็นใครกันแน่?" ชายหนวดเฟิ้มเริ่มตื่นตระหนกเมื่อเหลือเพียงเขาคนเดียว เขาจดจ้องไปที่แดร์ริลด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

แดร์ริลตอบด้วยรอยยิ้มจาง ๆ "ฉันคือนักประเมินวัตถุโบราณของตำหนักไข่มุกไงล่ะ"

แดร์ริลเตะชายหนวดเฟิ้ม ชายคนนั้นถึงกับลอยไปหลายเมตรทีเดียว ก่อนที่เขาจะสลบไปหลังจากตกลงพื้น

กล่องโทรม ๆ นี่ดูแปลกตา มันมีรูปดอกไม้ถูกแกะสลักไว้ แต่รูปร่างของมันดูแย่และผุพังหลังจากถูกละเลยมาเป็นปี

กล่องนั้นอยู่ในหลุม ซึ่งมันอยู่นอกสายตาของเมแกน แดร์ริลเปิดมันอย่างสงสัย

และแดร์ริลก็ถึงกับตะลึงเมื่อเห็นของด้านใน

ในกล่อง เขาเห็นคัมภีร์โบราณสีเหลืองอยู่สองเล่ม เล่มแรกคือ 'ศาสตร์พยากรณ์แห่งหยินหยาง' และอีกเล่มคือ 'โอสถแห่งอนันต์'

'อะไรวะเนี่ย? จากชื่อคัมภีร์ เล่มแรกดูจะเป็นศาสตร์พยากรณ์ของฮวงจุ้ย ส่วนอีกเล่มดูจะเป็นการเล่นแร่แปรธาตุ ไม่ใช่ว่าคนสมัยโบราณชอบเล่นแร่แปรธาตุเหรอ?' ความคิดของแดร์ริลพลิกไปมาในเรื่อง 'ฮวงจุ้ยพยากรณ์แห่งหยินหยาง'

ดังที่ชื่อของมันได้บอกไว้ คัมภีร์ทั้งเล่มอธิบายถึงเรื่องฮวงจุ้ย คนสมัยนี้ชอบเรื่องโชคลาง พวกเขามักเชื่อในหลักการของฮวงจุ้ยเวลาที่ต้องการเลือกบ้านดี ๆ ดังนั้น ปรมาจารย์ฮวงจุ้ยบางคนจึงทำเงินได้มากมาย และคัมภีร์เล่มนี้ก็ดูจะสอนเกี่ยวกับศาสตร์ฮวงจุ้ย

เมื่อเขาพลิกหน้าคัมภีร์ดู คำที่เขียนไว้ก็ผ่านตาเขา "ฮวงจุ้ยนั้นมีประวัติมายาวนาน มันถูกรู้จักในชื่อ ศาสตร์ศิลป์แห่งฉิงหนาง [1] และวิชาของฉิงหนางก็หลอมรวมกับหยินหยาง ฮวงจุ้ยหยิน: การฝังศพคนตายต้องทำตามกฏแห่งพลังธาตุฉี และธาตุน้ำ สายลมที่ดีจะรวบรวมพลังฉีที่เป็นมงคล และการไหลของกระแสธรณีเพื่อกักเก็บน้ำ..."

แดร์ริลอ่านออกเสียงเบา ๆ ในตอนแรก เขาคิดว่ามันจะเป็นอะไรที่อ่านไม่รู้เรื่อง แต่หลังจากเขาตัดประโยคออกอย่างตั้งใจ เขาก็พบว่ามันไม่ได้ยากที่จะทำความเข้าใจเลย

ด้วยความสนใจ แดร์ริลจึงเริ่มอ่านต่อ

ครึ่งแรกของ 'ศาสตร์พยากรณ์แห่งหยินหยาง' นั้นเกี่ยวข้องกับ ฮวงจุ้ยหยิน ว่าด้วยความสำคัญของหลักการฮวงจุ้ยในการเลือกสถานที่ที่จะใช้เป็นสุสานนั้นล้วนถูกบันทึกไว้ในคัมภีร์นี้