คู่หมั้นคู่หมาย นิยาย บท 50

ชายหนุ่มวางหญิงสาวลงที่เตียงแบบทะนุถนอมและอ่อนโยน มือหนาลูบไล้ไรผมแล้วเกี่ยวทัดไว้หลังใบหู

ใบหน้าคมโน้มลงไปชิดริมฝีปากเรียว หญิงสาวหลับตาลงเหมือนรู้งาน

"รอแป๊บนึงก่อนได้ไหม ตอนนี้ยังเสียวอยู่" ทีแรกเธอคิดว่าเขาจะจูบ แต่กลับไม่ใช่ เขาแค่กระซิบใกล้ริมฝีปาก

จากที่หลับตาอยู่ดวงตากลมเปิดกว้างขึ้น สบตาอีกฝ่ายแทนคำถาม

"ก็คุณเล่นรีดน้ำมันออกจนหมด ขอเวลาให้มันผลิตน้ำใหม่หน่อย" ชายหนุ่มพูดไปด้วยใบหน้าที่อมยิ้ม ทำให้คนฟังถึงกับหน้าแดง

"คุณ!!" หญิงสาวรีบผลักอกเขาออกตอนนี้อายมาก

"ผมพูดจริงนะ"

"แล้วคุณจะพูดทำไม"

"เอ้าา ทำไมผมจะพูดไม่ได้ ก็คุณทำให้ผมเสียวขนาดนั้น"

"คนบ้า! ถอยไปนะ"

"แต่คุณยังไม่เสร็จเลยไม่ใช่เหรอ" ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นมือหนาได้คว้าคนตัวเล็กกลับลงมานอนลงที่เดิม

"จะเสร็จไม่เสร็จมันก็เรื่องของฉัน! คนบ้า!!" กำปั้นเล็กรัวเข้าที่แผ่นอกกว้างแบบเอียงอาย

"ผมแค่ล้อเล่น คุณอายได้น่ารักมากเลยรู้ไหม"

"ถึงจะอายได้น่ารัก แต่ก็ไม่ถูกรักอยู่ดี" ใบหน้าที่กำลังเอียงอาย เปลี่ยนเป็นความน้อยใจเข้ามาแทน

"ผม.."

"คุณไม่ต้องพูดอะไรหรอกค่ะ ฉันไม่อยากบังคับให้ใครมารัก" จบประโยคมือเรียวผลักอกชายหนุ่มออกห่าง ร่างระหงรีบเดินเข้าห้องน้ำ

ชายหนุ่มได้แต่มองตาม มันพูดยากมากนักเหรอแค่คำว่ารัก ทำไมเราถึงไม่กล้าพูดให้เธอฟัง.. เขาได้แต่ตำหนิตัวเอง จะว่าอายที่จะพูดก็ไม่ใช่ เหมือนมันติดอยู่ริมฝีปาก

แต่เขาก็ไม่มีคำตอบให้ตัวเอง..จนถึงเวลาเดินทางอีกครั้ง..

"ผมไปแล้วนะ" ชายหนุ่มได้แต่จ้องมองใบหน้าของหญิงสาว ตอนนี้ซีดเซียวมาก และมันก็ทำให้เขาเป็นห่วงเธอยิ่งนัก

"พี่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก เดี๋ยวผมจะดูแลเธอเอง" ตอนนี้ทุกคนในบ้านออกมาส่งหิตายะขึ้นรถ เพราะเขาไม่ชอบให้ใครไปส่งที่สนามบิน อีกอย่างหนึ่งคือ ไม่อยากให้เธอนั่งรถกลัวสะเทือน

ดาวพระศุกร์ไม่พูดอะไร เธอมองหน้าเขาพักหนึ่ง แล้วก็เดินกลับเข้าบ้าน

"ฝากดูแลเธอด้วยนะ" เขาพูดกับน้องชาย ก่อนที่จะหันไปพูดกับป้าแม่บ้านอีกคน

"ป้าก็เหมือนกันนะครับ เรื่องอาหารช่วยทำให้ถูกปากเธอหน่อย"

"ฝากด้วยนะ" ก่อนที่จะขึ้นรถเขายังไม่ลืมที่จะหันไปฝากกับพิมพ์ญาดาอีกคน เพราะยังไงผู้หญิงก็รู้ใจกันมากกว่า

"ค่ะ"

ตอนนี้จะให้สุขายะไปแทนก็ไม่ได้แล้ว เพราะเอกสารการเดินทางเป็นชื่อของหิตายะ และการผ่าตัดของพ่อก็ใกล้จะเริ่มขึ้น เขาต้องรีบเดินทาง

รถหรูได้วิ่งออกจากคฤหาสน์หลังงาม โดยมีสายตาของใครบางคนที่อยู่ชั้นบนมองตามไปจนลับตา

นิ้วเรียวแตะที่กระจกหน้าต่าง ประหนึ่งเหมือนใบหน้าของเขาอยู่ตรงนั้น

"ฉันรักคุณ"

ความรักไม่มีพรมแดนจริง ๆ เธอไม่เคยคิดว่าชาตินี้จะรักใครได้ แต่เขาก็สามารถเอาชนะใจเธอได้ในเวลาไม่นาน

"ฉันไม่สามารถที่จะทำให้คุณลืมผู้หญิงคนนั้นได้เลยใช่ไหม" น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ แต่ตอนนี้ได้ไหลเอ่อล้นออกมาจากดวงตางามทั้งสองข้าง

..เช้าวันต่อมา..

"ป่านนี้คุณคงจะถึงแล้วใช่ไหม" ดาวพระศุกร์จำเป็นต้องได้ห้ามใจตัวเองไว้ ไม่ให้ติดต่อไปหาเขาก่อน ในเมื่อเขาไม่ติดต่อกลับมานั่นแสดงว่าเขาไม่ได้คิดถึง..

อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเธอก็ลงมาข้างล่าง

@ประเทศไทย

กรี๊งงงงง~ เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น ดาวพระศุกร์ที่กำลังเดินผ่านมองซ้ายมองขวาไม่เห็นแม่บ้านอยู่แถวนั้น เธอก็เลยเดินไปรับสาย

{"สวัสดีค่ะ"}

{"คุณสบายดีไหม"}

คำถามของปลายสายแค่นี้มันทำให้หัวใจคนที่ฟังอยู่ถึงกับพองโต แต่ก็ไม่มีคำตอบใด ๆ เล็ดลอดออกมาจากปากของหญิงสาว

{"ผมคิดถึงคุณ"} เขารอฟังว่าเธอจะตอบยังไง แต่สิ่งที่ได้รับก็คือความเงียบ

{"คุณพูดอะไรกับผมหน่อยสิ"}

{"เดี๋ยวฉันจะตามแม่บ้านมารับสาย"} จบคำพูดหญิงสาวก็วางโทรศัพท์ลงด้านข้าง ที่เขาโทรเข้าเบอร์บ้าน คงเพราะอยากคุยกับแม่บ้านมากกว่า

หญิงสาวเดินออกไปหน้าบ้าน แต่ก่อนที่จะก้าวออกไป เธอรีบเช็ดน้ำตาที่มันไหลรินลงมา

เพียงไม่นานแม่บ้านก็รีบเดินมารับสาย

"ทานข้าวได้น้อยมากเลยค่ะ" คำถามแรกที่หิตายะถามแม่บ้านก็คือเรื่องเกี่ยวกับเธอ

และป้าแม่บ้านก็ไม่กล้าโกหก เพราะเธอทานได้น้อยจริง ๆ ป้าก็กลัวว่าจะเป็นอันตรายกับเด็กที่อยู่ในท้องด้วย

"ผมขอคุยกับเธอหน่อยได้ไหม"

"คงจะยากค่ะ แต่ป้าแอบเห็น..เอ่ออ"

"ป้าก็รีบพูดมาสิ"

"แอบเห็นเธอร้องไห้ค่ะ"

"ป้าไปบอกเธอมารับสายผมเดี๋ยวนี้ ผมให้เวลา 5 นาที ถ้าผมไม่ได้ยินเสียงเธอผมจะบินกลับตอนนี้เลย"