คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 257

ทัง โรลชูว ลางานไป 2 ถึง 3 วันเพราะบาดแผลของเธอ แต่ในวันที่แย่ ๆ ก็มีเรื่องดี ๆ เกิดขึ้น

ไหน ๆ เธอก็มีวันหยุดแล้วเธอก็ต้องสนุกกับมันสิ

เธอเลยชวนเสี่ยวเซียวไปเที่ยว ตั้งแต่เสี่ยวเซียวกลับมา ทั้งสองก็ไม่ค่อยได้เจอกันสักเท่าไหร่

เธอจึงจะใช้เวลาที่ได้หยุดนี้กับเสี่ยวเซียว

"ขอโทษที มาช้าไปหน่อย"

เสี่ยวเซียว โยนกระเป๋าของเธอ บนเก้าอี้ข้างเธอ ก่อนจะนั่งลงตรงข้าม ทัง โรลชูว

ทัง โรลชูว มองไปที่กระเป๋าที่น่าสงสาร และถอนหายใจ “เสี่ยวเซียว แกไม่สนใจเรื่องเงินเลยจริง ๆ”

เสี่ยวเซียว กำลังดื่มน้ำอยู่ เธอได้ยินแบบนั้นเธอก็ขมวดคิ้วและก็ถามอย่างสงสัยว่า "เธอเอาความมั่นใจนั้นมาจากไหนกัน"

"นี่ไง!" ทัง โรลชูว พูดพร้อมกับมองไปที่กระเป๋าที่วางอยู่บนเก้าอี้ "นั่นเป็นรุ่นลิมิเต็ดเอดิชั่น! เป็นที่ต้องการของคนรวยหลายคน พวกเขาไม่มีโอกาสได้ซื้อมาด้วยซ้ำ แต่เธอไม่สนใจมันเลย"

แบรนด์ต่างประเทศที่เป็นรุ่นลิมิเต็ดเอดิชั่น เป็นของที่มีคุณค่ามากสำหรับนักสะสม

หากมันเกิดรอยขีดข่วนขึ้นมาแม้แต่นิดเดียว ก็จะทำให้ราคาของมันลดลง

"ไม่เอาน่า!" เสี่ยวเซียว กลอกตาของเธอ "ตอนนี้ แกคือคุณหญิงลูนะ อย่ามีความคิดแบบคนธรรมดาทั่วไปสิ ถ้ากระเป๋าพังเราก็แค่ซื้อใหม่! เรามีเงินใช้ไม่ขาดมือเลยนะ!"

ทัง โรลชูว หัวเราะเบา ๆ “คุณเสี่ยวเซียว สาวน้อยผู้ร่ำรวย นั้นมีเงินทองและอำนาจเหนือกว่าฉันที่เป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่ง ฉันคงไม่เอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนได้หรอกค่ะ”

"โอ้แก ฉันไม่กล้าเรียกตัวเองแบบนั้นหรอก ส่วนความรวยฉันยังเทียบกับสามีของคนธรรมดาอย่างเธอไม่ได้เลย สามีที่ร่ำรวย ใครกันนะ ที่มีอำนาจเหนือกว่าเขา..."

เสี่ยวเซียว ยกคิ้วขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ “ฉันเปรียบเทียบไม่ได้เพราะฉันยังไม่เคยทำ”

ทัง โรลชูว ไม่ได้คิดอะไรมากแต่เมื่อเห็นรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ของ เขาก็คิดว่ามีอะไรบางอย่างแน่ ๆ

"เดี๋ยว! เสี่ยวเซียวทำไมเธอคิดสกปรกอย่างนี้!" ทัง โรลชูว ทำหน้าขยะแขยง

เสี่ยวเซียว มุ่ยหน้าอย่างไร้เดียงสา “คิดอะไรอยู่ เธอนั่นแหละคิดลึกเกินไป”

"เธอไม่ต้องกลัวนะ ที่นี่ไม่มีใครกล้ารังแกพวกเธอหรอก ฉันอยู่นี่ทั้งคน" ลู เส้าหลิน เก็บข้าวของของเธอ และก็มีคนพยายามประจบประแจงเธอช่วยเธอยกของ

ในขณะที่ ลู เส้าหลิน ถูกล้อมรอบไปด้วยกลุ่มผู้หญิงที่เดินตามหลังเธออย่างประจบประแจง เธอก็เดินขึ้นไปหา ซอง อันยี เหมือนนกยูงที่หยิ่งผยอง เธอกอดอกมอง อันยี ด้วยหางตาและยิ้มเยาะเย้ย

“คงมีคนคิดว่าโลกทั้งใบเป็นของตัวเองสินะ หลังจากที่ได้เลื่อนขั้นเป็นรองผู้จัดการ เธอควรนั่งให้แน่นนะ ระวังจะตกเก้าอี้ไม่รู้ตัวนะ”

ลู เส้าหลิน พูดพร้อมสะบัดผมสีน้ำตาลหยิกที่ย้อมมาอย่างดีของเธอ เธอดูภูมิใจมากกับสิ่งที่เธอทำ

ซอง อันยี เหลือบมองเธอและยิ้มให้เธออย่างเย็นชา “ผู้ช่วยลูคะ จงจำคำนั้นใส่สมองด้วยนะคะ”

จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นและมองพวกนั้นด้วยสายตาเย็นชา ในที่สุดเธอก็หยุด และมองไปที่หน้าตาอันภาคภูมิใจของ ลู เส้าหลิน และม้วนริมฝีปากขึ้น "อย่าเพิ่งดีใจมากเกินไปล่ะ เดี๋ยวจะเจ็บปวดไปมากกว่านี้"

ลู เส้าหลิน ก้มหน้าลงและหุบยิ้ม เธอจ้อง ซอง อันยี อย่างจะกินเลือดกินเนื้อ

"ซอง อันยี อย่าสำคัญตัวเองมากไปเพราะเธอได้เลื่อนตำแหน่ง เธอน่ะเป็นแค่รองผู้จัดการตัวเล็ก ๆ อย่าอวดเก่งให้มันมาก เสี่ยวหลินน่ะเป็นถึงผู้ช่วยกรรมการผู้จัดการเขามีตำแหน่งสูงกว่าเธอนะ!"