คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 260

"อันยี!" ทัง โรลชูว และ เสี่ยวเซียว ร้องด้วยเสียงตกใจอย่างพร้อมกัน

ซอง อันยี เห็นว่าพื้นใกล้เธอมากขึ้นเรื่อย ๆ เธอจึงหลับตาลง เธอได้แต่คิดว่าหน้าของเธอกำลังจะกระแทกพื้นอยู่แล้ว มีคนมาโอบเธอไว้ เขาคว้าเธอให้ไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา

เธอได้กลิ่นน้ำหอมกลิ่นที่ดูสะอาดเหมือนผู้ดี หลังจากเผชิญหน้ากับความตายอย่างหวุดหวิด เธอก็ลืมตาขึ้นช้า ๆ เธอสบตาเข้ากับสายตาเย็นชาของคน ๆ หนึ่ง

ในขณะนั้นเธอกำลังช็อค เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคน ๆ พยุงเธอให้ยืนได้แล้ว เธอเรียกสติตัวเองกลับมา เมื่อเธอได้ยินเสียงของ เสี่ยวเซียว

"ขอบคุณ ที่ช่วยอันยีไว้นะ"

แม้ว่านั่นจะเป็นคำขอบคุณ แต่ เสี่ยวเซียว ก็พูดโดยไม่มีท่าทีอ่อนน้อม

นั่นเป็นเพราะคนที่ช่วยอันยีเป็นคนเดียวกับที่แย่งโทรศัพท์ของเธอไป

ถ้าไม่ใช่เพราะเขาอันยีก็คงจะไม่หกล้มอย่างนั้น แต่พวกเธอเป็นผู้หญิงที่มีนิสัยดี และเหตุการณ์ทั้งสองอันนั้นแตกต่างกัน พวกเขาแยกแยะได้ ถ้าเขาช่วยเธอไม่ทันเวลาหน้าของอันยีคงแทบจะมีแต่รอยช้ำน่ารังเกียจ

ชายคนนั้นส่งโทรศัพท์คืนให้ ซอง อันยี "ผมรู้ตัวเองดีว่ากำลังทำอะไรอยู่ ถ้าผมทำให้คุณไม่พอใจ โปรดยกโทษให้ผมด้วย"

เสียงของชายคนนั้นชัดเจนและเย็นชา มันทุ้มละมุนและน่าฟังเป็นอย่างมาก

ซอง อันยี ก้มหน้า สายตาของเธอก็จ้องมองไปที่โทรศัพท์ในมือของเขา เล็บของเขาสั้นและสะอาด มือของเขาสวยมาก

สายตาของเธอค่อย ๆ เลื่อนขึ้นจากมือของเขาและหยุดที่ใบหน้าของเขา สันกรามของเขาคมชัดมาก นี่ก็ถือว่าหน้าตาหล่อใช้ได้

ชายคนนั้นยิ้มให้พวกเธอเล็กน้อยแล้วเดินเข้าไปในห้องส่วนตัว

ซอง อันยี หันมองตามเขาไป เขาที่กำลังจะปิดประตูก็เงยหน้าขึ้นโดยบังเอิญ ทำให้พวกเขาทั้งสองคนกำลังจ้องตากัน

ทั้งคู่จ้องหน้ากันอย่างเงียบงัน จนกระทั่งประตูปิดลง

"เพราะว่า..." หนิง เฉียวเฉียว เหลือบมองไปที่ปลาดองบนโต๊ะและดวงตาเธอมีแต่ความรู้สึกขยะแขยง “เพราะคุณและ ทัง โรลชูว ชอบมาที่นี่มากและ ทัง โรลชูว ชอบกินปลาดอง”

จี ยินเฟง ก็แสร้งทำเป็นตกใจและเลิกคิ้วขึ้น "พี่ไม่ได้อยากให้เธอรู้เรื่องของพี่กับ ทัง โรลชูว เลยนะ"

หนิง เฉียวเฉียว ยิ้ม "ฉันไม่ได้ตั้งใจจำเรื่องนี้เลย ฉันแค่ไม่มีทางเลือก"

เธอยกแก้วไวน์ขึ้นบนโต๊ะแล้วจิบก่อนจะพูดต่อ “ตอนนั้นพี่กับ ทัง โรลชูว ดังมากในโรงเรียน และมักจะมีใครบางคนพยายามพูดเรื่องซุบซิบเกี่ยวกับพี่สองคนอยู่เสมอเพราะงั้น..." เธอยักไหล่ "มันก็เหมือนถูกบังคับให้รู้เรื่องของพวกพี่สองคนอย่างช่วยไม่ได้"

"ดูเหมือนว่าเธอจะหนักใจมาก"

จี ยินเฟง วางข้อศอกลงบนโต๊ะ และกุมมือของตัวเองเข้าด้วยกันแล้วนำเข้ามาไว้ใกล้ริมฝีปากของเขา เขามองเธอลึกเข้าไปในดวงตา

หนิง เฉียวเฉียว ยิ้มให้เขา “เพราะฉันหึงไงล่ะ”