คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 314

จู่ ๆ ซอง อันยี ก็ลืมตาขึ้น ทำให้เธอสบตากับคนที่ช่วยเธอไว้

เธออึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วรีบหันไปมอง ทัง โรลชูว และพูดด้วยความโกรธ "ทัง โรลชูว แกว่าใครโง่นะ?”

ทัง โรลชูว ยิ้มเบา ๆ และไม่พูดอะไร

จริง ๆ แล้ว ทัง โรลชูว พูดอย่างนั้นเพราะเธอเห็นโมเฟยวิ่งไปช่วยอันยี แต่ถึงแม้จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น อันยีก็ยังคงหลับตาแน่นแถมขนตาของเธอก็สั่นอีกด้วย

ดังนั้นเธอจึงจงใจพูดอย่างนั้น ไม่งั้นเธอจะลืมตาไหมล่ะ?

"คุณเป็นอะไรไหม?" เซิน โมเฟย ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ขณะที่เขามองหญิงสาวตรงหน้า ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์ที่คนอื่นแทบจะไม่สามารถรับรู้ได้

"ไม่เป็นไร ขอบคุณค่ะ" ซอง อันยี รู้ตัวว่าเธอยังอยู่ในอ้อมแขนของเขา เธอจึงรีบกระโดดออก

น้ำเสียงของเธอดูห่างเหินและสุภาพ ทำให้มีความเสียใจในแววตาของเขา คิ้วของเขาดูเหมือนจะขมวดเล็กน้อย

จากนั้นเขาก็หันไปมองเหล่าผู้หญิงที่สร้างปัญหา

"บอกผมที นี่มันเกิดอะไรขึ้น?" เขาถามอย่างเคร่งเครียด

"ฉัน...เรา..." ผู้หญิงคนหนึ่งเริ่มพูด แต่เพราะเธอกลัวมากทำให้เสียงของเธอสั่น

เซิน โมเฟย มองข้ามพวกเธอไป และหันไปมอง ทัง โรลชูว "รองผู้จัดการทัง มันเกิดอะไรขึ้น?"

เห็นได้ชัดว่าเขากำลังพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่เจ้านายใช้กับลูกน้อง มันไม่มีความรู้สึกส่วนตัวเข้ามาเกี่ยวข้องเลย

ผู้หญิงเหล่านั้นมองหน้ากัน และถามกันว่า ทัง โรลชูว เป็นคนรักของผู้บริหารไม่ใช่เหรอ? แต่ทำไมเขาถึงมองเธอแบบนั้น? เหมือนไม่ใช่คนรักกันเลย

มันไม่ใช่เรื่องจริงเหรอ?

"ไม่มีอะไรค่ะ เป็นแค่เรื่องของผู้หญิง" ทัง โรลชูว ไม่อยากให้เรื่องนี้เป็นปัญหาเธอจึงไม่ตอบอะไรมาก

เซิน โมเฟย ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาเข้าใจว่าพี่สะใภ้หมายถึงอะไร ดังนั้นเขาจึงพูดกับผู้หญิงเหล่านั้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า "ผมพูดไปแล้วในที่ประชุม ถ้าพวกคุณยังสร้างปัญหาแบบนี้อยู่ บริษัทของเราก็ไม่ต้องการคนอย่างพวกคุณ"

ทัง โรลชูว และ เซิน โมเฟย หันมามองเธอด้วยความสับสน เธอเกาหัวอย่างเขินอายและพึมพำ “คุณชายลูหล่อมากเลยนะ น่าเสียดายจะตายถ้าเธอทำให้เขาเสียโฉม”

ทัง โรลชูว กลอกตาของเธอ "ฉันไม่คิดว่ามันน่าเสียดายเลย ทำไมแกถึงต้องสนใจล่ะ"

“ผมคิดว่าก่อนที่จะมากังวลหน้าสามีของพี่สะใภ้ คุณควรเป็นห่วงหน้าตัวเองก่อน”

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น ทัง โรลชูว ก็สังเกตเห็นอาการบาดเจ็บที่ใบหน้าของ ซอง อันยี เธอรู้สึกเสียใจมากที่เห็นใบหน้าเธอเป็นแบบนี้ "ทำไมหน้าเธอเป็นแบบนี้ ถ้าฉันเห็นก่อน ฉันคงไม่ปล่อยคนพวกนั้นไปง่าย ๆ"

ใบหน้าของเธอมีรอยขีดข่วนเล็กน้อย และมีเลือดไหลออกมา หัวใจของ เซิน โมเฟย เจ็บปวดมาก เขายกมือขึ้นเพราะอยากที่จะสัมผัสใบหน้าของเธอ แต่เมื่อเขาคิดว่า ทัง โรลชูว อยู่ที่นี่เขาก็รีบเอามือลง

แต่ ทัง โรลชูว เห็นการเคลื่อนไหวนั้นของเขา มันทำให้ดวงตาของเธอเป็นประกาย จากนั้นเธอก็จับแขนของ ซอง อันยี และพูดอย่างมีความหมายไปว่า "ไปกันเถอะฉันจะพาแกไปทำแผล ฉันจะทำแบบเนี้ยบสุด ๆ ไปเลย ไม่ให้มีรอยแผลเป็นทิ้งไว้ให้ใครบางคนทุกข์ใจเลยล่ะ”

ขณะที่เธอพูดจบ มันก็ทำให้ เซิน โมเฟย รู้ว่าเธอหมายความว่ายังไง

หลังจากที่รู้ เขาก็อดยิ้มไม่ได้