คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 326

จี ยินเฟง ขมวดคิ้ว ทัง โรลชูว หมายความว่ายังไง?

"ฉันต้องการพบหัวหน้าของคุณ" จี ยินเฟง จำได้ว่าพ่อของเขาและหัวหน้าตำรวจค่อนข้างสนิทกัน ดังนั้นเขาอาจจะขอร้องเขาได้

"ผมขอโทษ" เจ้าหน้าที่ขอโทษ "หัวหน้าของพวกเราไปพักผ่อนแล้ว"

“พักผ่อน?” จี ยินเฟง ก้มมองนาฬิกา จากนั้นเขาก็ตะคอกและพูดว่า "นี่แค่ 4 ทุ่มเอง หัวหน้าของพวกคุณอาจจะอยู่ในปาร์ตี้เต้นอยู่กับสาว ๆ ก็ได้ พักผ่อนบ้าอะไร"

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เจ้าหน้าที่ก็ขมวดคิ้วและพูดอย่างจริงจังว่า "คุณครับ เรื่องที่คุณพูดถือเป็นการหมิ่นประมาท โปรดระวังคำพูดด้วยครับ"

จี ยินเฟง พบว่าสถานการณ์นี้ช่างน่าตื่นเต้น "ทำไมล่ะ คุณกล้าทำแต่ไม่กล้ายอมรับ งั้นฝากบอกหัวหน้าของคุณด้วยนะว่าถ้าฉันไม่สามารถประกันตัวคู่หมั้นออกไปได้ ฉันจะแฉความลับของเขาให้หมดเลย"

เขาจ้องมองเจ้าหน้าที่ด้วยสายตาบึ้งตึง เจ้าหน้าที่คนนั้นสู้เขาที่ทำอะไรที่เอาแต่ใจไม่ได้ เขาทำได้เพียงปิดสมุดบันทึกของเขาด้วยความโกรธ และเดินออกไปข้างนอกอย่างเร่งรีบ

จี ยินเฟง เอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างสงบ เขารู้ว่าเจ้าหน้าที่ออกไปโทรหาเจ้านายของเขา

ไม่นานเจ้าหน้าที่ก็วิ่งกลับมา เขาพูดอย่างไม่เต็มใจว่า "หัวหน้าของเราบอกว่าคุณสามารถพาเธอไปได้"

จี ยินเฟง ยืนขึ้นและยิ้ม "ฝากขอบคุณหัวหน้าของคุณด้วย เดี๋ยวฉันจะเลี้ยงข้าวเขาสักมื้อ"

จากนั้นเขาดึงกระดาษโน้ตออกมาจากกระเป๋าเสื้อด้านในของเขา แล้วโยนลงบนโต๊ะ "นี่สำหรับคุณ ขอบคุณที่โทรหาให้ฉัน"

เขาตบไหล่เจ้าหน้าที่แล้วเดินออกไปด้วยรอยยิ้มดีใจ

กู โรลโรล นั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของห้องขัง ผมและเสื้อผ้าของเธอยุ่งเหยิงและดูไม่เรียบร้อยมาก

เธอกอดเข่าด้วยแขนทั้งสองข้าง เธอมองออกไปข้างนอกห้องขังนี้ดวงช่องว่างระหว่างผมที่ปกบนใบหน้าของเธอ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความกลัว

ด้านหน้าของเธอมีผู้หญิงสองสามคนกำลังคุยกันอยู่ บางครั้งเมื่อพวกเขาพูดถึงสิ่งที่ตลกขบขันพวกเขาก็จะหัวเราะจนเสียดหู

กู โรลโรล รู้ว่าผู้หญิงเหล่านี้คือหญิงสาวที่ทำงานในคลับ พวกเธอถูกจับเพราะก่อเหตุ

ผู้หญิงที่มักจะแต่งตัวสวยเสมอ ตอนนี้อยู่ในสภาพที่ไม่เรียบร้อยเป็นอย่างมาก ผมของเธอหลุดเป็นหย่อม ๆ และเสื้อผ้าของเธอฉีกออกจากกัน และที่ร้ายแรงที่สุดคือใบหน้าที่บวมและฟกช้ำของเธอ เขาแทบจะจำเธอไม่ได้

“ยินเฟง!”

กู โรลโรล กระโดดเข้าสู่อ้อมกอดของเขาและโอบแขนไว้รอบเอวของเขาแน่น เธอซุกใบหน้าของเธอเข้าไปในอ้อมกอดของเขาและเริ่มร้องไห้

จี ยินเฟง ได้กลิ่นเหม็นออกมาจากตัวของ กู โรลโรล ที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา

เขาถูกเลี้ยงดูมาเหมือนเจ้าชาย ทำให้เขาไม่เคยได้กลิ่นอะไรแบบนี้มาก่อน มันทำให้เขาแทบอยากโยนเธอทิ้ง

เขาก้มมองไปที่ผมของเธอที่พันกัน แววตาของเขาฉายความบยะแบยงออกมา แต่เขายังคงอดทนและแสร้งทำเป็นอ่อนโยน "หยุดร้องไห้ได้แล้ว กลับบ้านกันเถอะ"

กู โรลโรล เงยหน้าขึ้น มันทำให้เขาเห็นใบหน้าของเธอที่ตอนนี้เขาแทบไม่อยากมองเลย เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยและปกปิดความขยะแขยงในดวงตาของเขาอย่างชำนาญ

เขาพูดเบา ๆ อีกครั้งว่า "ป่ะ กลับบ้านกันเถอะ"