คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 339

ทัง โรลชูว ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน “ใช่ ฉันผิดหวังมาก”

เพราะความตั้งใจของเธอคือช่วยให้ อันยี และ โมเฟย ได้ลงเอยกัน แต่ดูเหมือนว่าเธอไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกแล้ว

เมื่อคิดได้ดังนั้น เธอก็ถอนหายใจอีกครั้ง เธอไม่อยากจะทำให้เรื่องวุ่นวายไปมากกว่านี้แล้ว เธอจึงเปลี่ยนเรื่องคุยและถามออกไป “ทังไห่ ได้ส่งบัตรเชิญมาให้คุณหรือเปล่าคะ?”

“ใช่” ลู ชินจิน ถัดผมที่หูเธออย่างอ่อนโยน “คุณอยากไปหรือเปล่า?”

ทัง โรลชูว ดึงตัวออกจากอ้อมกอดเขา เงยหน้ามองดวงตาดำขลับของเขา และยิ้มให้เขาอย่างเจ้าเล่ห์ “เรื่องนั้น คุณลู คุณอยากให้คนอื่น ๆ รู้ว่าคุณแต่งงานแล้วอย่างนั้นเหรอ?”

ลู ชินจิน แกล้งทำเป็นประหลาดใจ และถามกลับ “ก็ไม่ใช่คุณหรอกเหรอที่ขอร้องให้เก็บมันไว้เป็นความลับตลอดเวลาที่ผ่านมา?”

ใช่ เป็นเธอเอง

แต่ในตอนนั้นเรื่องต่าง ๆ มันวุ่นวายซับซ้อนไปหมด และอีกอย่างมันเป็นการแต่งงานเพื่อผลประโยชน์ และพวกเขาก็ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรต่อกัน ถ้าพวกเขาเปิดตัวต่อสาธารณะชนก็จะยิ่งเป็นปัญหากับตัวเขาเอง เธอก็จะยิ่งรู้สึกผิดไปกันใหญ่

แต่ตอนนี้ทุกอย่างไม่เหมือนเดิมแล้ว พวกเขามีความรู้สึกที่ดีต่อกัน และมากขึ้นเรื่อยๆอีกด้วย

ถึงแม้พวกเขาจะมีความรู้สึกที่ดีให้กันแล้วก็ตาม แต่ถ้าพวกเขาบอกให้คนอื่นได้รับรู้…

ทัง โรลชูว เม้มปากและนิ่งคิดไปครู่ใหญ่ แต่แล้วเธอก็ยอมแพ้กับความคิดนั้น “เราไม่ควรจะเปิดเผยเรื่องนี้ ไม่อย่างนั้นคุณก็จะโดนสื่อเล่นงาน”

ถ้าเรื่องนี้ถูกเผยแพร่ออกไป มันจะต้องกลายเป็นพาดหัวข่าวดัง ก่อนหน้านั้นที่เธอเปิดเผยความสัมพันธ์ของ โมเฟย มันกลายเป็นประเด็นร้อนฉ่าอยู่หลายวัน ก่อนที่จะค่อย ๆ จางหายไป ถ้าเป็น ชินจิน ละก็…

ทัง โรลชูว ทำได้แค่เพียงจินตนาการว่ามันจะเกิดความวุ่นวายอะไรปะทุขึ้นในเมืองปักกิ่งนี้

เพียงแค่คิดก็ขนลุกไปหมด!

“แล้วคุณอยากจะบอกพวกเขาเมื่อไหร่ล่ะ?” ลู ชินจิน ถาม

“ก็คง…” ทัง โรลชูว นิ่งคิดอย่างเอาจริงเอาจังก่อนจะให้คำตอบ

“เราจะเปิดเผยเรื่องนี้ก็ต่อเมื่อสถานการณ์ทุกอย่างลงตัวแล้ว”

เมื่อสถานการณ์ทุกอย่างลงตัวแล้ว? ช่างเป็นคำพูดที่คลุมเครือเสียจริง

เขาคล้ายอ้อมกอด ก้มหน้าลงมา มองเธอด้วยสายตาจริงจัง “ชูวชูว คุณเพิ่งพูดอะไรออกมา?”

ทัง โรลชูว รู้ว่าเขาได้ยินในสิ่งที่เธอเพิ่งจะพูดออกมาแต่เธอก็ยังคงปฏิเสธ “ฉันไม่ได้พูดอะไรสักหน่อย”

“อย่างนั้นเหรอ?” ลู ชินจินเบิกตากว้าง ประกายตาอันตรายปรากฎขึ้นในดวงตาเขา “คุณไม่เชื่อใจผม”

“หืม?” ทัง โรลชูว นิ่งงันไป “มันไม่ใช่ว่าฉันไม่เชื่อใจคุณ”

ถ้าจะให้พูดตรง ๆ เธอเชื่อใจเขาแต่ในชีวิตของคนเรามันก็มีตัวแปรอีกหลายอย่าง ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปบ้าง เพราะฉะนั้น เธอจะเก็บทุกความทรงจำ ทุกนาทีและทุกวินาทีที่ได้อยู่กับเขา

มองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาที่ไม่พอใจของเขา ทัง โรลชูว ยื่นแขนออกไปโอบรอบเอวเขา เธอซบหัวลงบนแผ่นอกของเขาและพูดอย่างแผ่วเบา

‘ชินจิน ฉันคงจะเฝ้าสวดอ้อนวอนอยู่หลายพันปีเป็นแน่ถึงได้มาพบกับคุณ ฉันรู้ซึ้งถึงคุณค่านี้เป็นอย่างมาก แล้วทำไมฉันถึงจะไม่เชื่อใจคุณล่ะ? ฉันแค่รู้สึกไม่สบายใจเรื่องอนาคตเท่านั้น’

‘เพราะท้ายที่สุดแล้ว สถานะของเราก็ต่างกันมาก’ เธอไม่ได้พูดประโยคนี้ออกไป แค่คิดเงียบ ๆ ภายในใจเท่านั้น