คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 346

ซอง อันยี เดินเข้าไปใกล้พวกเขา แต่เมื่อเธอได้ยินหนิง เฉียวเฉียว เรียกชื่อ อา เฉิง เธอหยุดชะงักนิ่งพร้อมกับขมวดคิ้ว

“เขาชื่อ อา เฉิงงั้นเหรอ?”

หลังจาก หนิง เฉียวเฉียว ออกคำสั่งกับเขาแล้ว เธอหมุนตัวกลับแล้วก็พบเข้ากับ ซอง อันยี ที่ยืนอยู่ไม่ไกลออกไป ลำแสงคุกรุ่นพาดผ่านดวงตาเธอ ริมฝีปากแดงคลี่ยิ้มออกมา “นี่ไม่ใช่นักข่าว ซอง อันยี ของเราหรอกเหรอ?”

ได้ยินดังนั้น ชายที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เธอหันไปมองเธอและมองตามสายตาเธอไป เมื่อเขาเจอเข้ากับ ซอง อันยี สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อยก่อนจะกลับมานิ่งสงบดังเดิม

สองอันยีเดินเข้าไปหาพวกเขาทีละก้าว จับจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของผู้ชายคนนั้น เธอกลัวว่าเขาจะหายไปจากเธอ ถ้าเธอไม่ระมัดระวัง

เมื่อเห็นท่าทางแปลกประหลาดของเธอ หนิง เฉียวเฉียว ขมวดคิ้ว “ทำไม ซอง อันยี ถึงจ้อง อา เฉิง อย่างนั้นท่าทางของเธอดูเหมือนจะรู้จักเขาด้วย”

ดังนั้น หนิง เฉียวเฉียว จึงหันไปจ้องหน้าชายหนุ่มก่อนจะถาม “อา เฉิง คุณรู้จักเธอเหรอ?”

ชายหนุ่มส่ายหน้า “ผมไม่รู้จักเธอ”

คำพูดที่ว่า “ผมไม่รู้จักเธอ” ทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจของ ซอง อันยี ราวกับดาบน้ำแข็ง เธอรู้สึกเจ็บปวดหัวใจ

ซอง อันยี ชะงักนิ่ง มองไปที่เขา เธอแหงนหน้าขึ้นจ้องมองเขา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความทรงจำ

เธอยิ้มอย่างขมขื่นก่อนจะถามเขา “พี่ใหญ่ ฉิงยู พี่จำฉันไม่ได้เหรอ?”

“ขอโทษนะ แต่ผมคิดว่าคุณคงจำคนผิด”

ชายหนุ่มจ้องไปที่เธอราวกับว่าเป็นคนแปลกหน้าด้วยสายตาเย็นชา ไม่มีความอบอุ่นในสายตาคู่นั้น

เธอไม่มีทางจำพี่ใหญ่ ฉิงยู ของเธอผิดไปได้

พวกเขาไม่ได้เจอกันมาเป็นเวลาหลายปี เขาโตขึ้นมากแต่ก็ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน

ถ้าไม่มีทางจำเขาผิดไปได้แน่

“พี่ใหญ่ ฉิงยู ฉัน…”

“หรือเขาจะเป็น หลัว ซิงยู พี่ชายของ ซอง อันยี จริง ๆ?”

เธอจ้องมองเขาอย่างใช้ความคิดและพยายามมองหาอาการแปลก ๆ บนไปหน้าของเค้า

บางทีอาจจะเป็นเพราะเขาเก็บซ่อนความรู้สึกเก่ง หรือเพราะซอง อันยี จำคนผิด แต่เขาดูเป็นปกติมาก

ดังนั้นเธอจึงหมุนตัวกลับมายิ้มเยาะ ซอง อันยี “แค่รอยแผลเป็นก็สามารถบ่งบอกตัวตนเขาเลยเชียวเหรอ? มันจะง่ายเกินไปหน่อยหรือเปล่า?”

มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีคนสองคนที่เหมือนกันมากอยู่บนโลกใบนี้ ที่แม้แต่รอยแผลเป็นของพวกเขาก็อยู่ตำแหน่งเดียวกันเพราะฉะนั้น เขาคือ “หลัว ซิงยู”

ซอง อันยี ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก เธอรีบเข้าไปจับแขนของเสี่ยง เฉิง แต่เขาก็หลบเธอ

“ผมคือ เสี่ยง เฉิง คุณจำคนผิดแล้ว”

น้ำเสียงของเขาเย็นชาและไร้ความรู้สึก