คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 361

"คนเลว เลวไม่พอแล้วยังโง่อีก..."

หยิง เสี่ยวเซียว กัดฟันของเธอขณะที่กำลังหั่นสเต็กบนจานของเธออย่างแรง แรงเสียดทานระหว่างมีดและจาน ทำให้เกิดเสียงที่เสียดหู

ซอง อันยี ที่นั่งตรงข้ามเธอขมวดคิ้ว เธอไม่สามารถทนได้อีกต่อไป และยื่นมือออกไปเพื่อหยุดเธอ "เสี่ยวเซียว แกช่วยนึกถึงความรู้สึกฉันหน่อยนะ"

เธอเกือบจะบ้าจนทนไม่ไหวด้วยเสียงนั้น

หยิง เสี่ยวเซียว ยิ้มอย่างขอโทษ "ขอโทษ ฉันลืม"

หลังจากนั้นเธอก็วางมีดและส้อมลงแล้วดื่มน้ำผลไม้เพื่อสงบสติอารมณ์ จากนั้นเธอก็พูดต่อไปว่า "อันยี แกว่าทำไมผู้ชายถึงน่ารังเกียจขนาดนี้?"

“อะไรนะ แกไม่ได้ชอบเขาแล้วหรอกเหรอ” ซอง อันยี ก้มหน้าลงแล้วพึมพำ

หยิง เสี่ยวเซียว ไม่ได้ยินเธอชัด "อันยี แกว่าอะไรนะ? มันเบามากเลย"

ซอง อันยี เงยหน้าขึ้นและยิ้มกว้างบนใบหน้าของเธอ "ในบางครั้ง ผู้ชายก็มักจะถูกมองว่าเป็นตัวน่ารังเกียจ อย่าลดระดับตัวเองลงไปหาเขาเลย"

หยิง เสี่ยวเซียว พูด "ฉันจะไม่ลดระดับตัวเองลงไปหรอก ฉันจะสู้กับเขาจนถึงที่สุด!"

เนื่องจากเขากล้าที่จะแตะหน้าอกของเธอ เธอจึงต้องบอกให้เขารู้ว่าไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะมาแตะหน้าอกของเธอ

ซอง อันยี ตบหน้าผากของเธอและถอนหายใจในใจ "พวกเขายังเป็นศัตรูกันจริง ๆ!"

เรื่องนี้เกิดขึ้นระหว่างเสี่ยวเซียวและ ลู เซียวเหยา และไม่ใช่สิ่งที่คนนอกอย่างเธอจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวได้

ดังนั้น...

"หลังเลิกงานวันนี้ไปเยี่ยม ชูวชูว กันเถอะ เธอได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว" ซอง อันยี เปลี่ยนหัวข้อคุย

หลังจากได้ยินสิ่งที่เธอพูด หยิง เสี่ยวเซียว ก็จำเรื่องสำคัญนี้ได้

“บ้าจริง! ฉันโดน ลู เซียวเหยา แกล้งจนลืมเรื่องนี้ไปแล้วด้วยซ้ำ” เมื่อ หยิง เสี่ยวเซียว นึกถึง ลู เซียวเหยา มันยากที่เธอจะสงบลง

แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะน่ากลัวถึงขนาดที่จะสัมผัสหน้าอกของ หยิง เสี่ยวเซียว

พฤติกรรมของ ลู เซียวเหยา ทำให้มาตรฐานทางศีลธรรมของเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก

ใบหน้าของ ลู เซียวเหยา เป็นรอย เขายกมือขึ้นแตะแก้มที่ปวดแล้วถามด้วยน้ำเสียง งงงวย “ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงโหดเหี้ยมได้ขนาดนี้”

เซิน โมเฟย กลอกตามองเขา “นายพูดเรื่องไร้สาระอะไร นายแตะเธอสองครั้งเลยนะ โชคดีแค่ไหนแล้ว ที่เธอไม่ฆ่านาย”

ลู เซียวเหยา แตะแก้มของเขาและพูดอย่างช่วยไม่ได้ "ฉันแค่พยายามพิสูจน์ความแตกต่างระหว่างการเป็นเชิงรุกและเชิงรับ ไม่งั้นฉันก็ไม่อยากจะแตะมันอีกครั้งหรอกนะ"

เซิน โมเฟย พูดไม่ออก “ฉันไม่รู้จะพูดอะไรจริง ๆ ลูกพี่ลูกน้อง!”

เขายืนขึ้นเดินไปตบไหล่ของ ลู เซียวเหยา อย่างแรง "นายงอนเธอ ที่เธอตีนาย ตอนนี้พวกนายหยุดคิดได้แล้ว ไปเยี่ยมพี่สะใภ้หลังเลิกงานกันเถอะ"

“ไม่!” ลู เซียวเหยา ส่ายหัว "หยิง เสี่ยวเซียว ก็ไปด้วย ถ้าเจอกันเราจะทะเลาะกันอีกแน่นอน ฉันไม่อยากสร้างปัญหาให้พี่สะใภ้"