คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 412

จากนั้นผู้อาวุโสเฉินก็หันไปพูดกับ ลู ชินจิน "คุณลู..."

"ลุงเฉิน เรียกผมว่าชินจินก็ได้ครับ" ลู ชินจิน ขัดจังหวะผู้อาวุโสเฉิน ผู้อาวุโสเฉินเป็นเพื่อนของพ่อของโรลชูวและเป็นถึงผู้หลักผู้ใหญ่

ผู้อาวุโสเฉินหัวเราะออกมาเสียงดัง "ได้ ฉันจะเรียกเธอว่าชินจิน"

ผู้อาวุโสเฉินคิดว่าเขาจะเป็นคนที่ไม่ยอมใครง่าย ๆ แต่เขากลับกลายเป็นคนที่สุภาพและมีการศึกษาที่ดี

แน่นอนเลยว่า ทำไมโรลชูวถึงเลือกผู้ชายคนนี้

ยิ่งเขามอง ลู ชินจิน เขาก็รู้สึกพอใจและมีความสุขมาก เขามอง ลู ชินจิน ด้วยรอยยิ้ม จากนั้นเขาก็แสร้งทำเป็นเคร่งขรึม "ชินจิน เธอต้องดีกับโรลชูวให้มาก ถ้าทำให้เธอไม่พอใจ ฉันจะไม่ยกโทษให้เธอแน่นอน"

ลู ชินจิน มอง ทัง โรลชูว และพบว่าเธอกำลังแอบยิ้ม เขาก็เลยอดไม่ได้ที่จะยกริมฝีปากขึ้นแล้วพยักหน้าเล็กน้อย "ครับ ผมจะทำดีกับเธอทั้งชีวิตของผมเลย"

เขาหันไปมองหน้าของเธอ ทำให้เขาสบตากับเธอเล็กน้อย นั่นทำให้รอยยิ้มของเขากว้างขึ้นยิ่งกว่าเดิม

ทัง โรลชูว ยิ้มกลับและหันไปพูดกับผู้อาวุโสเฉิน “ลุงเฉินคะ ชินจินทำดีกับฉันมาตลอดเลยค่ะ”

ผู้อาวุโสเฉินยิ้ม "ฉันก็พอจะรู้"

เขาสามารถบอกมันได้จากสายตาของ ลู ชินจิน ว่าเขารักโรลชูวมากจริง ๆ

นั่นจึงทำให้เขารู้สึกโล่งใจ

"ในเมื่อชินจินก็มาอยู่เป็นเพื่อนเธอแล้ว งั้นคนแก่อย่างฉันขอตัวกลับก่อนล่ะกัน" ผู้อาวุโสเฉินยิ้มขณะที่เขาพูด

“ลุงเฉิน...”

ทัง โรลชูว ต้องการพูดอะไรบางอย่างมากกว่านี้ แต่ผู้อาวุโสเฉินก็ยกมือขึ้นเพื่อหยุดเธอ เขาพูดอย่างมีความสุขว่า "โรลชูว ในอนาคตเธอจะต้องเป็นประธานของ ทัง กรุ๊ป ก่อนที่พ่อของเธอจะฟื้นขึ้นมา เธอต้องจำไว้ว่า ทัง กรุ๊ป จะอยู่ในความรับผิดชอบของเธอตลอดเวลา"

ทัง โรลชูว พยักหน้า "ลุงเฉิน ฉันรู้ค่ะ ฉันจะไม่ทำให้ทุกคนผิดหวัง"

ผู้อาวุโสเฉินยิ้มด้วยความพึงพอใจ จากนั้นเขาก็มอง ลู ชินจิน "ชินจิน ฝากโรลชูวด้วยนะ"

เธอไม่เคยรู้สึกอับอายขนาดนี้มาก่อน เธอหันหน้าไปตะคอกยามทั้งสองคนนั้น “ถ้าฉันได้เป็นประธาน ฉันจะไล่แกทั้งสองคนออกก่อนเลย”

เมื่อเธอทำแบบนั้นเธอไม่เหลือคราบความสง่างามไว้อีกเลย ตอนนี้เธอเหมือนคนปากร้ายที่กำลังด่าคนอยู่ข้างถนน

“เธอคิดว่าเธอจะเป็นประธานอีกเหรอ คงชาติหน้ามั้ง” ยามเยาะเย้ยเธออย่างหยาบคาย

ยามที่ไม่สำคัญคนนี้ กล้าที่จะพูดกับเธอถึงขนาดนี้ ทำให้ กู โรลโรล โกรธทันที "หยาบคาย ฉันจะไล่แก ฉันจะไล่แกออกแน่นอน"

ยามจ้องมองเธออย่างเหยียดหยาม จากนั้นก็กลับไปทำงานเพราะเขาก็ไม่อยากคุยกับคนบ้า

กู โรลโรล สำลักความโกรธ แก้มของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงและหน้าอกของเธอก็นูนขึ้น

เธอจำได้ดีว่าตอนที่เธอเดินเข้าไปในตัวอาคารเมื่อตอนเช้า ยามพวกนี้ยังโค้งให้เธอด้วยความเคารพ แต่ดูตอนนี้...

คนที่สูญเสียตำแหน่งและอิทธิพลนั้น ก็เหมือนกับสูญเสียทุกสิ่งแล้ว เธอคงทำใจรับกับมันไม่ได้