คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 421

กู โรลโรล ถูกขับไล่ออกจากคฤหาสน์ตระกูลจี

ชิน ซูเหลียน สั่งให้คนรับใช้โยนของทั้งหมดของ กู โรลโรล รวมทั้งโยน กู โรลโรล ออกจากคฤหาสน์อีกด้วย

"กู โรลโรล ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เธอไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับตระกูลจี และ จี ยินเฟง อีกต่อไป ดังนั้นอย่ามาให้พวกเราเห็นหน้าอีกเป็นอันขาด"

ประตูอัตโนมัติสีทองแดงของคฤหาสน์ปิดลงช้า ๆ พร้อมกับเสียงอันเยือกเย็นของ ชิน ซูเหลียน

กู โรลโรล นอนอยู่บนพื้น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความผิดหวัง เมื่อเธอหันมองไปที่ร่างสูงที่อยู่ด้านหลังประตู

ตั้งแต่กลับมาถึงบ้าน เขาไม่ช่วยเธอพูดอะไรลย เขาเอาแต่มองเธออย่างเย็นชา ในตอนที่ ชิน ซูเหลียน กำลังไล่เธอ แม้ว่าเธอจะร้องไห้และตะโกนว่า "ยินเฟง ฉันไม่อยากไป ฉันรักคุณ" เขาก็ไม่แม้แต่จะหวั่นไหว

ผู้ชายคนนี้แน่มาก เขาช่างโหดร้าย

เธอหัวเราะเยาะเย้ยตัวเอง น้ำตาของเธอไหลราวกับเผาเต่า

ภายในเวลา 24 ชั่วโมงนี้ ชีวิตเธอผลิกหน้ามือเป็นหลังมือเลยทีเดียว

เธอคิดว่าเธอจะได้สืบทอด ทัง กรุ๊ป แต่งงานกับตระกูลจีและกลายเป็นภรรยาของยินเฟง ตามแผนที่วางเอาไว้

แต่มันก็เป็นเพียงแค่ความฝัน ตอนนี้มันถึงเลาที่เธอต้องตื่นแล้ว!

เธอเกลียดพวกเขา!

เธอเกลียด ชิน ซูเหลียน!

เธอเกลียด จี ยินเฟง!

เธอเกลียดทุกคนที่ทำร้ายเธอ!

และที่สำคัญที่สุด เธอเกลียด ทัง โรลชูว!

ถ้าไม่ใช่เพราะ ทัง โรลชูว เธอก็คงไม่ต้องมาอยู่ในสภาพนี้

ทั้งหมดมันเป็นความผิดของ ทัง โรลชูว!

จู่ ๆ น้ำตาของเธอก็หยุดไหล เธอกำหมัดแน่น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชังอย่างแท้จริง

มือของเธอกำลังจับมือที่กำลังบีบคอของเธออยู่ เธอพยายามงัดมันออกจากกันด้วยกำลังทั้งหมดของเธอ แต่เขาแข็งแกร่งกว่าเธอมาก เธอไม่สามารถดึงมันออกได้แม้แต่นิดเดียว

ในตอนที่ลมหายใจของเธอกำลังจะหมด ชายคนนั้นก็คลายแรงที่บีบออก เมื่อเขาหยุดทำแบบนั้น เธอก็ล้มลงบนพื้นทันที

"แค่ก แค่ก..." เซา เสี่ยวหวัน พยายามหายใจเข้าไปให้มากที่สุดที่เธอสามารถทำได้ เธอลูบคอของเธอเบา ๆ ด้วยความเจ็บปวด

"ฉันจะช่วยโรลโรล แต่เธอออกไปได้แล้ว ไปให้พ้นหน้าฉัน เดี๋ยวนี้!"

เซา เสี่ยวหวัน ยังไม่ทันสูดอากาศได้เต็มปอดเธอก็ต้องรีบออกไปเพราะเสียงตะคอกของเขา เธอพยายามลุกขึ้นและวิ่งออกไปทั้งที่ขาของเธอยังสั่นอยู่

“หัวหน้าครับ จะช่วยเธอจริง ๆ เหรอ?” ชายคนหนึ่งที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด เดินออกมาหาเขา

เขาเหลือบมองเล็กน้อยและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "บางอย่างก็ไม่จำเป็นต้องรู้"

ชายที่ถามรีบก้มหน้าลง "ผมไม่ควรสอดรู้สอดเห็น ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วยครับ หัวหน้า"

"ไปที่กรุงเทพ แล้วช่วยพวกนั้น" ชายคนนั้นพูด ขณะที่เขาเดินกลับมานั่งที่มุมมืดอีกครั้ง