คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 466

ลู ชินจิน ยื่นมืออกไปประคองใบหน้าของเธอ เขาใช้อุ้งมือวนไล้แก้มของเธออย่างแผ่วเบา แววตาเต็มไปด้วยความรักใคร่

ถ้าทำได้เขาอยากจะเก็บความใสซื่อบริสุทธิ์ของเธอไว้ตลอดไป เขาคงจะไม่ยอมให้เธอได้รับรู้แผนการอันสกปรกชั่วช้านี้

ทัง โรลชูว ยกมือขึ้นมากุมมือเขาไว้อีกที จ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเขา เธอมองเห็นใบหน้าที่ประชดประชันของตัวเองสะท้อนอยู่ในแววตาดำขลับของเขา “ฉันไม่ได้ใสซื่อขนาดนั้น ฉันแค่ปฏิเสธที่จะยอมรับว่ามนุษย์ทุกคนนั้นแย่”

แต่ความจริงก็ปรากฏให้เห็นครั้งแล้วครั้งเล่าว่ามนุษย์นั่นชั่วช้ากว่าที่คิดจริง ๆ

ลู ชินจิน หันหน้าไปมองที่ห้องผ่าตัด ค่อย ๆ เปิดปากขึ้นพูด “ชูวชูว ไม่มีอะไรจะต่ำช้าไปกว่าจิตใจมนุษย์ได้อีกแล้ว”

เสียงทุ้มต่ำของเขาที่พูดออกมานั้นเป็นไปอย่างใจเย็นราบเรียบ ราวกับว่าเขาได้พบเจออะไรมามากมายเหลือเกินในชีวิต

ไม่มีอะไรจะต่ำช้าไปกว่าจิตใจมนุษย์

เมื่อเธอได้ยินคำเหล่านั้น ทัง โรลชูว เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยจนแถบจะสังเกตไม่เห็น เธอจ้องไปยังร่างโปร่งที่แสนเย็นชาของเขาอย่างตั้งใจ ด้วยความสงสัยใคร่รู้ที่พุ่งพล่านขึ้นมา เขาผ่านเหตุการณ์อะไรในครอบครัวของเขามานะ ถึงทำให้เขาพูดแบบนั้นออกมา?

เขาคงจะได้พบกับช่วงเวลาที่ยากลำบากมามากจริง ๆ

เมื่อเธอนึกถึงเรื่องนี้ เธอก็กุมมือของเขาที่อยู่ในมือเธอแน่นยิ่งขึ้น หัวใจของเธอเจ็บปวด

ลู ชินจิน หันกลับมาและจ้องลึกเข้าไปที่ดวงตาของเธอ เขาเห็นเธอยิ้มออกมาเล็กน้อย ดวงตาที่บริสุทธิ์ ใสเเจ๋วของเธอเปล่งประกายสดใส

“ชินจิน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต ฉันจะไม่หักหลังคุณหรือจากคุณไป เราจะอยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไป”

คำสัญญาอันกะทันหันของเธอทำให้ ลู ชินจิน ตกตะลึง แต่เขาก็ได้สติกลับมาโดยเร็ว ริมฝีปากบางเผยยิ้มเล็ก ๆ ก่อนเขาจะฉุดตัวเธอเขามาในอ้อมแขนของเขา

“ชูวชูว ผมดีใจมาก ๆ เลย” กระซิบกับข้างหูเธอ

เสียงทุ้มของเขาเจือด้วยความอ่อนโยนและรักใคร่

คุณหมอถอดหน้ากากผ่าตัดออก เขาก้มลงมองยัง ทัง ซอง ที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง คิ้วขมวดปมแน่น “เราช่วยชีวิตเขาไว้ได้แต่อาการของเขาจะไม่ดีขึ้น เขาสามารถหายใจอยู่ได้ก็เพราะมีเครื่องช่วยหายใจ แต่ตอนที่ท่อหายใจของเขาถูกตัดออกไป ทำให้ออกซิเจนที่ไปเลี้ยงสมองน้อยลงมาก เขาได้รับผลกระทบจากภาวะพร่องออกซิเจน หากเขาฟื้นขึ้นมาในภายหน้าสมองเขาของก็จะทำงานผิดปกติ พวกคุณต้องเตรียมใจรับเรื่องนี้เอาไว้ด้วยนะครับ”

เมื่อพูดจบคุณหมอก็เดินออกจากห้องไป

ทัง โรลชูว ชินจิน และพยาบาลเข็น ทัง ซอง กลับไปยังห้องของเขา

จ้องไปที่ใบหน้าซีดเซียวของ ทัง ซอง หัวใจของ ทัง โรลชูว เจ็บปวด เธอได้แต่ตำหนิตัวเอง

ถ้าไม่ใช่เพราะความไม่สนใจใยดีของเธอ เซา เสี่ยวหวัน ก็คงไม่มีโอกาสได้ทำร้ายพ่อของเธอ

เมื่อนึกไปถึง เซา เสี่ยวหวัน สีหน้าของ ทัง โรลชูว ก็กลับกลายเป็นเย็นชา ผู้หญิง คนนั้นช่างโหดร้ายและไม่มีหัวใจ เธอทำอย่างนี้กับสามีของเธอที่อยู่ด้วยกันมานับสิบปีได้อย่างไร

มุมมองความคิดของ ทัง โรลชูว ที่มีต่อการดำเนินชีวิตและค่านิยมต่าง ๆ ได้เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง