คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 532

ทัง โรลชูวได้ยินน้ำเสียงเยาะเย้ยของเขา เธอจึงเอ่ยปากปกป้องเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ “เสี่ยวเซียวไม่ได้ใจร้อนนะ ลุงหยิงต้องการพบเซียวเหยา เธอก็เลย…” เธอยักไหล่ "เข้าใจไหม?"

ลู ชินจินส่ายหัวและหัวเราะ “เซียวเหยาเกลียดการที่ต้องไปเจอผู้ใหญ่ที่สุด เขาหนีเสือปะจระเข้ชัด ๆ”

ทัง โรลชูวรู้สึกพูดไม่ออก

“คุณหมายความว่าตระกูลลูเป็นเสือ ส่วนตระกูลหยิงเป็นจระเข้ใช่ไหม?”

ลู ชินจินมองไปข้างหน้าเพื่อตั้งใจขับรถ และยิ้มออกมาเล็กน้อย “ผมเชื่อเลยว่าครั้งนี้มันไม่ง่ายสำหรับเซียวเหยา”

ในตระกูลลู พี่ชายคนโตของเขาสามารถป้องกันเขาจากการกดขี่ของชายชราได้

แต่ในตระกูลหยิง คุณหยิงไม่ใช่คนที่จะถูกหลอกได้ง่าย ๆ การแสดงของเซียวเหยากับเสี่ยวเซียวอาจจะไม่ราบลื่นนัก

ทัง โรลชูวเลิกคิ้วขึ้น เธอเข้าใจสิ่งที่เขาหมายถึง แต่...เรื่องนี้มันอาจจะช่วยความสัมพันธ์ปลอม ๆ นั้นได้

...

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จแล้ว ลู เซียวเหยาเดินไปกับลุงหยิงเพื่อที่จะเล่นหมากรุกด้วยกัน แต่เนื่องจากเขาไม่รู้ระดับของลุงหยิง ลู เซียวเหยาจึงระมัดระวังทุกการเดินหมากรุก เพราะเขากลัวที่จะเอาชนะคู่ต่อสู้ของเขา

โชคดีที่ลุงหยิงมีความสามารถสูง ทำให้ ลู เซียวเหยาแพ้ไปแต่ก็ไม่ได้น่าเกลียดนัก

เมื่อเห็นว่าเขาพ่ายแพ้ ลู เซียวหยาก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เขาดีใจที่เขาพ่ายแพ้ ไม่งั้นมันคงน่าอับอายมากที่เขาพยายามเอาชนะผู้ใหญ่

ขณะที่นายหยิงจ้องตรงเข้าไปในดวงตาของเขา รูม่านตาสีดำของเขาดูเหมือนจะแทรกซึมเข้าไปในจิตวิญญาณของคนตรงหน้า

ลู เซียวเหยารู้สึกผิดเล็กน้อย เขากลืนน้ำลายแล้วยิ้มให้ผู้ใหญ่ที่นั่งตรงข้าม “คุณลุงครับ ทักษะหมากรุกของคุณลุงยอดเยี่ยมมาก ผมยังคงต้องฝึกอีกมาก”

นายหยิงจ้องเขาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกัดฟันพูดออกไป "จริงเหรอ?"

คำพูดที่เย็นชาและรุนแรงนั้นทำให้ ลู เซียวเหยารู้สึกไม่สบายใจ ดูเหมือนว่าลุงหยิงจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง

“คุณลุงครับ คุณต้องฉลาดมากแน่นอน ถึงมีทักษะที่สูงมากขนาดนี้แต่ใช้เวลาแค่ห้าปี” ลู เซียวเหยาตอบด้วยความจริงใจ

แต่นายหยิงกลับไม่สนใจมัน “นายกำลังเยาะเย้ยฉันเหรอ? นายจงใจซ่อนความสามารถของนายและปล่อยให้ฉันชนะ นั่นแสดงว่านายกำลังดูถูกเหยียดหยามหรือเปล่า?”

“ลุงครับ ผม…” ลู เซียวเหยารู้สึกอาย เขาต้องการอธิบายว่าเขาไม่เคยมีความคิดแบบนั้น แต่การแสดงออกที่มืดมนของลุงหยิงทำให้เขาเงียบ

“เสี่ยวลู ไม่ว่าคู่ต่อสู้ตรงหน้าจะเป็นใคร นายควรใช้ความสามารถที่แท้จริงของนายเพื่อต่อสู้กับพวกเขา และนั่นคือการเคารพคู่ต่อสู้อย่างแท้จริง”

คำพูดของนายหยิงทำให้ ลู เซียวเหยาที่รู้สึกอับอายอยู่แล้ว ก็อับอายมากขึ้น มุมปากของเขากระตุกขณะที่เขาบ่น "ผมไม่อยากทิ้งความประทับใจที่ไม่ดีไว้ให้กับคุณ"

“แต่ตอนนี้นายทิ้งความรู้สึกแย่ ๆ ไว้กับฉัน” นายหยิงมองเขาอย่างเย็นชา "นายไม่ซื่อสัตย์"

“ไม่ซื่อสัตย์เหรอ?” ลู เซียวเหยาไม่คิดว่าเขาทำอะไรผิด

เขายกมือขึ้นปิดหน้าผาก “ใครก็ได้บอกที่ว่าฉันควรทำยังไง?”