คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 547

เหยียนซูกับชินหยวนคือ คู่สุดท้ายที่มาถึงงาน

กลุ่มฝูงชนต่างแหวกทางให้กับรถหรูที่เคลื่อนตัวเข้ามาจอดบริเวณทางเข้า และในยามที่ร่างสูงสมส่วนก้าวเท้าลงมา บรรรดาแฟนคลับสาวเล็กสาวใหญ่ต่างพากันเคลิ้มไปกับความหล่อเหลา

สมกับชายาสามีแห่งชาติจริง ๆ

เมื่อลงมายืนบนพรมแดงเรียบร้อย สุภาพบุรุษอย่างเหยียนซูก็ช่วยจับมือประครองร่างบางของ

ชินหยวนให้ลงจากรถ หญิงสาวสวมชุดเดรสสีขาวผ่องสวย พร้อมเผยรอยยิ้มละมุนที่เสริมให้ใบหน้าคมนั่นดูน้าดึงดูดขึ้นอีก

ชายหนุ่มมองไปยังร่างสวยข้างกายด้วยแววตาอ่อนโยน ทว่าดวงตาเรียวรีของเขากลับคงสงบนิ่ง ไม่ได้แสดงกริยาอันใดออกไป

ภาพของสามีแห่งชาติที่ยืนคู่กับนางฟ้าของประเทศ ช่างเป็นภาพที่สวยงามเหลือเกิน

มือเรียวของโรลชูว รีบกดระรัวเก็บภาพของคู่หนุ่มสาวคู่นี้ไว้ทันที เชิงกลัวพลาดฉากดี ๆ ไป

เหยียนซูยืนสง่าอยู่ด้านหน้าฉากที่เซตไว้ พร้อมกวาดสายตามองผ่านสื่อมวลชนนับร้อยราวกับกำลังตามหาใครบางคน

พลันสายตาคมคู่นั้นก็หยุดลงตรงบริเวณหนึ่งกลางผู้คนตรงนั้น คลื่นความรู้สึกบางอย่างฉายออกมาพร้อมรอยยิ้มที่กว้างขึ้นเล็กน้อย

เขาเจอเธอแล้ว

และพอเห็นเธอสนุกกับการถ่ายรูปเขาและชินหยวนอยู่ ก็สร้างความพอใจให้เขาได้ไม่น้อย

แม้ว่าเราจะอยู่ห่างกัน แต่เขาก็อดสำรวจที่ตารางนิ้วของใบหน้าเล็กน่ารักนั้นไม่ได้ ก่อนจะเก็บทุกภาพการเคลื่อนไหวของเธอไว้ในก้นบึ้งของใจ

เมื่อมองผ่านเลนส์กล้อง สายตาของเขานั้นหนักแน่น จับจ้องและเต็มไปด้วยความรู้สึกจนยากที่จะเมินเฉยได้

โรลชูวถอนหายใจเบา ๆ พลางลดกล้องลงเพื่อให้สายตาของเราทั้งคู่ได้สบกัน

ครั้นสองสายตาประสาน รอบกายของเหยียนซูที่เคยดังสนั่นก็เงียบลงทันตา ราวกับมีแค่เขาและเธออยู่ในโลกนี้เท่านั้น

เช่นเดียวกับเวลาที่หยุดนิ่ง

แต่โรลชูวไม่ต้องการให้คนอื่น ๆ สังเกตเห็นว่าเหยียนซูมองแต่เธอ ร่างเล็กจึงทำทีหันไปคุยกับ เสี่ยวซูที่อยู่ด้านข้างเทน

“ผมจะไม่ขึ้นไปบนเวที มูหลิงจะเป็นตัวแทนในการเอ่ยกล่าวคำขอบคุณแทนผม” นั่นคือสิ่งที่ชินจินบอกเธอไว้ ดูเหมือนเขาจะไม่ชอบโชว์ตัวออกสื่อให้ใครเห็นเท่าไหร่

และถึงแม้ว่าเธอจะรู้ว่าชินจินไม่มาแน่ ๆ แต่โรลชูวก็ไม่บอกความจริงข้อนี้ให้เสี่ยวซูรู้เด็ดขาด

“แล้วฉันจะไปรู้ได้ไงว่าเขาจะมาหรือเปล่า?” โรลชูวเอ่ยพลางมองอีกคนอย่างขบขัน “แต่ถึงไม่มางานเลี้ยงก็ต้องเริ่มต่อไปอยู่ดี เรามาโฟกัสกับงานของเราดีกว่า”

“แต่ว่า…” เสี่ยวซูเม้มปากพูดเสียงเบา “ผมอยากสัมภาษณ์คุณลูหนิ”

ได้ยินแบบนั้นสาวเจ้าก็ชะงักไป ก่อนจะตบไหล่ปลอบคนน้องเบา ๆ “เสี่ยวซู แม้ว่านายจะไม่ได้สัมภาษณ์เขาวันนี้ แต่นายอาจจะโชคดีได้มีโอกาสสัมภาษณ์เขาในอนาคตก็ได้”

“อาจจะโชคดีเหรอครับ?” เสี่ยวซูขมวดคิ้ว “แล้วผมต้องรออีกนานเท่าไหร่?”

“อย่าห่วงน่า ไม่นานหรอก” มือเรียวตบไหล่อีกฝ่ายสองสามครั้ง พลันเงยมองเวทีใหญ่ด้านหน้า

หนุ่มน้อยแอบมองใบหน้าสวยของพี่สาว ด้วยความรู้สึกแปลกใจนิด ๆ ที่น้ำเสียงของโรลชูวดูมั่นใจในคำพูดของตน ราวกับไม่ได้เอ่ยสัญญาพล่อย ๆ เพื่อปลอบเขา