คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 558

“หืม?” โรลชูวหันกลับมาสงสัย

เหยียนซูยิ้มตอบ “ขอบคุณนะ”

ริมฝีปากสวยก็ยิ้มคืนให้อีกฝ่าย “ขอบคุณเช่นกัน”

เมื่อก้าวออกมาจากรถแล้ว ร่างเล็กก็หันกลับไปโบกมือลาให้กับคนในรถ ก่อนจะหันหลังวิ่งเข้าตึกไป

ชายหนุ่มยังคงกดเลื่อนกระจกลง มองคนที่วิ่งออกไปด้วยแววตาเศร้าสร้อย

ขณะเดียวกัน พอพ้นร่างของหญิงสาวแล้ว คุณผู้ช่วยและคนขับรถก็เดินกลับมาประจำตำแหน่งดังเดิม

แต่ก็ไม่วายหันกลับไปมองสีหน้าของเจ้านายตัวเอง ทว่าสีหน้าย่ำแย่ของเจ้านายนั่นทำให้เขาได้แต่พูดในใจ ‘ทั้งหล่อและดูดีขนาดนี้ แค่ชายตามองก็สามารถขโมยหัวใจสาว ๆ ที่ตนหมายปองได้ แต่ดันมาตกหลุมรักคุณทัง ที่ทำได้เพียงอยู่ห่าง ๆ อย่างห่วง ๆ เท่านั้น’

ต่อให้เล่าให้ใครต่อใครฟัง ก็ไม่มีใครเชื่อหรอกว่าเจ้านายของเขาจะมาตกม้าตายเพราะเรื่องความรักแบบนี้

พอคิดแล้วก็ได้แต่ถอยหายใจเบา ๆ “คุณเหยียนครับ เรากลับโรงแรมกันเลยไหมครับ?”

“อืม” เจ้านายหนุ่มตอบรับ

เอสยูวีสีดำคันสวยเคลื่อนตัวออกไปจากบริเวณถนนหน้าตึกสำนักงานช้า ๆ โดยที่ไม่ได้สังเกตเห็นรถคันหนึ่งที่แอบขับตามมาเงียบ ๆ

…

เมื่อกลับมาถึงออฟฟิศ ทัง โรลชูวก็รีบเร่งเข้าไปแก้ไขหัวข้อข่าว พร้อมเลือกรูปภาพอย่างขะมักเขม้น

และพอทุกอย่างใกล้จะลงตัว นัยน์ตาคู่สวยก็เหลือบไปมองนาฬิกาที่อยู่ตรงมุมขวาของจอคอมพิวเตอร์ เหลืออีกหกชั่วโมงจะแปดโมงเช้า

ร่างบางรีบหันกลับไปมองเสี่ยวซู และพักพวกที่นั่งหาวหวอดอย่างเหนื่อยล้า

แม้แต่เธอเองยังหาวเหมือนกัน ทว่าแค่ชั่วพริบตาก็สะบัดอาการเหนื่อยล้าออกไปแล้วพูด “กลับไปนอนเถอะ เดี๋ยวฉันจัดการที่เหลือเอง”

เสี่ยงซูลูบคลำเปลือกตาที่ใกล้จะปิดเต็มทน พลางเอ่ยปฏิเสธ “ไม่มีทาง ผมยังไม่เหนื่อยเลย ถ้าส่งหัวข้อพาดข่าวแล้วผมถึงจะกลับ”

“ฉันด้วย ให้กลับบ้านตอนดึกแบบนี้คงไม่สะดวกเท่าไหร่”

“เหมือนกัน เช้าแล้วค่อยกลับดีกว่า”

เมื่อวานเป็นวันเสาร์ และทีมของโรลชูวทำงานทั้งคืน เธอจึงขออนุญาต หลี่ น่าให้ลูกทีมของเธอได้พักอีกหนึ่งวัน หลังจากนั้นจะกลับไปทำงานในวันอังคาร

ได้ยินแบบนั้น เสี่ยวซูก็ตะโกนออกมาด้วยความดีใจ “พี่โรลชูวใจดีที่สุดเลยครับ!”

หญิงสาวยิ้มกว้าง “ถ้าคิดว่าฉันใจดี ในเวลาทำงานก็ช่วยโฟกัสกับงานมากกว่าเล่นเกมหรือดูซีรี่ย์ด้วยล่ะ”

ประโยคนั่นทำเอาลูกทีมที่เหลือชะงักไปเช่นกัน หนุ่มน้อยได้แต่แลบลิ้นออกมาอย่างเขินอาย พลางพึมพำเสียงเบา “ผมคิดว่าพี่ไม่รู้ซะอีก”

ดวงตากลมยังอมยิ้มจ้องมองไปที่เด็กหนุ่ม “กลับบ้านเถอะ ขอบคุณสำหรับความร่วมมือนะ!”

“ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ” เสี่ยงซูและคนในทีมเอ่ยขัด

พอได้ยินคำตอบ รอยยิ้มสวยก็กว้างขึ้นอีก “น่ารักจังเลยนะทุกคนเนี่ย”

ทีมงานทุกคนต่างทะยอยกันกลับ โรลชูวอยู่เช็คความเรียบร้อนเป็นคนสุดท้าย

เมื่อประตูออฟฟิศปิดลง แผนกสื่อสารมวลชนก็เงียบลงอีกครั้ง