คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 616

เซียวเหยาเพ่งมองรูปภาพอยู่พักหนึ่ง พลันชะงักนิ่งค้างไป เสียงเข้มเอ่ยตะกุกตะกัก “นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิดนะ”

“เข้าใจผิดเหรอ?” เสี่ยวเซียวหัวเราะหึ “เอาสิ ไหนลองอธิบายเรื่องเข้าใจผิดนี้หน่อยซิ”

“ผู้หญิงคนนั้นพุ่งเข้ามาตอนพวกเรากำลังเฮฮากันอยู่ และบอกว่ากำลังเล่น ‘จริงหรือกล้า’ แข่งกับเพื่อน ๆ ของเธอ แล้วก็ขอให้ฉันช่วยกอดเธอหน่อยได้ไหม”

เสี่ยวเซียวกระตุกยิ้มพร้อมเลิกคิ้ว “แล้วนายก็ยอมตกลงช่วยเธองั้นสิ?”

เซียวเหยาตอบกลับตรง ๆ “ใช่ ฉันยินดีช่วย”

“ก็จริง การช่วยเหลือเป็นเรื่องที่น่ายินดีนะ” ร่างบางตอบกลับแล้วเหยียดยิ้ม “ถ้าอย่างนั้น ฉันควรชมคุณใช่ไหม?”

ร่างสูงยิ้มแห้งทันที “ไม่ต้องก็ได้”

เซียวเหยาตอบอ้ำอึ้ง พลางเหล่มองสายตาตะลึงของเพื่อนฝูง ก่อนจะหลบตากัดริมฝีปากอย่างอับอาย พร้อมวางแก้วเบียร์ลงเชิงหมดอารมณ์

ความจริงแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เขายอมอ่อนข้อให้กับผู้หญิงแบบนี้

และการกระทำเหล่านี้ของตัวเอง ก็เป็นการตอบสนองต่อความรู้สึกในใจที่มีออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

บางทีอาจจะเพราะว่ามันเป็นความรัก

พลันมุมปากของใบหน้าหล่อเหล่าก็ยกยิ้มราวกับได้คำตอบที่พอใจ ทว่าพอจะหันไปอธิบายให้แฟนสาวได้รับรู้ หยิง เสี่ยวเซียวก็ลุกพรวดขึ้นเสียก่อน

“จะทำอะไรของเธอ?” คิ้วเข้มขมวดมุ่น

ใบหน้าสวยหันกลับมาพลางยิ้มให้ “ก็จะทำตัวให้มีประโยชน์ไง”

“ทำตัวให้มีประโยชน์?” เซียวเหยามุ่นคิ้วกว่าเดิมพร้อมพูดตามร่างเล็ก

รอยยิ้มของเสี่ยวเซียวกดลึกกว่าเดิม ขณะที่ชี้นิ้วไปยังเค้าเตอร์บาร์ใกล้ ๆ “เห็นร่างที่นั่งเหงาตรงนั้นไหม? ฉันวางแผนจะช่วยเขาออกจากหมกตัวอยู่คนเดียว”

พลันใบหน้าหล่อเหลาก็เรียบตึงทันที “บ้าไปแล้วหรือไง?”

เสี่ยวเซียวยังคงยกยิ้ม “คุณคือคนที่บอกว่าการช่วยเหลือเป็นเรื่องที่น่ายินดีเองนะ”

พูดจบร่างเพรียวก็ลุกขึ้นเดินยังบาร์โซนดังกล่าวทันที โดยไม่เกรียงกลัวออร่าทมิฬที่กำลังแผ่กระจายออกมาจากแฟนหนุ่มเลย

ชายหนุ่มที่กำลังดื่มด่ำกับแอลกอฮอล์ชะงักตัวไปนิดเมื่อได้ยินเสียงหวานเรียก ก่อนหันหน้ามามองคนเรียกช้า ๆ ริมฝีปากหนาแย้มยิ้มพอเห็นร่างสวยที่จำได้ขึ้นใจ เขายิ้มกว้างทักทายเธอ “เสี่ยวเซียว”

หยิง เสี่ยวเซียวที่คิดแต่เรื่องแก้เข็ดแฟนหนุ่มก็นิ่งงันไปเหมือนกัน ใบหน้าหล่อที่คุ้นตานี่

เสียงเล็กเรียกอีกครั้ง “นายเองเหรอ?”

นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ย ทำไมเธอต้องมาเจอกับคนที่เกลียดขี้หน้าแบบนี้ด้วยนะ?

หมอนี่คือ ซอง โม

“ขอโทษที่รบกวนคุณนะครับ พอดีเราทะเลาะกันนิดหน่อย งั้นผม…”

ลู เซียวเหยาที่วิ่งหน้าดำหน้าแดงเข้ามา รีบฉุดข้อมือบางไว้พร้อมอธิบายจนลืมสังเกตบรรยากาศตรงหน้า ไม่นานเหมือนสติกลับเข้าตัว สายตาก็เริ่มโฟกัสที่ใบหน้าของชายแปลกหน้ามากขึ้น

‘แม่งเอ้ย นี่มัน ซอง โมนี่หว่า’

ส่วน ซอง โมนั้น พอเห็นเสี่ยวเซียวในใจก็เต็มไปด้วยความยินดี ทว่า ลู เซียวเหยาที่วิ่งเข้ามาก็ดับฝันเขาเสียอย่างนั้น