คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 633

“ลูกว่าอะไรนะ ลุงจ้าวยังมีชีวิตอยู่งั้นเหรอ?” เซา เสี่ยวหวัน ก็ลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าท่าทางที่ตกใจมาก

แม้ว่า กู โรลโรลไม่ต้องการที่จะเชื่อความจริงที่ว่านี้เท่าไหร่ แต่เธอก็ยังคงพยักหน้า “ใช่ และทัง โรลชูว ได้หาเขาเจอแล้ว”

เธอรับไม่ได้กับข่าวพวกนี้ เซา เสี่ยวหวันทรุดตัวลงบนเก้าอี้ และพึมพำกับตัวเองว่า “จบแล้ว จบแล้ว จบแล้ว ชีวิตฉันจบแล้วแน่ ๆ”

เมื่อเห็นแม่ของเธอเสียสติ กู โรลโรลก็รู้สึกทรมานใจมาก เธอรีบก้าวไปข้างหน้า และนั่งลงตรงหน้าเธอ เธอจับมือ เซา เสี่ยวหวันไว้แน่น “แม่ ไม่ต้องกลัว ลุงจ้าวยังคงหมดสติอยู่ ตอนนี้ ทัง โรลชูวจะยังคงไม่รู้ว่าเราทำอะไรลงไป”

“หมดสติอยู่?” พระเจ้าให้โอกาสเขาหรือไม่?

เซา เสี่ยวหวันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “พระเจ้าอยู่ฝ่ายฉันจริง ๆ!”

หลังจากสงบสติอารมณ์แล้ว เธอพูดกับ กู โรลโรลว่า “โรลโรล ลูกบอกให้หลี่วูมาหาแม่ที แม่จะจัดการเรื่องนี้กับเขา”

เซา เสี่ยวหวันพูดพร้อมกับสายตาที่เย็นชา

ในวันนั้น เธอได้ขอให้หลี่วู 'จัดการ’ ลุงจ้าวด้วยการฆ่าเขา แต่เธอไม่คิดว่าหลี่วูจะสงสารเขา และส่งเขาไปรักษาที่โรงพยาบาลแทน นี่ไม่ใช่สิ่งที่นักเลงจะทำกัน

“ตกลงค่ะแม่ หนูจะโทรหาเขาเดี๋ยวนี้” กู โรลโรลรับปากกับแม่เธอ แล้วยืนขึ้นและออกไปข้างนอกเพื่อโทรศัพท์

...

“ฉันได้ยินมาว่าแกช่วยชายคนนั้นไว้?” เสวีย จือกังมองไปที่ หลี่ วู ซึ้งติดตามเขามานานกว่า สิบ ปี ดวงตาที่เฉียบแหลมของเขา ใคร ๆ ก็ดูออกว่าเขากำลังดูถูกกันอยู่

ถ้าโรลโรลไม่โทรมา เขาจะไม่เคยคิดว่าหลี่วู ผู้ซึ่งโหดร้าย และไร้ความปราณีมาโดยตลอดจะสามารถช่วยชีวิตใครซักคนได้

เมื่อ หลี่วูตัดสินใจช่วยลุงจ้าว เขารู้ดีว่าวันหนึ่งเขาจะถูกถามแบบนั้น เมื่อได้ยินพี่ใหญ่ถามเช่นนั้น เขาก็ดูไม่ตกใจเลย เขาตอบอย่างใจเย็นว่า "ใช่ ผมช่วยเขาไว้เอง"

เสวีย จือกังหรี่ตาของเขา สายตาของเขาดูอันตรายมากตอนนี้ เขาถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาและเคร่งขรึม “แกรู้ไหมว่าจะมีอะไรตามมาจากผลของการกระทำของแก?”

"แกจะทำยังไง?" เสวีย จือกังหายใจออกแรง ๆ “แกจะไปฆ่าเขาตอนนี้งั้นเหรอ?”

หลี่วูพูดไม่ออก

“แกคิดจะทำอย่างนั้นจริง ๆ เหรอ” เสวีย จือกังเริ่มโกรธมากขึ้น “หลี่วู แกมีสมองไหม ถ้าแกไปฆ่าเขาตอนนี้ แกได้ไปติดกับของพวกเขาทันทีแน่!”

หลี่วูก้มหัวลง และไม่พูดอะไรสักคำ

เสวีย จือกังสูดหายใจเข้าลึก ๆ พวกควบคุมอารมณ์ของตัวเองและความโกรธของเขา จากนั้นเขาก็ส่ายหัว “ลืมมันไปซะ เซา เสี่ยวหวัน เธอจะรับผิดชอบเองปล่อยให้เธอจัดการเถอะ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลี่วูเงยหน้าขึ้นมอง และรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“ทำไมน่ะเหรอ? แกคิดว่าสิ่งที่ฉันทำมันไม่ถูกงั้นเหรอ?” เสวีย จือกังถาม เมื่อเขาเห็นว่าหลี่วูทำหน้าน่าสงสัย