คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 654

สองคนต่างพูดพร้อมกัน ก่อนจะชะงักและหัวเราะออกมา

“พี่ชิงยู๋ พูดก่อนเลยค่ะ” หญิงสาวกล่าวพร้อมรอยยิ้ม

ชายหนุ่มเม้มปากละอาย “คุณลุงกับคุณป้าเป็นยังไงบ้าง?”

“พวกท่านมากลับบ้านแล้วค่ะ แล้วก็สบายดีทั้งคู่”

“ฉันขอไปเยี่ยมพวกท่านได้ไหม?” เซียงเจิ้งถามพร้อมนัยน์ตาคมที่วูบไหวเชิงเกรงกลัวว่าอีกจะปฏิเสธคำขอ

ทว่าร่างบางยังคงส่งยิ้มกลับไปให้ “ได้สิคะ พ่อกับแม่ฉันคิดถึงพี่มากนะ”

“จริงเหรอ?” พอได้ฟังแล้วก็โล่งใจ “งั้นฉันขอไปเยี่ยมท่านตอนนี้ได้ไหม?”

อันยีพยักหน้าตอบ “ได้ค่ะ ยินดีต้อนรับเสมอนะ”

เซียงเจิ้งยิ้มตอบ พลันหันไปมอง เซิน โมเฟยที่ยังอยู่ในรถอีกครั้ง ก่อนจะผละตัวเดินเข้าไปในเขตตัวบ้าน

ซอง อันยีมองตามพี่ชายคนคุ้นเคยไปพักหนึ่ง แล้วค่อยหันเดินกลับไปยังรถคันหรูที่มีแฟนหนุ่มคนหล่อนั่งรออยู่

กระจกรถด้านที่นั่งฝั่งคันขับค่อย ๆ เลื่อนลงช้า ๆ อันยีโน้มตัวลงไปใกล้คนรักพร้อมยกยิ้มอย่างพอใจ “เยี่ยม คุณคุมอารมณ์ตัวเองได้ดีมากเลย”

ตอนแรกเธอคิดว่าโมเฟยจะโวยวายหรือแสดงที่ทีไม่พอใจบ้าง แต่พอกระจกรถเลื่อนลง ใบหน้าหล่อก็ยังนิ่งไม่เปลี่ยนแปลง

โมเฟยกันกลับมาจ้องตากลมสวย ริมฝีบางหยักกระตุกยิ้มเล็กน้อย “คุณเป็นของผมแล้ว ผมต้องกังวลอะไรอีก”

ได้ยินแบบนั้น ใบหน้าสวยหวานก็ขึ้นสีแดงระเรื่อในพริบตา เธอตวัดตามองแฟนหนุ่มอย่างเง้างอนและเขินอาย “ฉันไม่อยากคุยกับคุณแล้ว เข้าบ้านดีกว่า”

พูดจบก็หมุนตัวก้าวฉับ ๆ เดินเข้าบ้านไปเสียอย่างนั้น

เซิน โมเฟยหัวเราะขำ นัยตาคู่คมมองตามแผ่นหลังบางของคนรักอย่างสื่อความหมาย

…

“ดีแล้วที่ชิงยู๋กลับมา เลิกร้องได้แล้วแม่” ลุงซองเอ่ยทักภรรยา พร้อมมองเธอปาดน้ำตาด้วยความตื้นตันใจ

“ฉันแค่มีความสุข” ป้าซองตวัดตามองสามีตนเชิงโกรธที่โดนแซว ก่อนจะพาชายหนุ่มดดินไปนั่งคุยกันที่โซฟา มือที่เริ่มมีริ้วรอยหน่อย ๆ บีบมือหนาไว้แน่น พลางลูบใบหน้าและดวงตาที่ห่างหายไปนานอย่างรักใคร่

หลัว ชิงยู๋ยิ้มให้กับการกระทำนั่น

ซอง อันยีที่เพิ่งเดินเข้ามาเห็นฉากนั้นก็เม้มปากแน่น ทำไมถึงรู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมเลย? ผู้ชายคนนี้ไม่เคยติดต่อกลับหาพวกท่านนานนับหลายปี และแม้ว่าจะหายไปนานขนาดนั้น แต่ก็ยังได้รับความเอ็นดูไม่เปลี่ยน

นี่มันโคตรไม่แฟร์เลย!

“ชิงยู๋ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ทำไมเธอถึงไม่ติดต่อหาป้ากับลุงซองเลยล่ะ?” ป้าซองถาม

เมื่อจับใจความได้ ใบหน้าหล่อก็หม่นลง “ผมขอโทษครับป้าซอง ผมมันคิดน้อยเกินไป”

ป้าซองส่ายหน้าเบา ๆ “ไม่ต้องขอโทษหรอกจ่ะ ป้ารู้จักเธอดี เธอก็คงมีเหตุผลของตัวเองที่บอกเราไม่ได้เหมือนกัน”